Από τη Νίτσα Μανωλά
Η στήλη μας δημιουργήθηκε με σκοπό να γνωρίσει στο αναγνωστικό κοινό ‘’γνωστούς’’ και ‘’άγνωστους’’ συγγραφείς και ποιητές οι οποίοι … πατάνε την σκανδάλη του μυαλού τους αφήνοντας μας να αφουγκραστούμε αυτό που κρύβουν στην ψυχή τους.
Ποδαρικό μας κάνει μια αγαπημένη συγγραφέας, η Ειρήνη Φραγκάκη.
Το Κρητικό αίμα που κυλάει στις φλέβες της ενδυναμώνει το ανήσυχο πνεύμα της και διαχέει τις σκέψεις της στο χαρτί, δημιουργώντας έτσι ιστορίες που θέλουν να διεγείρουν συνειδήσεις και να αφυπνίσουν όσους ακόμα επιμένουν να … ‘’κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου.’’
Ν.Μ. Ειρήνη, καλώς όρισες στο … Pull UR Trigger! Ελληνιστή…Τράβα την σκανδάλη. Χαίρομαι πολύ που θα είσαι ή πρώτη που θα φιλοξενηθεί σε αυτή την στήλη. Είσαι έτοιμη να αφήσεις το μυαλό να ταξιδέψει για ακόμα μία φόρα;
Ε.Φ. Καταρχάς να ευχηθώ καλο-διάβαστες οι συνεντεύξεις σου και πολύ-διάβαστο το site! Σ’ ευχαριστώ πολύ για την τιμή που μου κάνεις να εγκαινιάσω εγώ πρώτη τη στήλη σου! Επειδή όταν γράφουμε, είναι σα να τραβάμε σκανδάλη με τις λέξεις μας, ευχόμαστε πάντα να πετυχαίνουμε τον στόχο μας! Φύγαμε λοιπόν!!!
Ν.Μ. Είσαι μια γυναίκα δυναμική. Μητέρα πέντε παιδιών και συγχρόνως πηγή αστείρευτης δημιουργίας, έχοντας στο ενεργητικό σου ήδη δύο μυθιστορήματα, ένα παραμύθι κι ένα νέο μυθιστόρημα που μόλις κυκλοφόρησε. Πώς μπορείς και τα συνδυάζεις όλα τόσο αρμονικά;
Ε.Φ. Είχα πάντα μέσα μου την ανάγκη να ξεφεύγω από την πραγματικότητα γράφοντας. Γράφοντας πολύ και πολλά. Μεγαλώνοντας, ωριμάζοντας, μπαίνοντας πιο σκληρά στο βαθύτερο νόημα των προβλημάτων της κοινωνίας μας, διαπίστωσα ότι η γραφή μου με οδηγούσε από μόνη της σε θέματα που άγγιζαν πρωτίστως εμένα. Όταν πια έγινα μητέρα, αναθεώρησα πολλά, απέκτησα περισσότερους φόβους για όλα όσα συμβαίνουν σε μια κοινωνία –που παρά τη ρομαντική μου διάθεση– δεν συμβάδισα ψυχικά ποτέ μαζί της. Υπάρχουν πολλές αλήθειες. Άλλες μας κάνουν πιο έμπειρους, άλλες πάλι μας προσγειώνουν ανώμαλα.
Σίγουρα είναι μεγάλη πρόκληση να μπορέσω να ανταποκριθώ στις υποχρεώσεις της καθημερινότητας και συγχρόνως να ασχολούμαι με δραστηριότητες που αγαπώ, όπως η συγγραφή, η ζωγραφική και η κατασκευή κοσμημάτων. Αλλά πάντα βρίσκω τον τρόπο και τον χρόνο να τα συνδυάσω. Μέσα σ’ όλα αυτά, βρίσκω πάντα αγάπη, όνειρα. Είναι ένας τρόπος να ταξιδεύω και να γαληνεύω την ψυχή μου.
Ν.Μ. Μόλις κυκλοφόρησε το τέταρτο πνευματικό σου παιδί τα «Λευκά Όνειρα» από τις εκδόσεις Πνοή. Μίλησέ μας λίγο γι’ αυτή τη συνεργασία.
Ε.Φ. Ναι, μόλις κυκλοφόρησε, κι εγώ νιώθω σαν να ξαναέγινα μαμά και πλέω σε πελάγη ευτυχίας!
Τα «Λευκά Όνειρα» κι εγώ είμαστε πολύ τυχεροί. Οι εκδόσεις Πνοή έγιναν η εκδοτική οικογένεια που καλοδέχτηκε, αγάπησε, φρόντισε και πίστεψε αυτό το βιβλίο. Νιώθω πολύ τυχερή γιατί έχω την τιμή και την χαρά να συνεργάζομαι με ανθρώπους που αγαπούν το βιβλίο, που αγαπούν τη δουλειά τους, και δεν αφήνουν τίποτα στην τύχη!
