Εθνική Οδός Αθηνών – Λαμίας και πάω!
Κάπου πάω. Οδηγώ χαλαρά, παρότι το αμάξι «πάει». Μπορεί να πάει. Αλλά τα αυτοκίνητα με μεγάλη ιπποδύναμη, είναι όπως οι δυνατοί άνθρωποι. Δεν έχουν ανάγκη να κάνουν «επίδειξη» της δύναμης τους.
Αν χρειαστεί όμως..
Τέλος πάντων, στην Εθνική, όπως πήγαινα, κάποια στιγμή, με προσπερνάει μία παλιά, κόκκινη, Alfa Romeo 33.
Λέω «παλιά», λες και θα μπορούσε να είναι καινούργια.
Μιλάμε για ένα μοντέλο που έχει σταματήσει να παράγεται εδώ και είκοσι χρόνια.
Αναμνήσεις! Βουτιά στο παρελθόν, ένα ψυχρό Φθινοπωρινό βράδυ, Οκτώβριος 1990! Εγώ να περιμένω σε μία στάση λεωφορείου, κάπου να «πάω», στην Οκτωβριάτικη ησυχία/ερημιά του Φαληρακίου στη Ρόδο και ξάφνου, να περνά ο Κώστας!
Ο…. «Κωστάκης». Όχι! Το υποκοριστικό, δεν δηλώνει καμία υποτίμηση στο πρόσωπο και την προσωπικότητα το Κώστα. Ίσα ίσα, δείχνει την εκτίμηση και συμπάθεια προς το άτομο αυτό..
Ο Κώστας, 24 ετών τότε (εγώ 21), δούλευε μάγειρας στο ξενοδοχείο, στο εστιατόριο του οποίου εργαζόμουν και εγώ. Έτσι γνωριζόμασταν..
Ο Κώστας όμως δούλευε 12ωρη βάρδια. Επίσης ο Κώστας, ζούσε σε ένα δωμάτιο που του είχε παραχωρήσει η επιχείρηση, παρέα με άλλους τρεις!
Την εποχή που ο γράφων, ξόδευε ότι είχε και δεν είχε, από το, γενναιόδωρο η αλήθεια είναι, εισόδημα του σε διάφορες «ασωτίες» και ζούσα μόνος, πληρώνοντας νοίκι, αρνούμενος να βάλω συγκάτοικο, ο Κώστας, έκανε αυτό που όλοι φανταζόμαστε, παξιμάδι! Η έξοδος του, ήταν μία φορά την εβδομάδα, μόνο, για να πάει με τη βέσπα του στ’ Αφάντου, να τηλεφωνήσει στους δικούς του στη Θεσσαλονίκη και να πιεί ένα (1!!) ποτό! Αυτό ήταν όλο!
Η απορία μου, δεδομένου πως δεν τον έλεγες και φτωχόπαιδο, ήταν, γιατί τέτοια πρεμούρα να κάνει οικονομία!
Κάποια στιγμή, μέσα στο καλοκαίρι, ο Κώστας, μου εξομολογήθηκε το μεγάλο του όνειρο!
«Γιώργο, μαζεύω λεφτά, γιατί ονειρεύομαι να αγοράσω μία Alfa 33! Κόκκινη! Με φαντάζομαι να την οδηγώ, ας πούμε στην Αθήνα στη Λεωφόρο Συγγρού, σ.σ. (!!!), να φοράω γυαλιά ηλίου και δίπλα, στο κάθισμα του συνοδηγού, να κάθεται η κοπελιά μου!»
Γοητεύτηκα και η αλήθεια είναι, συγκινήθηκα, από εκείνη την αυθόρμητη, παιδική, εξομολόγηση του Κώστα! Τότε στα 21 μου, δεν είχα εκτιμήσει το ότι ο Κώστας αν και λίγο μεγαλύτερος, συμπεριφέρονταν σαν μικρό παιδί! Με την καλή έννοια!
Εκείνο λοιπόν το Φθινοπωρινό βράδυ, πέρασε τυχαία ο Κώστας με τη βέσπα του…
-Επ, Γιώργο;! Τι κάνεις;
-Περιμένω το λεωφορείο Κώστα!
-Έλα, θα σε πάω εγώ με τη βέσπα!
Δεν ήθελα και πολύ, να’σου καβάλα στο βεσπάκι…
-Ρε Κώστα, όλο το καλοκαίρι δεν έκανες ούτε ένα μπάνιο ρε γαμώτο!
-Ναι Γιώργο! Αλλά μάζεψα λεφτά και τώρα μπορώ να πάρω το αμάξι που γουστάρω!
Τέλος πάντων, την επόμενη χρονιά Ο Κώστας δούλευε ακόμα πιο σκληρά!
12ωρες βάρδιες στην κουζίνα! Ζωή μηδέν!
Κάπου εκεί, γνώρισε την Κατερίνα. Η Κατερίνα, δούλευε και αυτό στο ξενοδοχείο, σε άλλο πόστο.
Χαρακτηριστική περίπτωση Ροδίτισσας που, ανύπαντρη στα 22 της, θεωρείτο για τα δεδομένα της Ρόδου, ειδικά εκείνης της εποχής, γεροντοκόρη!
Επίσης, ως χαρακτηριστική ροδίτισσα, ονειρεύονταν ο άντρας που θα παντρευτεί να μην είναι ροδίτης!..
Ο γάμος τους έγινε λίγο μετά..
Ο Κώστας, τελικά, πήρε ένα Χιουντάϊ.
Κόκκινο..
Δεν είχα νέα του από τότε!
Κάθε φορά, όμως που βλέπω στο δρόμο μία κόκκινη Alfa 33, τον θυμάμαι!
Μακάρι να πραγματοποίησε το όνειρο του!
Μακάρι!
Τα όνειρα της νεότητας μας, είναι τα αγνότερα!
Είναι ανόθευτα από «πείρα»!
Οι νέοι άνθρωποι, δεν έχουν προλάβει να φθαρούν από τη ζωή. Δεν έχουν υποστεί στρεβλώσεις, λόγω των χτυπημάτων της ζωής. Πάνω απ’όλα, δεν έχουν προλάβει να συμβιβαστούν και ενδεχομένως, να αναπτύξουν φθόνο για τους άλλους..
Κάθε φορά λοιπόν που ακούω για «παιδικά όνειρα», θυμάμαι τον Κώστα!
Ένα από τα καλύτερα παιδιά. Ένα καλό ήσυχο και ευγενικό παιδί..
Να είσαι καλά Κώστα, όπου και αν είσαι και μακάρι να οδηγείς το αμάξι των ονείρων σου, στο ηλιοβασίλεμα, με το μαύρο σου γυαλί και δίπλα η αγαπημένη σου…
