Μέρες που’ναι, με το θόρυβο που γίνεται με τα πλαστά πτυχία κάποιων Δημοσίων Υπαλλήλων, θυμήθηκα ένα περιστατικό από τα παλιά!
Ήταν το 1990, που εκείνος ο Πατέρας, επισκέφθηκε το γιό του, ο οποίος, 21 ετών τότε, εργαζόταν στο νησί.
«Κοίτα», του είπε ο Πατέρας του, με όλο το τουπέ και το υφάκι, που πάντα τον διέκρινε, «βρήκα άκρη και θα σου αγοράσω πλαστό πτυχίο, για να διορισθείς στην Υπηρεσία μου».
Ο μικρός όμως, στους μήνες που είχαν μεσολαβήσει, δουλεύοντας και ζώντας σε ένα ευλογημένο και πανέμορφο μέρος, είχε αλλάξει τον τρόπο που έβλεπε και αντιλαμβανόταν τον κόσμο. Απέρριπτε σε σημείο οίκτου την δημοσιοϋπαλληλική τακτική του πατέρα του και των συναδέλφων του, των οποίων η δημιουργικότητα τους εξαντλούνταν στο να…. Χτυπούν την κάρτα τους από το τηλέφωνο και να παίρνουν αναρρωτικές, τάχα μου γιατί πονάει η μέση τους..
Εκτός των άλλων, ο γιός, είχε αντιληφθεί, πως η ενηλικίωση, καθορίζεται και προσδιορίζεται από τον τρόπο ζωής και όχι από την ηλικία.
Οι περισσότεροι άνθρωποι, θέλουν να διοριστούν στο δημόσιο, μόνο και μόνο, για να φύγουν από το βυζί της μάνας κα να πάνε στο βυζί του δημοσίου! Αιώνια, ανώριμα παιδιά, που περιμένουν τους «μεγάλους», εν προκειμένω, τους πολιτικούς, να αποφασίσουν για αυτούς, χωρίς αυτούς!..
Φυσικά ο μικρός, προς έκπληξη του Πατέρα του απέρριψε την πρόταση, για διορισμό στη συγκεκριμένη Υπηρεσία με πλαστό πτυχίο. Όχι μόνο αυτό, αλλά απέρριψε γενικά διορισμό στο Δημόσιο, αιτιολογώντας την απόφασή του, με το σκεπτικό πως «θέλει την ελευθερία του».
Αυτό είπε στον Πατέρα του.
«Θέλω την ελευθερία μου. Θέλω να κανονίζω εγώ, όσο το δυνατόν, την ποιότητα της ζωής μου. Θέλω να εξαρτάται από εμένα το πόσα χρήματα θα κερδίζω και όχι από κάποιους άλλους».
ΑΥΤΟ είναι ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ! Ο Πατέρας του, συνεπής αιώνιος ξερόλας και με πληγωμένο τον τεράστιο εγωισμό του, λόγω απόρριψης, άκουσε αυτό που ήθελε και όχι αυτό που ειπώθηκε..
Τι κι αν ο γιός του, του εξηγούσε τι εννοεί με το σκεπτικό του περί ελευθερίας. Άλλωστε ο μικρός είχε προλάβει και είχε δει στην Υπηρεσία του Πατέρα του, τους άλλους συναδέλφους του.
Ημικατατονικά άτομα, χωρίς φιλοδοξίες, εργαζόμενα σε ένα τοξικό, περιβάλλον, το οποίο «πούλαγαν» ως ιδεώδες, με μοναδικό στόχο να λουφάρουν, κάνοντας διαγωνισμό στο πόσο πιο άχρηστοι μπορούν να γίνουν.
Τέλος πάντων, τα χρόνια πέρασαν, ο γιός μεγάλωνε και κάποια στιγμή, όταν έκλεισε ο κύκλος της ξενοδοχοϋπαλληλικής του διαδρομής, άφησε τα ξενοδοχεία, για να ακολουθήσει καριέρα στο Ελεύθερο Επάγγελμα, όπως από παλιά επιθυμούσε.
Φυσικά ο Πατέρας του, δεν παρέλειπε να του υπενθυμίζει, με όλη τη χαιρεκακία και το ειρωνικό ύφος του μεγάλου παιδιού – μπούλη, πόσο λάθος έκανε που δεν τον άκουσε, να πάει με πλαστό πτυχίο στην Υπηρεσία του και του ανέφερε με απαράμιλλη συνέπεια, τις αποδοχές των άλλων «παιδιών» που διορίστηκαν στη θέση του.
Ο γιός, ταλαιπωρήθηκε όλα αυτά τα χρόνια. Έφτασε σε σημείο να μην έχει να φάει. Η πιάτσα του Ελεύθερου Επαγγέλματος είναι δύσκολη και τα ελεύθερα επαγγέλματα, είναι τα πλέον ανελεύθερα.
