Από τον George de Gamble
Οι πρόσφυγες είναι άνθρωποι με δικαιώματα όπως όλοι εμείς, όχι μια τυχαία μαύρη πινελιά στον παγκόσμιο πίνακα. Μία τσάντα, ένα σακίδιο, λίγα ρούχα, χρήματα, λίγα ή πολλά δεν έχει σημασία και αμέτρητες θλιβερές αναμνήσεις στην πορεία προς το άγνωστο.
Βομβαρδισμένες πόλεις, βομβαρδισμένες καρδιές, συντρίμμια κτιρίων και ψυχών. Άντρες, γυναίκες και παιδιά που αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τον τόπο τους λόγω του ανελέητου πολέμου που έχει ξεσπάσει ανάμεσα στα γκρεμισμένα πια σπίτια τους.
Χιλιάδες άνθρωποι, άμαχος πληθυσμός, που δε φταίνε σε τίποτα απλώς έτυχε να βρεθούν τη λάθος εποχή στη λάθος χώρα. Δεν τους ρώτησε κανείς πως ένιωθαν όταν οι βόμβες έπεφταν επάνω από τα κεφάλια τους, όταν τα παιδιά τους, αδέρφια τους, οι γονείς τους, οι παππούδες τους ξεψυχούσαν δίπλα τους στο έδαφος υποκύπτοντας στις πληγές τους.
Τόσες εικόνες φρίκης που είναι αδύνατον να σβηστούν από τις μνήμες, να ξεπεραστούν σαν κάτι φυσιολογικό και ειδικά από τα μικρά παιδιά. Αυτά είναι που τραβούν όλο το βάρος, που καλούνται να χτίσουν από την αρχή νέα όνειρα, να αναγεννήσουν μέσα τους την ελπίδα και να τολμήσουν να ζήσουν σε μία ξένη χώρα. Λέγεται πως ο καθένας μας κουβαλάει έναν σταυρό στην πλάτη του και ανεβαίνει κάποιο Γολγοθά στη ζωή του. Άραγε πόσο μικρός μοιάζει ο δικός μας σταυρός μπροστά σε εκείνο αυτών των ανθρώπων; Ποιος μπορεί να ισχυριστεί πως η ζωή του είναι δυσκολότερη με μεγαλύτερα εμπόδια από ότι η δική τους; Ξεκινούν από το πουθενά, από το σημείο μηδέν αλλά με ποιόν προορισμό; Είναι έτοιμος ο υπόλοιπος κόσμος να τους αποδεχτεί και να τους φιλοξενήσει;
Όχι, απ’ ότι δείχνουν όλα τα γεγονότα Η ανθρωπιά των περισσότερων βρίσκεται θαμμένη εκεί πίσω στα συντρίμμια του πολέμου, κάτω από πέτρες και μπετόν. Το Αιγαίο έχει γεμίσει άψυχα κορμιά προσφύγων, ακόμη και μικρών παιδιών. Η κατάσταση είναι τελείως ανεξέλεγκτη και καμία κυβέρνηση δεν έχει το σθένος και τη δύναμη ν’ αναλάβει δράση. Περισσότερες υπερφορτωμένες βάρκες, περισσότερα θύματα του αλμυρού νερού. Η θάλασσα μετατρέπεται σε ένα σιωπηρό νεκροταφείο και αντί για σταυρούς, από τον βυθό της ξεπροβάλλουν ερωτηματικά. Ένα πελώριο γιατί ψάχνει εναγωνίως απάντηση. Γιατί τόση αδιαφορία, τόσος εμπαιγμός, τόση εκμετάλλευση; Γιατί κάποιοι επιχειρηματίες σε νησιά, πόλεις και μεγαλουπόλεις πλουτίζουν συνεχώς αποσπώντας με κάθε ανέντιμο τρόπο το βιός των προσφύγων; Άνθρωποι δυστυχισμένοι, έρμαια στα χέρια αδίστακτων υπανθρώπων που επιζητούν μονάχα το κέρδος, καταπατώντας κάθε ανθρώπινο δικαίωμα, κάθε ίχνος ήθους και αξιοπρέπειας.
Είναι αλήθεια πως τα υδάτινα σύνορα δεν μπορούν να ελέγχονται εξαιτίας της τεράστιας έκτασης των θαλασσών, όμως τα χερσαία μπορούν να ελεγχθούν. Όμως δεν ελέγχονται. Όσοι χάνονται στη θάλασσα, από λανθασμένους χειρισμούς, γίνονται μια ακόμα στατιστική μονάδα στην ατέρμονη λίστα του θανάτου. Ο θάνατος τους θεωρείται απλώς ως μια ακάλυπτη επιταγή της ζωής.
