Γάμος.
Στο άκουσμα της λέξης, άλλοι βγάζουν σπυριά, άλλοι πιστόλια και μαχαίρια για αυτοπυροβολισμούς και χαρακίρι αντίστοιχα, άλλοι πάλι βγάζουν τα καλά τους από τις ντουλάπες.
Όπως εγώ, αυτό το διάστημα.
Όχι, μην τρέξετε να ραφτείτε ακόμη, δεν παντρεύομαι εγώ. Τουλάστιχον όχι φέτος.
Φέτος σε λίγες μέρες, την χαρά να τη δω να παντρεύεται, μου την χαρίζει μια αγαπημένη μου φίλη. Η Μυρτώ.
Με την Μυρτώ γνωριστήκαμε στην σχολή. Γαλλική φιλολογία κι οι δυο μας, νεούδια, γνωριστήκαμε στο κυλικείο, όταν θα έπρεπε να γνωριζόμασταν στα αμφιθέατρα…
Η συμπάθεια, ήταν αμοιβαία.
Στις πρώτες δεκαπέντε μέρες, βγάλαμε η μιά τα σώψυχά της στην άλλη.
Μιλούσαμε για παθήματα που ποτέ δεν γίναν μαθήματα, αναρωτιόμασταν το νόημα της ζωής μέσα από τον Φλωμπέρ και τον Ρουσσώ, και στέλναμε νοερά στην πυρά όσους θέλαν να βάλουν φωτιά στα όνειρά μας και στα θέλω μας. Είχαμε κατακρεουργήσει νοερά τουλάχιστον τρεις καθηγήτριες του τμήματος, και όταν τελείωνε η παράδοση, σφουγγαρίζαμε νοερά πάντα, τα αίματα.
Η Μυρτώ λοιπόν, ήταν πλάι μου πάντα, ακόμη κι όταν δεν βρισκόμασταν συχνά.
Ποτέ δεν μου παραπονέθηκε σοβαρά, ποτέ δεν μου έκανε επίθεση για το λίγο χρόνο που είχα. Γιατί ήξερε και ξέρει, πως στην καρδιά μου, το όνομά της, πιάνει πολύ χώρο. Όπως και το δικό μου στη δική της.
Όποτε με ζώναν φίδια, την είχα στα τηλέφωνα. Όποτε ήθελα παρέα για μπουζούκια, όσο και να σερνόταν, ερχόταν. Όχι τίποτ´άλλο, υπήρχαν σκηνικά που έζησε, και ξέρω οτι δεν θα άντεχε να μην τα ζήσει.
Οι παρέες μου έγιναν παρέες της και το αντίστροφο, τουλάχιστον για αρκετό διάστημα.
Μια περίοδο, ενώσαμε τις φοβίες μας.
Ακόμη και τις πνευματικές και φιλοσοφικές μας αναζητήσεις, βρεθήκαμε στα ίδια μονοπάτια.
Η Μυρτώ έχει υποστεί πολλά από μένα.
Αυτή τη στιγμή δεν την έχω πρόχειρη να την σφίξω αγκαλιά μου και να της σκάσω ένα ρουφηχτό φιλί στα ροζ-μπομπόν μάγουλά της.
Να την ευχαριστήσω για τα γέλια, τα ξενύχτια της. Το δούλεμα που μου έριχνε, την αγάπη που μου χάρισε, αφού με δέχτηκε με όλα τα στραβά και τα ζαβά μου.
Να την ευχαριστήσω που με έμαθε τι θα πει να παλεύεις για τον στόχο σου, να φτάνεις εκεί που θέλεις και χρειάζεσαι, για σένα κι όχι για τους άλλους.
Που μου έδειξε πόσο σημαντικό είναι να κάνεις πράγματα γεμάτα αγάπη, καλοσύνη, ανοχή και με υπομονή.
Κάνοντας παρέα μαζί της, μένοντας στο σπίτι της κι εκείνη στο δικό μου, μάθαμε η μια την άλλη.
Καταλάβαμε τουλάχιστον ένα πράγμα. Δεν κάνουμε για συγκάτοικοι.
Δεν πειράζει.
Χαίρομαι που στο πρόσωπο του Γιώργου της, βρήκε εκείνον που μπορεί να μείνει μαζί του. Να απολαύσει τις στιγμές και την ζωή της. Χαίρομαι που είδε τον εαυτό της μαζί του, και δεν φοβήθηκε να πει το μεγάλο “ναι”.
Χαίρομαι και συγκινούμαι που ο Γιώργος της, ήταν και θα είναι πλάι της στις κυκλοθυμίες της, να την κάνει να γελάει, να ονειρεύεται. Να την πάει ένα βήμα πιο μπροστά και πιό ψηλά.
Έτσι λοιπόν, για αυτούς τους δυο, τον Γιώργο και τη Μυρτώ, εγώ θα μαι κοντά τους, στο κοινό τους βήμα, να τους δω που θα κόβουν το νήμα μιας νέας, κοινής ζωής.
Να ζήσετε αγάπη μου. Σαν τα ψηλά βουνά.
Σ´αγαπώ και θα σ´αγαπώ πάντα.
Η φίλη σου, έξω από το 440.
