Παιδάκια, αντί για ιστορία δική σας σήμερα, Πέμπτη γαρ, θα δημοσιεύσω μια πρόσφατη δική μου.
( θα σας αποζημιώσω με δυο δημοσιεύσεις την άλλη βδομάδα)
Τρίτη μεσημεράκι λοιπόν, και κάνω συμμάζεμα στις δουλειές του γραφείου, αλλά με κάτι να με τρώει. Και δεν ήταν κουνούπι.
Την προηγούμενη μέρα, είχα πάει από το πατρικό της Μαργαρίτας, να τη δω. Δεν ήταν και στα καλύτερά της με τον δικό της. Ανταλλάσαμε μηνύματα, κι είχα ακυρώσει ραντεβού δουλειάς για να πάω να τη δω, να τα πούμε.
Την είχε πιάσει κρίση.
Από αυτές τις κρίσεις που έχουν μέσα τους ζήλια, φόβο, ανασφάλεια.
Πώς τη συμμαζεύεις τώρα;
Εγώ με τον δικό της, όπως σχεδόν με κάθε άντρα, αν και τον ήξερα λίγο, τα πήγαινα και τα πηγαίνω καλά. Είχα αποδεχτεί την φύση και την προσωπικότητά του, κι αυτός είχε εκτιμήσει διάφορα σε μένα, όπως λέει. Τουλάστιχον μιλούσαμε την ίδια γλώσσα, σε πολλά θέματα και κάναμε χαβαλέ.
Η Μαργαρίτα, η φίλη μου, μου ανέλυσε μέχρι κόκκαλο το γιατί φοβάται μια νέα κοπέλα που μπήκε στον κύκλο τους και κάνει παρέα μαζί τους.
“Επιδιώκει να είναι συνέχεια με τον Χριστόφορο, όσο εγώ τρέχω με τη μικρή. Εκείνος άρχισε να αδιαφορεί πάλι για το πως νιώθω συνέχεια κλεισμένη με ένα μωρό σπίτι, και άρχισε πάλι τα δικά του”,
έλεγε με διαφορετικές λέξεις κάθε φορά, αλλά το νόημα στα λόγια της το ίδιο.
Προσπάθησα να την συνεφέρω. Να της εξηγήσω πως οι άντρες περνάνε φάσεις, κι απλά να παραμένει ψύχραιμη. Όχι κότα, προσέξτε. Απλά ψύχραιμη και συζητήσιμη. Μάταια. Εκεί αυτή. Να επιμένει πως η νέα τους συναναστροφή, “κολλάει” στον δικό της, αλλά να το λέει διακριτικά. Όχι ευθέως.
Της λέω: “Βρε καλή μου, βρέ χρυσή μου, μη βασίζεσαι σε αυτά που βλέπεις, απλά ο Χριστόφορος είναι εξωστρεφής κι εκείνη όταν έχει χρόνο, κάνει παρέα μαζί σας. Το οτι εσύ είσαι συνέχεια με τη μικρή και δεν τους παρακολουθείς διαρκώς, δεν σε κάνει αόρατη, ούτε ανύπαρκτη ούτε άυλη. Ξεκόλλα.”
Και να απαντάει με ερώτηση: “Εσύ στη θέση μου τί θα έκανες;”
Δε σας κρύβω οτι κάθε φορά που ακούω αυτή την ερώτηση, βγάζω σπυριά μέχρι τις άκρες των σγουρών μαύρων μαλλιών μου.
Άντε να της εξηγήσεις τώρα, πως εγώ δεν θα βρισκόμουν ποτέ στη θέση της, όχι γιατί είμαι κάτι το ιδιαίτερο, μην ορμάτε, απλά γιατί η θέση που βρίσκεται ο καθένας μας, είναι αποτέλεσμα των επιλογών του. Απλά δεν θα έκανα αυτές τις επιλογές που θα με έφερναν στη θέση της, και στη θέση του καθενός. Απλό!