Τι γίνεται όμως με τους υπόλοιπους που καταφέρνουν να φτάσουν στη στεριά; Τους τιμωρούμε επειδή έζησαν. Είμαστε τόσο ανργάνωτοι και ξενόφοβοι που τους υποβάλουμε σε περίσσειες δοκιμασίες. Ο πραγματικός τους αγώνας για επιβίωση ξεκινά με το που πατήσουν το πόδι τους σε στέρεα γη. Διασχίζουν όλη την Ελλάδα για να φτάσουν στα Βόρεια σύνορά της και μετά εγκλωβίζονται εκεί, αφού τους απαγορεύεται να συνεχίσουν προς τις υπόλοιπες χώρες της Ευρώπης με πολλές από αυτές να έχουν κλείσει τα δικά τους σύνορα, νομίζοντας πως έτσι θα αποτρέψουν την εισροή προσφύγων.
Όμως ο άνθρωπος που υποφέρει, εξαντλείται και πεινά, επαναστατεί. Κάποτε θα γίνει το μεγάλο μπαμ, θα ξεχειλίσει το ήδη γεμάτο ποτήρι. Θα αλλάξει ολόκληρη η πληθυσμιακή κατανομή της Ευρώπης και θα θεσπιστούν νέοι νόμοι υπέρ των ανθρώπων που τώρα ταλαιπωρούνται. Όχι γιατί οι κυβερνήσεις θα γίνουν ξαφνικά φιλεύσπλαχνες και συνειδητοποιημένες, μα για να αποφευχθούν τα χειρότερα.
Ήδη η κοινή γνώμη είναι διχασμένη από τα όσα προβάλλονται από τα κατευθυνόμενα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Η Ελλάδα βρίσκεται πάντα στο στόχαστρο. Είναι το σκαλοπάτι της Ευρώπης, το πέρασμα προς το εσωτερικό της, η χώρα που αυτή τη στιγμή καλείται να διαχειριστεί πρώτη και αποτελεσματικά την έκρυθμη κατάσταση.
Πλοία καταφθάνουν καθημερινά στα λιμάνια της. Λεωφορεία γεμάτα πληγωμένες και ταλαιπωρημένες ψυχές, γεμάτα σκονισμένα όνειρα κυκλοφορούν σε όλο το μάκρος της. Προσπάθειες για το στήσιμο των περίφημων hot spot βρίσκονται σε εξέλιξη. Ας τους περιθωριοποιήσουμε σε επιεικώς ονομαζόμενα «γκέτο», κρατώντας τους για όσο χρονικό διάστημα χρειαστεί, προσφέροντάς τους με ευγένεια μία κλειστή φυλακή με τρόφιμα, φάρμακα, ενδύματα και νερό. Αυτό θα πει πολιτισμός και μεγαλείο. Επειδή δεν είμαστε άξιοι και ικανοί να τους αποδεχτούμε στις κοινωνίες μας σαν ίσους, να τους χαρίσουμε λίγη ανθρωπιά, λίγη φροντίδα, λίγη αγάπη. Ανοίξτε τα σύνορα επιτέλους. Αφήστε τους ανθρώπους να ψάξουν μόνοι τους την τύχη τους και μην τους εγκλωβίζεται σε προσωρινά κελιά. Είναι πιο αξιοπρεπές να ανοίγεις την αγκαλιά σου σε όλους αυτούς που πασχίζουν να μπούνε μέσα της παρά να τους αφήνεις να μάχονται οι ίδιοι να σε αγκαλιάσουν πίσω από καλοφτιαγμένα σίδερα. Τα φρεσκαρισμένα προσωπεία των κυβερνήσεων δεν θα αργήσουν να πέσουν και τότε θα φανερωθεί το πραγματικό τους πρόσωπο που κρύβεται πίσω από όλη αυτή την υποτίμηση και τον εξευτελισμό της ανθρώπινης φύσης.
Τα καλώς μακιγιαρισμένα συμφέροντα θα έρθουν στο φως και τότε όλοι θα λάβουν το μερίδιο ευθύνης που τους αναλογεί. Το προσφυγικό ζήτημα φθείρεται καθημερινά από πολιτικές σκοπιμότητες μα θα έρθει η μέρα που όλοι αυτοί οι ταλαιπωρημένοι άνθρωποι θα βρούνε τη δική τους γη της επαγγελίας, θα ευημερήσουν και θα στραφούν δικαίως στους άρχοντες του κόσμου να ζητήσουν εξηγήσεις. Οι στενοχώριες να γίνουν χαμόγελα, οι ταλαιπωρίες να γίνουν ανέσεις και οι πρόσφυγες να αποτελέσουν τα θεμέλια μίας πιο ηθικά ισορροπημένης ανθρωπότητας που θα σέβεται και θα εκτιμά ισάξια κάθε ψυχή και κάθε ύπαρξη.
