«Διάττοντες» του Δημήτρη Μπούκουρα

από την Λίλιαν Σίμου

Διάττοντες… Άραγε πόσοι άνθρωποι στη ζωή μας μοιάζουν με διάττοντες αστέρες;

Πόσοι φωτίζουν τον δρόμο μας, θαμπώνουν το βλέμμα μας, αγγίζουν την ψυχή και προκαλούν συναισθήματα, προτού χαθούν κάπου στο άπειρο του χρόνου;

Με αυτήν την σκέψη πιστεύω πως δημιουργήθηκε το βιβλίο του Δημήτρη Μπούκουρα, «Διάττοντες».

Ένα βιβλίο που διαβάζεις αργά, αλλά με λαχτάρα να προχωρήσεις λέξη προς λέξη την ανάγνωση, φράση προς φράση την ροή. Αργά γιατί βιώνεις με την γλαφυρότητα της πένας του συγγραφέα, εικόνες, εντυπώσεις, ιστορίες… Με λαχτάρα, γιατί ταυτίζεσαι με τους ήρωες, και κυρίως με τον μικρό Δημητράκη, από τις πρώτες σελίδες.

Ιστορίες που μοιάζουν με παραμύθι, αλλά παραμένουν πέρα για πέρα αληθινές.

Η αρχή, στα δύσκολα χρόνια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Οι πρωταγωνιστές προσπαθούν να επιβιώσουν ανάμεσα σε τραγικές εμπειρίες, απρόβλεπτα γεγονότα, φτώχεια, φόβους, διατηρώντας την τρυφερότητα, την ζεστασιά, την αγάπη, την γενναιοδωρία. Στην οδό Αρίωνος 8, ο Χρήστος ο «καμπούρης», με την μεγάλη καρδιά, κρατά το ορφανό από το χέρι και του προσφέρει τα φόντα να προχωρήσει στο δύσβατο μονοπάτι της ζωής. Και το κουβάρι του νήματος μόλις έχει ξεκινήσει να ξετυλίγεται…

Το πρώτο μέρος του βιβλίου, είναι σε τρίτο πρόσωπο, καθώς μοιάζει ο συγγραφέας να παρατηρεί την πορεία του μικρού Δημητράκη και να την αφηγείται. Στο δεύτερο μέρος, ο Δημητράκης ενηλικιώνεται, και η αφήγηση στρέφεται σε πρώτο πρόσωπο. Αυτή η μετάβαση, δεν αλλάζει την αίσθηση στον αναγνώστη. Συνοδεύει αβίαστα την διαδρομή ξεφυλλίζοντας τις σελίδες του βιβλίου και αναγνωρίζει την σύγχρονη ιστορία του τόπου μας, ιστορικά γεγονότα -σταθμούς, αναμοχλεύοντας λεπτομέρειες για συνήθειες, τρόπο ζωής, που σηματοδοτούν χαρακτηριστικές εικόνες του παρελθόντος.

Ακόμη και τα θλιβερά γεγονότα όμως, περιγράφονται με ευαισθησία και ευγένεια ψυχής, κρύβοντας πάντα μία φωτεινή αχτίδα. Ο συγγραφέας, ατενίζει ψηλά στον έναστρο ουρανό, αναζητώντας τις σπίθες που διατηρούν την ελπίδα ζωντανή, σαν ένα «παιδί που μετρά τα άστρα».

Η γραφή εύληπτη, άμεση, συγκινητική.

Το πόνημα είναι συγχρόνως μία λαογραφική αναφορά σε ήθη, έθιμα, καθημερινότητα των απλών ανθρώπων, στις γειτονιές της Αθήνας που μεταμορφώνονται στο διάβα του χρόνου. Όλα αυτά «ντύνουν» την αφήγηση και μπροστά μας οι πληροφορίες περνούν με την μορφή ενός ιστορικού μυθιστορήματος.

Ο χρόνος κυλά, η πόλη αλλάζει, μαζί της και οι άνθρωποι, τα ήθη, οι ιστορίες τους. Συναισθήματα εναλλάσσονται και αφήνουν τις χαρακιές τους. Νοσταλγία, ενθύμηση, χαρά, πόνος, πόθος.

Ένα μωσαϊκό ανθρώπων, “διάττοντες αστέρες” που ζωγραφίζουν το σημάδι τους ανεξίτηλα στην ψυχή του Δημητράκη, στην ιστορία των τελευταίων πενήντα ετών, κερδίζοντας την καρδιά του αναγνώστη, ο οποίος συμπορεύεται και αγκαλιάζει την αλήθεια του ήρωα.

Πολλά τα συγκινητικά σημεία, δυσκολεύομαι ειλικρινά να επιλέξω, αλλά σ’ αυτό δακρύζω κάθε φορά… Λίγο πριν φύγει ο θείος από κοντά του, αναπολούσε κοιτάζοντας παλιές φωτογραφίες και σε ένα σημείο του λέει:

«Ναι, εδώ είμαστε μαζί, σε εβδομαδιαία φωτογραφία με τα πρώτα παιχνίδια που σου έστειλε η θεία σου από τη Συρία κι εδώ όταν σου αγόρασα το παντελόνι γκολφ. Σε είχα σαν πριγκιπόπουλο». Και ξαφνικά: «Ξέρεις, Δημητράκη μου, ποτέ δεν σ’ έκανα να κλάψεις».

Και όμως θείε μου… Έχω κλάψει πολύ για σένα… Όμως ποτέ δεν το έμαθες.

Σημείωση: στο εξώφυλλο απεικονίζεται το παιχνίδι “ελικόπτερο”, ένα από τα παιχνίδια της μεταπολεμικής περιόδου

Εκδοτικός οίκος: Μικρές Εκδόσεις

DIATTONTES_COVER_44,55×20,5cm_grey

Ο Δημήτρης Μπούκουρας γεννήθηκε στην Αθήνα το 1942. Η ζωή του σημαδεύτηκε από τον άδικο θάνατο της μητέρας του στα Δεκεμβριανά.

Τελείωσε το Γυμνάσιο Παλαιού Φαλήρου και σπούδασε στην δημοσιογραφική σχολή του Σπύρου Μελά. Εργάστηκε στη εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ ως το 1967 όταν η Χούντα σταμάτησε άδοξα την δημοσιογραφική του καριέρα, αφού οι εφημερίδες έπεσαν σε χειμερία νάρκη και η λογοκρισία ανέλαβε τη θέση του διευθυντή σύνταξης. Ύστερα από πολλές επαγγελματικές περιπέτειες, ασχολήθηκε με το εμπόριο. Είναι παντρεμένος με την Αγγελική Μολφέτα.

Έχει γράψει μία συλλογή ποιημάτων, μία συλλογή διηγημάτων και δύο παιδικά βιβλία. Ποιήματα και διηγήματά του έχουν βραβευτεί σε αντίστοιχους διαγωνισμούς.