Είχε να αντιμετωπίσει και τη χαιρεκακία του Πατέρα του, ο οποίος δε σταμάταγε να του αναφέρει πόσο καλά πέρναγαν και πόσα χρήματα λάμβαναν, αυτοί που τότε διορίσθηκαν. «Θα μπορούσες να ήσουν ένας από αυτούς, αν με άκουγες!…»
Κάποια στιγμή όμως, ο γιός άρχισε να βρίσκει το πάτημα του.
Ο δρόμος προς την επιτυχία, είναι στρωμένος με αποτυχίες και η βελτίωση σε όλους τους τομείς, πρέπει να είναι και είναι, αέναη.
Άλλωστε, η επιτυχία του σήμερα, αν μείνεις στο ίδιο σημείο, γίνεται η αποτυχία του αύριο.
Ο 40άρης, πλέον γιός, είχε πετύχει όλους τους δύσκολους στόχους που είχε θέσει τότε στα νιάτα του.
Κάπου εκεί, ήρθε η κρίση..
Η…. «ευλογημένη κρίση» όπως την αποκαλεί ο γιός. Βλέπετε, μέσα από τις τιτάνιες δυσκολίες των περασμένων ετών, ο γιός, όχι μόνο είχε βρει το δρόμο του, αλλά και είχε μάθει να αντιμετωπίζει κρίσεις. Έτσι λοιπόν, η κρίση που ήρθε στη χώρα του, δεν τον επηρέασε. Απλά προσαρμόσθηκε στα νέα δεδομένα..
Ώσπου ένα βράδυ, περίπου 1 ½ χρόνο αφότου είχε έρθει η κρίση, χτύπησε το κουδούνι στο σπίτι του γιού! Ο συνταξιούχος πλέον, Πατέρας του..
«Τα’μαθες;! Στην Υπηρεσία οι μισθοί κόπηκαν στη μέση! Άσε που θα κυνηγήσουν τα πλαστά πτυχία! Πολλοί έχουν πανικοβληθεί! Ένας έπαθε κρίση πανικού και τον πήρε το ασθενοφόρο!!»
«Ναι», λέει ο γιός. «Η σειρά μου, έχει πάθει τη μεγαλύτερη καταστροφή από την κρίση. Είναι η γενιά που πήρε απανωτά δάνεια και τώρα είναι δέσμιοι αυτών!»
«Σωστά!», λέει ο Πατέρας. «Η γενιά σου, ειδικά αυτή, είναι σε μεγάλη συμφορά!»
Ο γιός είπε : «Οι Δημόσιοι Υπάλληλοι, ειδικά αυτοί της γενιάς μου, είναι, κατά κάποιο τρόπο, ακρωτηριασμένοι, με ελλιπέστατη αίσθηση της γενικότερης καταστάσεως και άρα χωρίς να ξέρουν πώς να αντιμετωπίζουν κρίσεις και να θεραπεύουν τις όποιες οικονομικές απώλειες. Αναμένουν μοιρολατρικά τι θα αποφασιστεί για αυτούς, χωρίς αυτούς..»
Ο Πατέρας συμφώνησε. Τότε ο γιός, κοιτώντας τον στα μάτια του είπε : «Χαίρομαι που δεν είμαι ένας από αυτούς!»
Ο Πατέρας σε λιγότερο από ένα λεπτό, έφυγε! Θυμήθηκε, πως…. «κάπου είχε να πάει»!
Φυσικά, είχαν κοπεί μαχαίρι τα ειρωνικά, χαιρέκακα σχόλια, για την άρνηση του γιού του να διορισθεί. Είκοσι χρόνια ειρωνειών και χαιρέκακων σχολίων ήταν πάρα πάνω από αρκετά!
Συμπέρασμα; Μην πουλάτε τα όνειρά σας!
Λένε πως κόλαση είναι να πεθάνεις και να δεις τον εαυτό σου, πως θα ήσουν, αν είχες παραμείνει πιστός στα όνειρα και τους στόχους σου!
Ελευθερία ρε!!!
Όσο μπορείτε και περισσότερο απ’όσο μπορείτε, κυνηγήστε τους στόχους σας!
Ο κόσμος είναι τεράστιος και άπειρες οι δυνατότητες του! Ζήστε! Αποτύχετε! Δεν πειράζει! Οι αποτυχίες είναι η προίκα μας.
Μαζί με τις εμπειρίες, οι αποτυχίες είναι το μοναδικό ουσιαστικό, περιουσιακό μας στοιχείο…
Πολλοί είναι αυτοί που πεθαίνουν στα 20τόσα τους και τους θάβουμε μετά από 50/60 χρόνια.
Μη γίνεις ένας από αυτούς…
