Από την Αμαρυσία Σιγάλα.

Έχεις κι εσύ τα δίκια σου. Μπορεί και να σε τρομάζω. Δεν το θέλω. Δεν αντέχομαι ώρες ώρες.

Που σπάνια παίρνω τα μάτια μου από πάνω σου, αφού κι η πιο χαλαρή σου κίνηση, τραβάει τη ματιά μου. Σε χαζεύω και χαζεύω, σου λέω.

Που σε κοιτάω σα βλαμμένο, και χάνω κάθε τι αισθησιακό από πάνω μου, παίρνοντας ύφος χαμένου μπούφου.

Που κολλάω πάνω σου, στον ύπνο και τον ξύπνιο σου. Να σε μυρίζω.

Που κοιτάω τα μάτια σου και μετρώ πόσα καστανά και πόσα πράσινα έχουν μέσα τους.

Που μου λείπεις, ακόμη κι όταν σ’αγκαλιάζω, στην πόρτα καθώς φεύγεις.

Τουλάχιστον 15 χρόνια ακίνητη.

Έλα λίγο στη θέση μου. Φαντάσου λίγο πόσο επίπονο είναι. Επιλογή μου, δε λέω. Αλλά και πάλι. Προσπάθησε να δείς.

Κι εσύ με κράτησες να περπατήσω.

Με έρωτα της αγκαλιάς, σαν μωρό επτά μηνών, και τρέχω. Πώς να μην τρομάζεις… 

“Τρέχεις” μου λες.

Και ναι, μπορεί να τρέχω.
Ίσως γιατί μέχρι τώρα, ούτε καν μπουσουλούσα.

Τουλάχιστον παίρνω από λόγια. Μου το λες και σταματώ να πάρω ανάσα. Καταλαβαίνω. 

Μή με παρεξηγείς. Τώρα μαθαίνω.

Μαζί σου, σε αυτό που ζούμε, δεν ξέρω γραφή κι ανάγνωση, ξέρω μόνο να συλλαβίζω. 

Θα περιμένω να μου πεις το πρώτο γράμμα, για να σου πω το δεύτερο.

(Η φωτό είναι από την αγαπημένη Ιφιγένεια Βήτα, που σε δυό της λέξεις, μπορεί να κλείσει τόμους από μελάνι)