Από την Ήρα Λούτσιου.
Στη ζωή μας θα βιώσουμε μικρούς και μεγάλους χωρισμούς.
Το πρώτο μάθημα για το τι είναι ΧΩΡΙΣΜΟΣ το παίρνουμε όταν είμαστε νήπια και αντιλαμβανόμαστε ότι δεν είμαστε ένα με τη μητέρα μας. Στη συνέχεια του μεγαλώματος μας συνειδητοποιούμε ότι θα πρέπει να αποχαιρετήσουμε την ιδέα του παιχνιδιού προκειμένου να διαβάσουμε για το σχολείο και να ανταποκριθούμε στις σχολικές υποχρεώσεις. Και φτάνει η στιγμή που έφηβοι πια, αντιλαμβανόμαστε ότι όσο και να θέλουμε κάποιον, εάν εκείνος δε μας θέλει, θα πρέπει να αποχωριστούμε την ιδέα του να είμαστε κάποια στιγμή μαζί.
Υπάρχουν χωρισμοί που έρχονται απρόβλεπτα στη ζωή μας όπως ο θάνατος ενός αγαπημένου προσώπου ή η ανακοίνωση μίας χρόνιας αρρώστιας. Μπορεί να αλλάξουμε τη δουλειά μας ή να χάσουμε τη δουλειά μας λόγω οικονομικής κρίσης και να πρέπει να αποχαιρετήσουμε για πάντα μία πιο άνετη οικονομικά ζωή.
Οι μετακινήσεις, οι πωλήσεις αγαπημένων αντικειμένων, σπιτιών ή μαγαζιών και φυσικά ο χωρισμός από μία σχέση θεωρούνται οι πιο στρεσογόνοι παράγοντες στη ζωή ενός ανθρώπου.
Υπάρχουν όμως και χωρισμοί που είναι επιθυμητοί και αναγκαίοι για τη ζωή μας, που όμως πονάνε. Για παράδειγμα ένα νέος άνθρωπος που θα πρέπει να αποχαιρετήσει την ασφάλεια του πατρικού σπιτιού του, προκειμένου να αυτονομηθεί και να αποκτήσει τον έλεγχο της ζωής του. Ένα άλλο παράδειγμα είναι η αναγκαία μετακίνηση από ρόλους που μας δυσκολεύουν στη ζωή, όπως η μετακίνηση από το ρόλο του ‘καλού παιδιού’ σε ένα ρόλο ενός ‘διεκδικητικού’ ατόμου που υπερασπίζει τα δικαιώματα του με σεβασμό στον εαυτό του και στους άλλους.
Όλη η διαδικασία της ανθρώπινης ανάπτυξης εμπεριέχει αποχωρισμούς από προηγούμενα στάδια και αλλαγές που προϋποθέτουν την υιοθέτηση νέων σχημάτων συμπεριφορών από το άτομο που εάν δεν γίνουν θα παρεμποδιστεί η ψυχική εξέλιξη του.
Τι νιώθουμε όταν βιώνουμε ένα αποχαιρετισμό
Όταν βρισκόμαστε σε διαδικασία χωρισμού νιώθουμε θλίψη, μερικές φορές απόγνωση, εμφανίζουμε δυσκολίες στον ύπνο, κλαίμε συχνά, νιώθουμε άδειοι, αποφεύγουμε φίλους και γνωστούς και αρκετές φορές ο πόνος μας σωματοποιείται και νιώθουμε έντονο σφίξιμο στο στομάχι. Νιώθουμε ότι μαζί με τον άνθρωπο ή την κατάσταση που φεύγει, φεύγει και ένα κομμάτι του εαυτού μας. Η πραγματική, φανταστική και συμβολική απώλεια κάποιου ή κάτι αγαπημένου μπορεί να μας προκαλέσει κατάθλιψη.
Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που αντιμετωπίζουν δυσκολότερα το χωρισμό.
Λόγω του ότι ο χωρισμός απαιτεί μία μετακίνηση από κάτι γνώριμο σε κάτι νέο, συχνά δεν έχουμε τις κατάλληλες δεξιότητες για να το κάνουμε αυτό ή αντιστεκόμαστε στο να τις αποκτήσουμε, ακόμη και εάν ξέρουμε πως αυτή η αλλαγή είναι για το δικό μας καλό. Είναι συχνό το φαινόμενο το να αποφασίζουμε κάτι και την αμέσως επόμενη ημέρα να το μετανιώνουμε.
