Απο τη Νίτσα Μανωλά
Συνηθίζω να φιλοξενώ πρόσωπα στην στήλη μου και να τους επιβάλλω να τραβήξουν την σκανδάλη του μυαλού τους αφήνοντας πίσω τους ένα κομμάτι από τον εαυτό τους. Σήμερα, προς έκπληξη (ακόμη και δική μου) αποφάσισα να φιλοξενήσω … ένα βιβλίο, διαλέγοντας εγώ τα κομμάτια που θα ήθελα να μείνουν πίσω. Ίσως αυτά που αγγίξαν εμένα.
Βέβαια, η δημιουργός του είναι στο πρόγραμμα να μας καταθέσει κομμάτια της ψυχής και του μυαλού της ένα από τα επόμενα Σάββατα, μα εγώ δεν μπόρεσα να αντισταθώ στον πειρασμό της διαλλακτικότητας και αποφάσισα σας μιλήσω για το βιβλίο της πριν σας συστήσω την ίδια.
Για όσους με γνωρίζουν (και γι’ αυτούς που δεν με γνωρίζουν και θα το μάθουν τώρα) διαβάζω πολύ… προσπαθώντας, πάντα, να μην οριοθετώ το είδος, το θέμα και τον/ην συγγραφέα των βιβλίων που αποκτώ.
Το τελευταίο διάστημα έχω διαβάσει αρκετά βιβλία – κάποια από αυτά τα ‘’ρούφηξα’’ και κάποια άλλα τα ξεκίνησα ίσα με δέκα φορές στην προσπάθεια μου να τα διαβάσω. Ίσως γιατί δεν είναι η …. στιγμή τους (έχω αποδεχτεί το γεγονός, πως ο καθένας από εμάς έχει δικό του τρόπο απολαβής κάποιου βιβλίου ή κάποιου θέματος και πως όλα δεν μπορεί να διαβάζονται, ούτε φυσικά και να αρέσουν σε όλους… κάθε βιβλίο και κάθε συγγραφέας έχει ή θα βρει στην πορεία το κοινό του!)
Στον πρόλογο, λοιπόν, που έκανε η αγαπημένη διαδικτυακή φίλη Κάκια Ξύδη όταν διάβασα πως το «Φυσάει» ‘’δεν είναι για όλους’’ θεώρησα πως έχει δίκιο. Χωρίς να μπορώ να αναλογιστώ το τι με περιμένει, ξεκίνησα το δικό μου ταξίδι μαζί με τον… άνεμο. Και… φύσηξε πραγματικά! (Να σημειώσω πως είναι η πρώτη φορά που διαβάζω κάτι από την Κάκια)
Από την πρώτη πρόταση τα συναισθήματα διάχυτα…
«Μου ‘λεγες, θα σ, αγαπώ για πάντα
και ήθελα να σε ρωτήσω
αυτό το δικό σου για πάντα πόσο κρατάει…»
Πόση δύναμη μπορεί να έχουν μερικές λέξεις αραδιασμένες σε ένα χαρτί; Προσωπικά, τις βρήκα δεμένες τόσο αρμονικά που έγιναν μια γροθιά η οποία με συνόδεψε καθ’ όλη τη διάρκεια της ανάγνωσης του έργου τούτου.
Ένιωσα την απόγνωση να πλημυρίζει την ατμόσφαιρα… αισθάνθηκα την αγάπη να παλεύει να ζήσει…
«Όταν θα έχεις φύγει
όταν θα βρίσκομαι πια μακριά
φοβάμαι
ότι δεν θα έχω πια τίποτα για ν’ αγαπάω
ότι δεν θα έχει πια τίποτα για ν’ αγαπάς».
Αυτό το βιβλίο δεν μου έδωσε απλά εικόνες μα επιπλέον με ικανοποίησε συναισθηματικά! Πόσο δύσκολο είναι να γίνει αυτό! Εικόνες μπορούμε να δημιουργήσουμε, λίγο πολύ όλοι, συναισθήματα όμως; Πως μπορούμε να τα χρωματίσουμε και να τα ζωντανέψουμε; Αυτό είναι το δύσκολο!
Αφού τελείωσα το διάβασμα, επέστρεψα στην αρχική μου σκέψη πως η Κάκια είχε δίκιο τελικά… αυτό το βιβλίο δεν είναι για όλους…και αμέσως μετά διαφώνησα! (Με τον εαυτό μου…) «Αυτό το βιβλίο πρέπει να διαβαστεί από όλους…» σκέφτηκα.
Είμαι σίγουρη Κάκια πως ο/η αναγνώστης/τρια που θα… τολμήσει να διαβάσει τις δικές σου αλήθειες- οι οποίες με τόσο λυρισμό είναι απλωμένες σε ολόκληρο το βιβλίο- θα τις αποδώσει με τον τρόπο που του ταιριάζει ανάλογα με την ψυχική του διάθεση…
Αυτό κατάφερες! Να ανοίξεις παράθυρα ψυχής το καθένα με διαφορετική θέα…
Εγώ προσωπικά… σ’ ευχαριστώ!
(Να πω επίσης πως το διάβασα μια δεύτερη φορά δυο εβδομάδες αργότερα… ανοίγοντας περισσότερα παράθυρα ψυχής και αποκτώντας ομορφότερη θέα!)
