Είμαι η Sibyl Vane, κατά κόσμον Αμαρυσία Σιγάλα.

Τις καθημερινές ξυπνώ χαράματα, με τη μυρωδιά ενός espresso lungo και με το κάψιμο ενός αναμμένου στριφτού γλυκόριζας στα χείλη μου. Αν δεν συμβούν τα παραπάνω, η πρώτη μου συνάντηση με άνθρωπο, καταλήγει σε αιματοχυσία, να ξέρετε.

Τα σαββατοκύριακα, μέσα σε τρελό χουζούρι, ξυπνώ μόνο από φιλιά και χάδια εκείνου που κοιμάται πλάι μου και μόνο, αλλιώς δαγκώνω, με κίνδυνο λύσσας για το θύμα.

Λατρεύω τις κλασσικές ροκιές που τσιτώνω στο αμάξι όταν οδηγώ προς και από το γραφείο, και ξεσπώ με ρεμπέτικα, χασισορεμπέτικα κι αρχοντορεμπέτικα.  Λατρεύω τη μυρωδιά της κανέλας και των εσπεριδοειδών.  Φορώ συνήθως αντρικά αρώματα, ή φρουτώδη γυναικεία. Τα λουλουδάτα δε τα μπορώ. Με πνίγουν.

Τα στέκια μου, βρίσκονται μεταξυ Αμαρουσίου κι Εξαρχείων.

Παιδικοί φίλοι λίγοι, αλλά αυτοί που μού ‘μειναν, έχουν να σας πουν πολλά για μένα. Τους επέτρεψα να με γνωρίσουν, γι αυτό.

Πάνω μου θα δείτε τα εξής χρώματα: κόκκινο στα χείλη μου, μαύρο στα μαλλιά και τα μάτια μου, το χρώμα του σταριού στην επιδερμίδα μου, και περίπου τα ίδια και στα ρούχα μου. Δεν κατεβαίνω σχεδόν ποτέ απο τα δεκάποντα (τουλάστιχον) τακούνια μου, παρά τα παραπανίσια κιλάκια μου.

Τα νύχια μου μακριά και ημιτετράγωνα για να αφήνω σημάδια και να βγάζω μάτια, βαμμένα σε μαυρομπορντοκόκινες αποχρώσεις. Το ροζ χρώμα σε νύχια, ρούχα, αξεσουάρ, καθώς και σε νοοτροπία ή συννεφάκι, το μισώ.

Έχω πάντα μαζι μου χαρτί και στυλό.

Αλλά και να μην έχω, είμαι χαριτωμένα θρασύτατη, και πάντα βρίσκω, με εννοείτε φαντάζομαι.

Δε θα σας πω πως πάντα έγραφα. Είναι τόσο κοινότυπο για κάθε συγγραφέα (αν μπορώ να αυτοχαρακτηριστώ έτσι) που καταντά να ακούγεται ψέμα, όση αλήθεια κι άν έχει μέσα του αυτό.

Θα σας πω όμως, πως ντρεπόμουν να διαβάσω τα γραφόμενά μου σε τρίτους.

Έγραφα γράμματα και δε τα έστελνα ποτέ να φανταστείτε.

Ώσπου ήρθε μια στιγμή στη ζωή μου, πριν εκατό χρόνια, που είπα θα σκάσω αν δεν γράψω δημόσια αυτά που νιώθω. Αν δεν τα μοιραστώ μαζί σας, να δείτε πως είναι να τσαλακώνεσαι, να φθείρεσαι, να πονάς, να κλαίς, να νιώθεις δεύτερη επιλογή εκείνου που θεωρούσες προτεραιότητά σου και να μη σε νοιάζει, τυφλωμένη από έρωτα (νόμιζα) αλλά και πλεκτάνες, και να το λες, να λυτρώνεσαι.

Δεν είμαι Αγία. Δεν ήμουν θύμα.

Έχω υπάρξει τρίτο πρόσωπο, και το μετάνοιωσα. Όχι γιατί έκανα ζημιά στους δυό που τρίτος δε χωρεί, αλλά γιατί χαλάστηκα, υποβίβασα τον εαυτό μου όσο ποτέ, πράγμα που δεν μου άξιζε, και έχασα χρόνο από ανθρώπους και ζωές που με ‘θέλαν μέσα τους. Όχι γιατί με ξεγέλασαν με λόγια και ταξίματα, όχι. Μυαλό έχω. Και δουλεύει σχεδόν πάντα.

Τα παιχνίδια του μυαλού είναι επικίνδυνα, μάγκες και μαγκίτισσες, αυτό σας λέω, και δεν θα επεκταθώ άλλο. Όχι για να σας κρυφτώ, σκασίλα μου τί θα πείτε, έτσι μεταξύ μας δηλαδή, αλλά γιατί δε γουστάρω να χάσω άλλο χρόνο με το παρελθόν.

Το παρελθόν το πέταξα, την συγγραφή την κράτησα. (Κι εσείς χαίρεστε, το ξέρω.)

Η προηγούμενη στήλη μου λεγόταν “Behind the Shadows”, συνειδητότατα.

Εκεί ζούσα. Στο σκότος, στις σκιές.

Έρχεται όμως κάποια στιγμή στη ζωή του καθενός μας, αγαπημένοι, που φωτίζεται κάθε σκοτεινό σημείο μέσα μας. Εκεί ή καίγεσαι και ψοφάς σαν πεταλούδα που πλησιάζει στον γλόμπο, ή ζεις, αντικρύζοντας τις ακτίνες αυτού.

Έτσι, η στήλη πλέον, θα ονομάζεται “Sibyl Vane’s Diaries.” Χωρίς σκοτάδια. Χωρίς εφιάλτες. Χωρίς μή και δεν.

Γράφω ακόμη όμως μέσα στη νύχτα. Όχι για να ξορκίσω φαντάσματα. Οχι.

Αντιθέτως, γράφω μετά τη δύση, για να φωτίσω τη νύχτα με τις χαρούμενες στιγμές του παρόντος μου. Με χαμόγελα που βγαίνουν στο φώς.

Με χέρια που πλέκονται στη μέση του δρόμου. Με καθαρές ματιές. Με γέλια και πειράγματα. Με φιλιά και αγκαλιές στο δρόμο αλλά και στον ύπνο.

Αυτά τα ολίγα λατρεμένοι.

Δε θα σας πω “ευχαριστώ για το χρόνο σας”. Τα τράβαγε ο οργανισμός σας…

Καλές αναγνώσεις παίδες και κόρες, εδώ θά μαστε, να τα λέμε…

Κοκκινάδια στα μουσούδια σας!