Τα «Λευκά Όνειρα» όπως και τα υπόλοιπα βιβλία των εκδόσεων Πνοή, οι αναγνώστες μπορούν να τα προμηθευτούν από οποιοδήποτε βιβλιοπωλείο αλλά και από το site των Εκδόσεων Πνοή στη διεύθυνση:
http://www.ekdoseispnoi.gr/index.php/el/
Ν.Μ. Και αυτό το πόνημά σου –όπως και τα άλλα τρία– καταπιάνεται με ένα πολύ σκληρό κοινωνικό θέμα. Τη γυναικεία κακοποίηση. Υπήρχε κάποιος λόγος για την επιλογή αυτή;
Ε.Φ. Τα μυθιστορήματα με τα οποία καταπιάνομαι αφορούν κάποιο κοινωνικό ζήτημα. Φυσικά, υπάρχει λόγος που επιλέγω αυτή τη θεματολογία. Θέλω να «ξεσκεπάζω» τα κρυμμένα προβλήματα, που ενώ όλοι τα γνωρίζουμε, συνήθως σιωπούμε και χτυπάμε ξύλο να μη μας βρουν. Εγώ λοιπόν, αποφεύγω να χτυπάω ξύλο, επιδιώκω όμως να χτυπάω το μαχαίρι στο κόκκαλο, κι ας ματώσω.
Στην προκειμένη περίπτωση, η αφορμή ήταν κάποιες λέξεις που άκουσα από το στόμα μιας γυναίκας. «Πονάει η ψυχή μου, πονάει το κορμί μου». Η δική μου ψυχή λοιπόν, δεν το βαστάει. Με εξοργίζει ότι υπάρχουν άνθρωποι που προσπαθούν να το παίξουν αφεντάδες, άντρες, που κρύβονται πίσω από το δάχτυλό τους και προσπαθούν να δείξουν τη δύναμή τους σε μια γυναίκα. Άνθρωποι αδύναμοι που αφήνονται, γίνονται έρμαια στα πάθη και τα λάθη τους. Με πεισμώνει, πιότερο. Αυτό το βιβλίο είναι γραμμένο και αφιερωμένο πάνω απ’ όλα στη Γυναίκα.
Είναι προσόν για μια γυναίκα να κρύβει τη δύναμή της πίσω από την αδυναμία της, μα χρειάζεται θάρρος για να διαλύσει την αδυναμία που της κρύβει τη δύναμη.
Τι θέλω να πω; Διαβάστε τα «Λευκά Όνειρα» και θα καταλάβετε!
Ν.Μ. Τα «Λευκά Όνειρα» διαδραματίζονται σε έναν τόπο τον οποίο λατρεύω. Τον τόπο καταγωγής μου, τη Ρόδο. Γιατί επέλεξες αυτό το μέρος για την ιστορία;
Ε.Φ. Γιατί η Ρόδος για μένα είναι η δεύτερη πατρίδα μου. Από την πρώτη στιγμή που πάτησα το πόδι μου στο μαγικό αυτό νησί, ένιωσα ότι με συνδέει μαζί του κάτι βαθύτερο από αυτό που μπορώ να κατανοήσω με την απλή λογική. Το βιβλίο δουλευόταν ήδη στο μυαλό μου. Όταν κατάλαβα πόσο πολύ αγαπώ αυτό το νησί και τους ανθρώπους του που έχουν πολλή αγάπη να δώσουν, αποφάσισα ότι αυτή η ιστορία θα εξελισσόταν εξ ολοκλήρου στη Ρόδο «μου» και οι ήρωες, θα είχαν την ευκαιρία να «ζήσουν» εκεί.
Ν.Μ. Είχα την τύχη και την ευχαρίστηση να είμαι ένας από τους πρώτους ανθρώπους που διάβασαν τα Λευκά ‘Όνειρα. Η ηρωίδα σου, η Δέσποινα είναι μια γυναίκα που πέφτει στην παγίδα του «αρρωστημένου έρωτα», ο οποίος της καθιστά αδύνατον να ξεκόψει ή έστω και να αντιδράσει. Για ποιον λόγο πιστεύεις πως μια γυναίκα του «σήμερα» –όπως η Δέσποινα– ανέχεται βίαιες συμπεριφορές χωρίς να αντιδρά;
Ε.Φ. Το «σήμερα» με το «χθες» δεν διαφέρουν και τόσο πολύ. Ο φόβος του δυνάστη επικρατεί πάντα, ειδικά σε άτομα που, είτε έχουν χαμηλή αυτοεκτίμηση είτε ζουν χειραγωγούμενοι από άλλους.
