Από τον Γιώργο Παρασκευόπουλο.
Έχουμε άραγε σκεφτεί, πόσα πράγματα στην καθημερινότητα μας, καθορίζονται από την….άγνοια;!
Κυρίως, έχουμε σκεφθεί, κατά πόσο η άγνοια είναι… επιλογή μας;
Οι λίγο μεγαλύτεροι, θυμόμαστε μια Ελλάδα διαφορετική από τη σημερινή.
Μία Ελλάδα, η κοινωνία της οποίας, ζούσε σε μία καθημερινή στέρηση.
Μία Ελλάδα, στην οποία οι άνθρωποι «έφτυναν αίμα», για να αποκτήσουν ένα αυτοκίνητο 1.000, το πολύ 1.100 κυβικών! Οι προνομιούχοι, είχαν 1.300!
Μία Ελλάδα, που τα ρούχα μας, ήταν μετρημένα. Στα σχολεία όλα τα παιδιά φόραγαν το ίδιο μπουφάν (εκείνο το χακί) και που όσοι είχαμε το προνόμιο, να έχουμε σόι στα ξένα, περιμέναμε με αγωνία και λαμβάναμε με ευλάβεια τα πακέτα με τα διάφορα «καλούδια» (περσινά ρούχα – αποφόρια των συγγενών, παιχνίδια για τα παιδιά, καλλυντικά για τους μεγάλους κλπ).
Όποιος κατάφερνε, με χίλιες δυό στερήσεις, να πάει ένα ταξιδάκι έξω, έπρεπε να το κάνει κρυφά, γιατί ήταν δεδομένο πως θα του την έπεφταν όλοι οι φίλοι – συγγενείς και λοιποί, για να τους φέρει κάτι από τα αγαθά που λαχταρούσαν..
Όλοι αντιλαμβάνονταν τη στέρηση και την έλλειψη, αλλά όλοι επίσης τρώγαν το παραμυθάκι..
Το… παραμύθι του παραδείσου που λέγεται «Ελλάδα»..
Τους θυμάμαι από τότε τους «μεγάλους». Έλεγαν πάνω κάτω τα ίδια με τους σημερινούς «μεγάλους» εις εκ των οποίον είναι πλέον, και ο γράφων…
«Έλα μωρέ τώρα! Τι σημασία έχει που οι Γάλλοι, Γερμανοί, Ιταλοί κλπ, έχουν αμαξάρες;! Εδώ έρχονται, γιατί η Ελλάδα είναι η ομορφότερη χώρα του κόσμου! (να’ούμε!)». «Έχουν αυτοί τις θάλασσες μας;! Τα βουνά μας;! Το κλίμα μας;!»…
Τότε όμως, εκείνες τις εποχές, τα περιορισμένα οικονομικά των περισσότερων Ελλήνων, τους «επέβαλαν» την μόνιμη «επιλογή» να μένουν Ελλάδα, φυσικά στο χωριό μαζί με όλο το συγγενολόι!
Άρα πως γνώριζαν πως οι χώρες των «ξένων» ήταν χάλια;!
Δε γνώριζαν! Είχαν άγνοια..
Αλλά…. Τους άρεσε να έχουν άγνοια.
Στις συζητήσεις τους, δήλωναν υπερήφανοι για την πολιτισμική ανωτερότητα του έθνους μας, άσχετα αν μετά «έχτιζαν» τα σκυλομπούζουκα!
«Έλα μωρέ! Οι ξένοι είναι ρηχοί! Συζητάνε μόνο για αμάξια, στερεοφωνικά και ταξίδια!». «Δεν προβληματίζονται για τα πολιτικά! Δεν είναι έξυπνοι σαν εμάς (να’ούμε!)»..
Όλα αυτά, μέχρι που άρχισαν να έρχονται οι επιδοτήσεις από Ευρώπη…
Τότε, το όνειρο του μέσου Ελληναρά, από το να αποκτήσει ένα «αμαξάκι», έγινε, να αποκτήσει αμάξι, μεγαλύτερο από του γείτονα και να πάει στο χωριό για «να το δείξει»!
Ο μέσος Έλληνας, που πριν, έφτυνε αίμα για να αποκτήσει ένα αμάξι 2ο 3ο, 4ο χέρι, από τη μία μέρα στην άλλη (κυριολεκτικά), του φαίνονταν περίπου αδιανόητο να μην πάρει τη τζιπούρα των 2.000 κυβικών (να’ούμε!)
Ο ίδιος που πήγαινε διακοπές στο χωριό – δέκα νομά σ’ένα δωμά – , ξαφνικά πήγαινε 20ήμερα ταξίδια στον Μαυρίκιο, Μαλβίδες κλπ!…
Φυσικά οι συζητήσεις στις παρέες, είχαν αλλάξει… (αυτοκίνητα, ταξίδια κλπ…)
Ήρθε λοιπόν το χρήμα, των….. «ξένων», για να διώξει την άγνοια, όπως ο δυνατός ήλιος, ξεθωριάζει τα χρώματα για ν’ αποκαλύψει τη γυμνή, μας, αλήθεια…
«Έλα μωρέ με τους κουτόφραγκους! Τους τα τρώμε κανονικά! Μας δίνουν επιδοτήσεις, δάνεια, και εμείς ζούμε καλύτερα από αυτούς!» (χεχεχε!)
Το χαιρέκακο γέλιο της κουτοπονηριάς…
Κάπου εκεί, βρήκε πρόσφορο έδαφος, για να φυτρώσει και να θεριέψει και το γνωστό παραμυθάκι!
Το παραμύθι του μάγκα Έλληνα, ο οποίος, ως δαιμόνιος, ζει άνετα, με τα λεφτά των άλλων και αυτό συμβαίνει, γιατί του αξίζει (να’ούμε!)
Τότε, ήρθε η κρίση…
…και μας απογύμνωσε…
…μας ξεβράκωσε..
Ο… μάγκας – δαιμόνιος Έλληνας, έγινε ικέτης, προκειμένου οι «κακοί ξένοι» να τον αφήσουν να ζει, όπως ζούσε..
Η «ευλογημένη» άγνοια, διαλύθηκε.
Τώρα, όλοι μαζί, κοιτάμε τη γυμνή, μας, αλήθεια..
Τώρα θα φανεί ποιοι πραγματικά είμαστε..
Πως νιώθετε; Φοβάστε;…
