Από την Λίλιαν Σίμου
Από τον αφρό της θάλασσας, σύμφωνα με την μυθολογία μας, αναδύεται η θεά της ομορφιάς και του έρωτα. Μετά από την αποτρόπαιη πράξη εκθρόνισης του Ουρανού, από τον γιο του Κρόνο, ο Ουρανός δεν εξουδετερώνεται. Αντίθετα, με τις σταγόνες από το αίμα του που έπεσαν στην θάλασσα, γεννιέται η θεά της Αγάπης.
Η θάλασσα είναι ο κόσμος των συγκινήσεων, άλλοτε γαλήνια και δροσερή, άλλοτε άγρια και απειλητική. Στον αφρό της όμως, βλέπουμε να εμφανίζεται η Αφροδίτη.
Ο αποσυμβολισμός των μύθων είναι απίστευτα εκφραστικός. Μας μεταφέρει –μεταξύ άλλων- πως ακόμη και στην μεγαλύτερη πράξη σκληρότητας ή ασχήμιας, μπορεί να φανεί η ελπίδα της αγάπης και της ομορφιάς. Αρκεί το συναίσθημα να αρχίσει να πάλλεται ξανά, αρκεί να υπάρξει μία θυσία και μία αποκοπή.
Η Αφροδίτη λοιπόν είναι ένας ακόμη πλανήτης που αφορά την προσωπική μας έκφραση. Και για να είμαστε ακριβείς, περιγράφει την δυνατότητα να απολαμβάνουμε τη ζωή.
Με την ανάλυση της Αφροδίτης στον χάρτη μας, θα πούμε:
Αγαπώ τη ζωή, μου αρέσει να βιώνω τις εμπειρίες της.
Αισθάνομαι χαρά, λύπη, πόνο, απόλαυση.
Ακούω τις νότες μίας μελωδίες και γαληνεύει η ψυχή μου.
Βλέπω ένα όμορφο ηλιοβασίλεμα και συγκινούμαι.
Μυρίζω ένα θεσπέσιο άρωμα από τα λουλούδια που ανθίζουν.
Γεύομαι μία μεθυστική γουλιά κρασί.
Αγγίζω ένα τρυφερό χέρι.
Ναι, με την Αφροδίτη μπορούμε μόνο να εκτιμήσουμε την ομορφιά και την αισθητική της ζωής και να βρούμε λόγους να αντέξουμε την δυσκολία, την ασχήμια, την έλλειψη αρμονίας.
Η Αφροδίτη εκφράζεται σε τρία επίπεδα.
Μας οδηγεί κατ’ αρχήν στην αποδοχή του ωραίου γύρω μας και στην προσγειωμένη αντίληψη της χαράς.
Στην συνέχεια, μας παρακινεί να μοιραστούμε τα δώρα ψυχής και γνώσης, με τους ανθρώπους που μας περιβάλλουν και να ενταχθούμε στην κοινότητα. Να γίνουμε ενεργό μέλος της κοινωνίας.
Τέλος, όσο προσπαθούμε να την κατανοήσουμε, φθάνουμε να αντιληφθούμε την θεία καταγωγή της, καθώς η Αγάπη εκπορεύεται από την Θεία Πηγή, ακόμη κι αν η καθημερινότητα φαντάζει σκληρή, βαριά, άχρωμη.
Είναι κινητήριος δύναμη για να κατακτήσουμε και να κατακτηθούμε, να δώσουμε χρώμα στο όραμα της Δημιουργίας.