Ευελπιστώ ότι το «αύριο» θα αλλάξει. Ότι αυτές οι γυναίκες που αδυνατούν να κατανοήσουν πόση δύναμη κρύβουν μέσα τους, θα πάρουν κάποια στιγμή τη σκυτάλη της ζωής τους στα χέρια τους και θα τρέξουν να σωθούν. Υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν να σταθούν στο πλάι αυτών των γυναικών, με μόνο τους μέλημα να παρέχουν βοήθεια. Γι’ αυτό, στο τέλος του βιβλίου μου παραθέτω στοιχεία από την έρευνα που έκανα κι εύχομαι να φανούν χρήσιμα σε όποιον τα χρειάζεται.
Ν.Μ. Πρόσφατα έγινε η πρώτη παρουσίαση του βιβλίου σου στην Αθήνα. Στην παρουσίαση αυτή σου είχαν επιφυλάξει μια μεγάλη έκπληξη. Θα ήθελες να μοιραστείς μαζί μας την έκπληξη και τα συναισθήματα σου γι’ αυτήν την κίνηση που έγινε προς εσένα;
Ε.Φ. Από το 2012 και μετά με αξίωσε ο Θεός να έχω στη ζωή μου μια νεράιδα, την οποία και λατρεύω! Μια νεράιδα που ακούει στο όνομα Αναστασία Κορινθίου.
Θα μπορούσα να γράφω ώρες ολόκληρες για εκείνην. Η Αναστασία λοιπόν, διάβασε το βιβλίο και μου έκανε την τιμή να είναι εκείνη που θα το παρουσίαζε! Όντως με περίμενε, όχι απλώς μια έκπληξη, μα μια μεγάλη τιμή στην πρώτη παρουσίαση που έγινε για το βιβλίο μου «Λευκά όνειρα» πριν λίγες ημέρες και σε αυτό, είχε βοηθήσει με το ραβδάκι της, η νεραΐδα της Ρόδου και της καρδιάς μου!
Το νησί της Ρόδου, ο Πολιτιστικός & Λαογραφικός Σύλλογος Αμπερνάλλι Σορωνής Ρόδου και ο κος Παναγιώτης Μπέλλος, μετά την ενημέρωσή τους από την Αναστασία, τίμησαν τόσο εμένα όσο και το βιβλίο μου με την πλακέτα του Συλλόγου τους, για την αναφορά μου στο νησί τους καθώς επίσης και στον Σύλλογο και Ξενώνα Κακοποιημένων Γυναικών της Ρόδου. Είναι από τις στιγμές που τα λόγια ξεπερνούν τα όρια των λέξεων, που τα συναισθήματα δεν εκφράζονται έτσι απλά. Είναι η μεγαλύτερη τιμή που μου έχει γίνει και πραγματικά νιώθω ευγνώμων.
Ν.Μ. Εκτός από μυθιστορήματα νομίζω πως γράφεις και ποιήματα. Εκφράζεσαι καλύτερα μέσα από την ποίηση ή προτιμάς την πρόζα;
Ε.Φ. Δεν βάζω ταμπέλες σ’ αυτά που γραφώ. Η ψυχή μου με καθοδηγεί πάντα, κι εκείνη επιλέγει τον τρόπο που θα εκφραστεί στο χαρτί. Δεν αναλύω, δεν προβληματίζομαι όταν γράφω, δεν έχω προτιμήσεις γενικώς. Απλώς… αφήνομαι.
Ν.Μ. Έφτασε η ώρα που θα σου ζητήσω να… πατήσεις την σκανδάλη και να αφιερώσεις στους αναγνώστες μας ένα από τα αγαπημένα σου ποιήματα.
Ανάσες… Βουτιές
Ανάσα.
Βουτιά.
Κι άλλη ανάσα.
Πιο βαθιά βουτιά.
Πόσο βαθιά είναι αυτή η θάλασσα;
Πόσα αταίριαστα όνειρα θα βρεθούν ακόμα στον άπατο βυθό της;
Πόσες ανάσες χρειάζονται για να μπορέσει κάποιος να τα φτάσει χωρίς να πνιγεί;
Πόσο βαθιά πρέπει να βουτήξει για να φτάσουν τα χέρια του τ’ άπιαστα όνειρα του βυθού;
Γαλάζιο. Γαλάζιο;
Μπερδεύτηκα.
Και κάτω και πάνω… μόνο γαλάζιο.
Μα τότε… εγώ γιατί πνίγομαι;
Δεν είναι θάλασσα; Τι είναι τελικά;
Με πνίγει ο αέρας;
Όνειρα χαμηλά. Όνειρα ψηλά.
Ταξιδιάρικα στον βυθό.
Ταξιδιάρικα και στον ουρανό.
Πώς θα τα φτάσω;
Θα τα χάσω;
Όσο πάει και μακραίνουν.
Κι εγώ γίνομαι ο μικρότερος κόκκος της άμμου.
Ή το πιο μακρινό αστέρι.
Ανάσα. Βουτιά.
Στον βυθό.
Στον ουρανό.
Στο γαλάζιο.
Που δεν φτάνω.
Κι όμως ποθώ…