Κάθε χωρισμός είναι διαφορετικός και προκύπτει από ποικίλους λόγους. Σε μία σχέση για παράδειγμα, αυτός που δεν επιθυμεί τη διάλυση της, δυσκολεύεται να δεχτεί το χωρισμό. Αρκετές φορές επιμένει, προσπαθεί με κάθε τρόπο να λύσει τα προβλήματα που προκύπτουν και θέλει να ευχαριστήσει τον άλλο για να μη φύγει. Ειδικά εάν έχει ανάγκη την αποδοχή των άλλων και εάν έχει μάθει να σχετίζεται με εξαρτητικό τρόπο, όπου ο ένας ζει για τον άλλον, ο χωρισμός βιώνεται ως απώλεια της προσωπικής ταυτότητας. Όμως, συχνά όταν το άλλο άτομο για τον οποιοδήποτε λόγο έχει αποσυρθεί συναισθηματικά από τη σχέση είναι δύσκολο να επιστρέψει.
Επίσης για πολλούς ο χωρισμός σημαίνει προσωπική αποτυχία και απόρριψη και οι άνθρωποι που δεν επιτρέπουν στον εαυτό τους να κάνουν λάθη συχνά δεν μπορούν να τον αποδεχτούν. Μπορεί να παραμείνουν εγκλωβισμένοι στη σχέση, ακόμη και εάν ο άλλος έχει ξαναφτιάξει τη ζωή του. Αρνούνται πεισματικά να δεχτούν τον χωρισμό, καθώς δεν μπορούν να μπουν στη θέση του άλλου και να δουν τα πράγματα από τη δική του οπτική. Δεν παραδέχονται ότι τα πράγματα δεν είναι όπως τα θέλουν και ότι έκαναν λάθος στις εκτιμήσεις τους.
Πιθανόν να μη μπόρεσαν να αντιμετωπίσουν άλλους αποχαιρετισμούς, όπως των αντιλήψεων και συμπεριφορών παιδικής ηλικίας για να γίνουν ικανοί στο να αντιληφθούν, στην ενήλικη πλέον ζωή τους, ότι όλα δεν στρέφονται γύρω από αυτούς και μπορούν να δουν και τον διαφορετικό τρόπο που βλέπει ο άλλος τα πράγματα.
Τι βοηθάει
Είτε πρόκειται για αλλαγές καλοδεχούμενες και ευπρόσδεκτες, όπως ο γάμος ή η γέννηση ενός παιδιού μέσα στην οικογένεια, είτε για δυσάρεστες και απρόβλεπτες, όπως το διαζύγιο ή ο θάνατος αγαπημένου προσώπου, οι χωρισμοί φέρνουν αναστάτωση, θλίψη, πόνο και πολλές αλλαγές που απαιτούν ένα στάδιο προσαρμογής στη νέα κατάσταση.
Ο θρήνος και η διαδικασία του πένθους για το παλιό που φεύγει είναι μία φυσιολογική διαδικασία και εάν δεν εμποδιστεί μπορούμε να οδηγηθούμε σε μία νέα πλούσια ζωή.
Αφού δοθεί χρόνος για να πενθήσουμε αυτό που έφυγε, στη συνέχεια αναδιαμορφώνουμε τη νέα μας ταυτότητα που ζει χωρίς την απώλεια και δημιουργεί πλέον δεσμούς με νέους ανθρώπους και καταστάσεις.
Είναι καλό να προετοιμαζόμαστε από μικρή ηλικία σε κάθε είδους ματαιώσεις, απογοητεύσεις και απώλειες, ώστε να μάθουμε να αντιμετωπίζουμε οδυνηρά συναισθήματα. Άτομα που είτε υπερπροστατεύτηκαν είτε έμειναν τελείως ελεύθερα χωρίς γονική καθοδήγηση δυσκολεύονται να ξεπεράσουν δυσκολίες και απώλειες στις σχέσεις τους. Οικογένειες που τα μέλη τους επεμβαίνουν στην προσωπική ζωή των υπολοίπων δεν αντιμετωπίζουν εύκολα τον αποχωρισμό, όπως όταν το παιδί πάει στο σχολείο ή στο πανεπιστήμιο ή φύγει για να δημιουργήσει δική του οικογένεια.
Οι γονείς κάνουν τα πάντα για να μη βιώσουν τα παιδιά στεναχώρια και ματαίωση και δεν αναφέρονται σε χωρισμούς παρά σε ελάχιστες περιπτώσεις.
Όμως ο χωρισμός είναι μέσα στη ζωή και τα παιδιά είναι σε θέση να τον αντιμετωπίσουν σε όλες τις ηλικίες, εκτός εάν μάθουν από τους γονείς τους ότι είναι κάτι τόσο φοβερό που θα πρέπει να κρύβεται και να αποσιωπείται.
Ο άνθρωπος δημιουργεί αλληλοεξαρτητικές σχέσεις με τους γύρω του, όμως θα πρέπει να παραμείνει ο εαυτός του και να επενδύσει σε αυτόν ώστε να μη βιώνει κάθε απώλεια ως την απόλυτη απώλεια εαυτού.
Ένας χωρισμός, όσο επώδυνος ή καλοδεχούμενος και εάν είναι φέρνει αλλαγές και αυτές μπορούν να προσδώσουν ένα νέο νόημα στη ζωής μας.
