από την Κέλλυ Βουράνη
23 Ιουνίου και ο τροπικός του Καρκίνου σημαίνει την αρχή του θερινού ηλιοστασίου. Εποχή που οι σχολικές εξετάσεις έχουν ολοκληρωθεί και οι περισσότεροι μαθητές, από τον πιο μικρό μέχρι τον πιο μεγάλο, ταξιδεύουν κυριολεκτικά ή μεταφορικά, κλείνοντας την πόρτα στις πιεστικές υποχρεώσεις μιας ολόκληρης χρονιάς.
Οι διακοπές είναι εδώ με παραλία, φίλους, καφεδάκι, ατελείωτες συζητήσεις, ποτάκια, χορό, παιχνίδι. Όχι άλλο διάβασμα, όχι άλλο πρωινό ξύπνημα. Όλα είναι χαλαρά και φωτεινά κάτω από τις ζεστές καλοκαιρινές μέρες και νύχτες. Μέσα στη χαλαρότητα και τη ραστώνη χάνεται κάθε έννοια πνευματικής κόπωσης.
Η εκτόνωση, η δραπέτευση από την καθημερινότητα, η διασκέδαση, το αφελές διασκόρπισμα του σώματος και της ψυχής παίρνουν τη σκυτάλη.
Πρόκειται για έναν «αγώνα δρόμου» που κάθε άλλο παρά εξουθενώνει, αφού τα παιδιά, χωρίς να το γνωρίζουν, τρέχουν για να προλάβουν να μπουν στον «Κήπο» του Επίκουρου, του μεγάλου Αθηναίου φιλόσοφου της ελληνιστικής εποχής.
Το αδιάκοπο κυνήγι της ματαιότητας, οι επιδερμικές ανθρώπινες σχέσεις και η υποκρισία δεν ανθούν στον «Κήπο» αυτό.
Εκεί βρίσκεται σε αφθονία το «διˊ αλλήλων σώζεσθαι» ( να σωθούμε μέσω των άλλων, των συνανθρώπων μας)˙ η σωτηρία μας μέσω της φιλίας˙ η ευτυχία μας μέσω της ουσιαστικής επικοινωνίας με το συνάνθρωπο.
Μπορεί το «διασκεδάννυμι», το σωματικό και ψυχικό διασκόρπισμα, να μην καλλιεργεί τα νέα παιδιά, αλλά αποτελεί μια πηγαία έκφραση συναισθημάτων, ικανή να φέρει πιο κοντά τους ανθρώπους. Όμως ο δρόμος προς την ευτυχία έχει και άλλο μονοπάτι˙ αυτό λέγεται φρόνηση, η σημαντικότερη προσωπική αρετή για τον Επίκουρο. Η φρόνηση, η σύνεση στις πράξεις και τις επιλογές δεν μπορεί παρά να ταυτιστεί με την καλλιέργεια του πνεύματος. Πώς μπορεί άραγε να συνταιριάξει η αδράνεια, η αταραξία, το «τίποτα», με τη σύνεση και το συνακόλουθο πνευματικό κόπο;
Στην εποχή μας, την εποχή της βιασύνης, του μότο ο «χρόνος είναι χρήμα» χρειάζεται να «χαθούμε» για λίγο, προτού θέσουμε σε επαναλειτουργία τον εγκέφαλό μας για τη διεκπεραίωση των κοινωνικών μας ρόλων.
Η απόλαυση της «τεμπελιάς», σύμφωνα με τους επιστήμονες ενισχύει την παραγωγικότητα, αυξάνει τη δημιουργικότητα, ενώ βοηθά στην αύξηση της προσοχής στην προσπάθειά μας να επιλύσουμε ένα ζήτημα.
Ένα «τίποτα» για μια στιγμή˙ να κλείσουμε τα μάτια και να ονειρευτούμε˙ να ακινητοποιήσουμε το χρόνο που φεύγει τόσο γρήγορα.
Μέσα σε αυτή την ακινησία να χωρέσουμε την επικοινωνία με τα παιδιά μας, τον εαυτό μας, τους γύρω μας.
Μια επικοινωνία με αδελφή ψυχή την ιδία την κίνηση, αυτή του μυαλού.
Αυτή που κατακτιέται με την ανάγνωση ενός βιβλίου, με την παρακολούθηση μιας αγαπημένης ταινίας, τη βίωση της θεατρικής τραγικότητας, το ταξίδι της μουσικής.
Τελικά δεν είναι τόσο μακριά ο «Κήπος» της ευτυχίας μας. Μόνο που η καλλιέργειά του θέλει χρόνο και προσπάθεια από τη νεαρή μας ηλικία, σαν και τούτη των παιδιών μας. Για αυτό και χρειάζονται τη δική μας καθοδήγηση για την κατάκτηση μιας ζωής γεμάτης νόημα.
Το “slow movement”, το κίνημα του «αργά», του ζω χωρίς βιασύνη, φανερώνει την ανάγκη να διαμορφώσουμε μια εμπνευσμένη και ποιοτική ζωή με σημείο αναφοράς τις ανθρωπινότερες σχέσεις. Γονείς και παιδιά έρχονται πιο κοντά μέσα από δραστηριότητες, όπως το διάβασμα, οι εκδρομές στη φύση. Μικροί και μεγάλοι, γονείς και μη, εμπνέουν και εμπνέονται, στηρίζουν και στηρίζονται, αγγίζοντας τη χαρά μέσα από τη μαγεία που κρύβει η καθημερινή ζωή. Και για να έρθω κοντύτερα, σε μας στην Ελλάδα. Όποιος έχει βρεθεί στο πανέμορφο νησί του Ίκαρου, θα γνωρίζει αρκετά καλά το μυστικό του. Το «αργά» των Ικαριωτών κρύβει μέσα του την αισιοδοξία και την ουσιαστική συναναστροφή με τον συνάνθρωπο. Οι υπεραιωνόβιοι με το χαμογελαστό πρόσωπο..
Εδώ κρύβεται και το κλειδί για το χαμόγελο που, ανεξήγητα για μας τους κατοίκους του Δυτικού κόσμου, ζωγραφίζεται στα πρόσωπα των μικρών παιδιών μιας πάμφτωχης γειτονιάς σε μια υποανάπτυκτη χώρα. ….
Το ανεξήγητο αυτό χαμόγελο εύκολα μπορεί να γίνει κομμάτι της ζωής μας, αν δούμε τον ελεύθερό μας χρόνο μακριά από σκοπιμότητες. Αν αφήσουμε τα παιδιά μας να είναι ο εαυτός τους, αν αφουγκραστούμε τις επιθυμίες τους και σταθούμε για λίγο δίπλα τους χωρίς την αυθεντία του μεγαλυτέρου. Αν διατηρήσουμε καθάριο το βλέμμα τους και ανοιχτή τη φαντασία τους… Μαζί τους θα ξαναθυμηθούμε τον αληθινό εαυτό μας, απολαμβάνοντας την αργή κίνηση ενός χρόνου , άχρονου στην ουσία.
Θα ξαναγεννηθούμε μέσα από ένα «τίποτα»….
