Από τον Γιώργο Πάρασκευόπουλο
Πρωί και η οικογένεια έχει ετοιμαστεί να ξεκινήσει τη μέρα της. Κάθονται λοιπόν στο τραπέζι, να πάρουν το πρωινό τους. Η Μαμά, ο μπαμπάς και η κορούλα τους, που είναι δεν είναι τεσσάρων – πέντε ετών..
Κάποια στιγμή, η μικρή κατά λάθος, χύνει τον χυμό της στο πουκάμισο του μπαμπά της!
Ένα…. Τυχαίο γεγονός! Στην ηλικία που είναι το κοριτσάκι, ακόμα δεν ελέγχει πλήρως τις κινήσεις της και δεν έχει ακόμα τελειοποιήσει τον έλεγχο των χεριών της.
Άρα η ζημιά που έκανε στον μπαμπά της, εξαρτήθηκε σε πολύ μεγάλο βαθμό από την τύχη.
Ήταν ένα τυχαίο γεγονός…
Ας δούμε λοιπόν δύο διαφορετικούς τρόπους αντιμετώπισης του πάρα πάνω ατυχήματος.
Πρώτη περίπτωση : Ο μπαμπάς εκνευρίζεται και μαλώνει άτσαλα το κοριτσάκι, το οποίο βάζει τα κλάματα, στενοχωρημένο από τη ζημιά που έκανε στον μπαμπάκα της!
Χαμός! Το σχολικό ήρθε να πάρει τη μικρή, αλλά φεύγει χωρίς αυτή, γιατί η μικρή είναι ακόμα πολύ ταραγμένη από το γεγονός! Οι γονείς κάνουν μεγάλη προσπάθεια και ύστερα από αρκετή ώρα, καταφέρνουν να την ηρεμήσουν!
Ο μπαμπάς την πάει σχολείο με το αμάξι, αλλά το πρόγραμμά του έχει ήδη πάει πίσω, όπως και το πρόγραμμα της μαμάς, η οποία και αυτή καθυστέρησε, προκειμένου να ηρεμήσει τη μικρή…
Δεύτερη περίπτωση : Ο μπαμπάς, λέει στην κορούλα του, με αυστηρό, αλλά ήρεμο τρόπο, να είναι προσεκτικότερη την επόμενη φορά και της δίνει ένα φιλάκι! Όλα καλά! Η μικρή είναι ήρεμη, φεύγει με το σχολικό, ο μπαμπάς αλλάζει πουκάμισο σε ένα λεπτό και όλα βαίνουν καλώς και ομαλώς!…
Ένα τυχαίο γεγονός λοιπόν, δύο διαφορετικοί τρόποι αντιμετώπισης..
Πόσες φορές έχουμε ακούσει, διάφορους να λένε «εγώ δεν ήμουν τυχερός!»
Ή ακόμα «εγώ την τύχη μου τη φτιάχνω!»
Λάθος, λάθος!!
Η τύχη, είναι απρόβλεπτη και ελεύθερη! Δε διαμορφώνεται! Δε «φτιάχνεται»…
Ό,τι κάνουμε στη ζωή μας, εξαρτάται μόνο κατά το έν δέκατο από την τύχη!
Από τα δέκα τυχαία περιστατικά, τα εννέα, μπορούμε να τα αντιληφθούμε, κατανοήσουμε και ακόμα, χειραγωγήσουμε!
Δεν έχει σημασία τι μας «τυχαίνει», αλλά πως το αντιμετωπίζουμε!
Είναι πάντα ευκολότερο, να εξηγούμε την, όποια, αποτυχία μας με την τύχη και την έλλειψη αυτής (ατυχία), αλλά, να. Δεν είναι αλήθεια!
Η αλήθεια είναι πως χρειάζεται γνώση και σωστή αντίληψη των πραγμάτων, προκειμένου να κατανοήσουμε καλύτερα το περιβάλλον μας και να αποβάλουμε μοιρολατρικές τάσεις και συμπεριφορές, τύπου «εγώ ο καημένος ο άτυχος…»
Αλλά για να το πετύχουμε αυτό, χρειάζεται να κάνουμε κάτι πάρα πολύ δύσκολο…
Πρέπει να γίνουμε….. ταπεινοί!…
Να μην είμαστε ξερόλες!
Να ρωτάμε και να είμαστε έτοιμοι να αποδεχθούμε το λάθος μας!
Χρειάζεται επίσης επιμονή!
Ένα πρόβλημα, έχει ας πούμε είκοσι διαφορετικές λύσεις. Από μόνοι μας, στην καλύτερη των περιπτώσεων, θα μπορέσουμε να βρούμε τις πέντε!
Ναι, αλλά υπάρχουν, άλλες δέκα πέντε (τουλάχιστον…)
Άρα αυτό που μένει, είναι η επιμονή. Η αποβολή της ηττοπαθούς συμπεριφοράς, που μας κάνει να βρίσκουμε δικαιολογίες και όχι αιτιολογίες..
Είστε σίγουροι πως οι επιτυχημένοι, πέτυχαν από… τύχη;..