Απλά μπήκα στο τριπάκι της, και της απάντησα με την λογική, που στη φάση που την βρήκα, δεν είχε.
“Θα καθόμουν ήρεμα ήρεμα με τον σύντροφό μου και θα του εξηγούσα, μετά από ένα έξτρα περιποιημένο σεξάκι,
αυτά που με ενοχλούν. Όχι γιατί χρησιμοποιούμε το σέξ σαν όπλο, (όπως πολλές νομίζετε) Απλά γιατί μετά από αυτό, ο άντρας ακούει καλύτερα, χαλαρωμένος και με τις ορμόνες του στη θέση τους.”
Της απάντησα.
“Εσύ όλα με το σεξ τα λύνεις;”
Ρωτάει.
Ε, τί της απαντάς τώρα; Σωστά. Αυτό που φανταστήκατε. Δεν απάντησα..
Με τα πολλά, αποφάσισα να στείλω ένα μήνυμα στον δικό της, να δω τι γίνεται, μετά από κάτι που είδα στο FB.
Εκείνος ήρεμος, μου απάντησε φιλικά και προσγειωμένα. Με ξάφνιασε, το ομολογώ. Τον έχω συνηθήσει να απαντά εν βρασμώ, όχι μόνο εν θερμώ.
Τον Χριστόφορο, τον γνώρισα από την Μαργαρίτα, όταν ήταν ακόμη έγκυος την μικρή.
Ένας άνδρας στα 35 του, με νοοτροπία μεγάλου παιδιού στα απλά και καθημερινά πράγματα. Κεφάτος, γελαστός, κιμπάρης κι ανοιχτόκαρδος.
Με ψυχολόγησε αμέσως, κι εγώ εκείνον.
Η Μαργαρίτα, έλεγε πως πάντα δικαιολογούσα τα αδικαιολόγητα για τον Χριστόφορο.
Σας διαβεβαιώ πως δεν ήταν έτσι.
Δικαιολογούσα τα λογικά.
Και λέω έλεγε, γιατί δεν της αφήνω περιθώριο πλέον να πεί τίποτα.
Και ερχόμαστε στο δια ταύτα, σε αυτό που με έτρωγε.
Εγώ παίδες και κόρες, έχω ένα κακό συνήθειο, μου λένε. Παίζω με ανοιχτά χαρτιά. Σε φίλους, συγγενείς, γκόμενους, και δουλειά, εκεί που χρειάζεται.
Λένε πως με βλέπει ο άλλος και ξέρει τι είμαι. Αν κάτι δεν δέχομαι, και δεν ανέχομαι, είναι να αμφισβητήσει κάποιος οτι αυτό που του λέω, αυτό είναι. Στο μόνο που ψεύδομαι ενίοτε, είναι τα κιλάκια μου. (Άλλες έχουν την ηλικία κόλλημα, εγώ έχω αυτό, τί θέτε τώρα;)
Έστειλα λοιπόν μήνυμα στην Μαργαρίτα, να ρωτήσω πως πάνε τα πράγματα.
Και λαμβάνω την εξής απάντηση.
“Εσύ πες μου”
Γουρλωματέξ εγώ.
“Εγω τι να σου πω;”
Της γράφω.
“Δεν μιλήσατε;”
Απαντάει.
“Χτες μιλησαμε με μηνύματα.”
“Δεν μιλάω για χτες”
Λέει αυτή.
“Μα χτες μιλήσαμε. Του είπα να σκεφτεί ψύχραιμα τι θα γίνει με σας, και πως απο μένα δεν θα ακούσει μανούρες και μου-σου-του”
“Και καλά θα κάνεις, δεν είναι του χαρακτήρα σου” μου λέει αυτή.
