Από την Μαρίνα Δημητρέλη.
Σε λαχταρώ. Με ακούς; Σάββατο ξημέρωμα κι εγώ σε λαχταρώ.
Τις νύχτες σου φωνάζω σιωπηλά, σε λαχταρώ. Τις ώρες τις μικρές, τις ώρες τις γλυκές, σε λαχταρώ.
Σε λαχταρώ όπως διψάω να πιω από ολοκάθαρο νερό. Σαν δροσερό αεράκι σε λαχταρώ.
Σε λαχταρώ σαν την παράταση του πρωινού μας ύπνου, Σάββατο πρωί, σε λαχταρώ.
Σε λαχταρώ σαν τη φλόγα του τζακιού σε χειμωνιάτικο καιρό.
Σε λαχταρώ όπως τα πανιά τον άνεμο, σε λαχταρώ.
Όπως το παιδικό μου παγωτό, το πρώτο καλοκαιρινό.
Σε λαχταρώ σαν να σαι νίκη σε αγώνα τρομερό. Σάββατο ξημέρωμα κι εγώ σε λαχταρώ.
Όπως το δροσερό μελτέμι που σβήνει την κάψα του μεσημεριού. Σαν την πανσέληνο του Αυγούστου που αναταράσσει το νερό.
Σαν την άμπωτις να με γεμίσεις λαχταρώ.
Άκου τα σύννεφα και το φεγγάρι, σου τα στειλα να σου το πουν. Σε λαχταρώ.
Με λαχταράς.
Το άκουσα κι εγώ. Το είπαν τα πουλιά και τα θροίσματα στα δέντρα. Το είπαν τα λουλούδια και τα κελαηδίσματα των αηδονιών.
Με λαχταράς όπως το πρώτο ταξίδι του καλοκαιριού.
Με λαχταράς, Σάββατο πρωί, όπως κι εγώ.
Όπως το σήμα του καραβιού που βγαίνει απ`το λιμάνι με πρίμα τον καιρό.
Με λαχταράς, όπως τις πρώτες σου διακοπές.
Όπως τα φρεσκοφυτεμένα σου λουλούδια το φεγγάρι το λεπτό.
Με λαχταράς. Το είπανε οι στάλες της βροχής που μου μαστίγωσαν με δύναμη τα τζάμια. Ποιος περίμενε καλοκαιριάτικα τέτοιο καιρό;
Με λαχταράς, όπως κι εγώ.
Σάββατο πρωί την αγκαλιά μου λαχταράς.
Το άκουσα που το είπανε τα αστέρια στον ξάστερο ουρανό.
Με λαχταράς.
Σε λαχταρώ.