Αλλά δε μιλάω για χτές”
Ρε έχε γούστο, να της είπε ο άλλος οτι μιλήσαμε σήμερα και να κανα καμμιά ζημιά, σκέφτηκα. Αλλά μου ‘φυγε η σκέψη, γιατί ο Χριστόφορος δεν κάνει τέτοια.
Και επανήλθα:
“Μα χτες μιλήσαμε”
“Και ολα αυτα χθες τα πατε;”
Λέει.
“Ναι” της απαντάω, με το αίμα μου ήδη να ανεβάζει στάθμη, γιατί καταλάβαινα πού το πήγαινε.
“Εγώ διαισθάνομαι οτι τα ‘χετε πεί, αλλά δεν με πειράζει, απλά δεν θέλω ψέμματα”
Ένα μικρό εγκεφαλικούλι τό ‘παθα, το κατάλαβα από την προς τα αριστερά κλίση που είχε πάρει το στόμα μου.
“‘Αλλη δουλειά δεν είχα να σου λέω ψέμματα για τον Χριστόφορο”
της έγραψα κοφτά.
Και μου απαντάει το θεϊκό: “Η γυναικεία διαίσθηση δεν πέφτει εξω”
Εκεί τους καπνούς μου τους έβγαλα. Αν με έβλεπε η Καλίσσι, θα με υιοθετούσε για δράκο με τη μία.
Θυμήθηκα τις φορές που είχε πέσει έξω η διαίσθησή της. Δεν τις λες και λίγες…
“Κοριτσάκι μην πας να με βγάλεις τρελή, το ξέρω οτι μιλήσατε!” Να επιμένει.
Για να μην σας πρήζω κι εσάς, της πέταξα τα print screen με τους διαλόγους μας με τον Χριστόφορο στη μούρη, αφού την προειδοποίησα πως αν το δεχτεί αυτό, από μένα θα υπάρξει η απόλυτη διαγραφή. Ήταν η σταγόνα που ξεχείλησε το ποτήρι.
Είχα ανεχτεί φάουλ της και πρόσφατα. Αλλά η ανοχή και οι υποχωρήσεις, έχουν όρια.
Αφού τα είδε, με ημερομηνίες, το συνέχισε το εργάκι!
Λέει: “Κακώς που σε ενέπλεξα στα προσωπικά μου ας βγάλω τα ματάκια μου τώρα δεν πειράζει.”
Άλλο ένα πράγμα που σιχαίνομαι, είναι αυτά τα κατασκευασμένα μηνύματα αυτολύπησης τύπου παραμιλητού.
Δείχνουν κακομοιριά και μιζέρια.
Με πήρε τηλέφωνο αρκετές φορές, όταν σιγουρεύτηκε για τις ημερομηνίες.
Της τά χωσα κανονικότατα κι έκοψα κάθε παρτίδα. Οριστικά.
Γιατί; Μα η “γυναικεία διαίσθησή” της, βαζισόταν στην αρχικατινιά της. Άνοιξε το πρωί, από το PC, τα μηνύματα του χριστιανού, που κάναν το γνωστό γκλιν-γκλίν και είδε ταυτόχρονα και τα χτεσινά τα δικά μου, μη κοιτώντας ώρα. Ο έρμος ο Χριστόφορος, δεν έχει κάτι να κρύψει και γι αυτό είναι ανοιχτό το FB του συνεχώς.
Η μαλακία που τη δέρνει, με γλίτωσε από περεταίρω φασαρίες μαζί της.
Εγώ επαφές με τον Χριστόφορο κράτησα και θα κρατήσω. Τον πάω πολύ, όπως κι εκείνος. Θα μαθαίνω από εκεί τα νέα της μικρής τους, που πραγματικά μπήκε μες την καρδιά μου.
Σας τά πα να τα ξέρετε, να μην λέτε πως την πατάτε μόνο εσείς.
Η φιλία, τελειώνει, εκεί που αρχίζει η αμφισβήτηση, να το θυμάστε.
