Ουσίες…

Τα βλέπω συχνά, ειδικά εκεί στα Εξάρχεια, που συχνάζω..

Πλάσματα, σκιές που περιφέρονται, ζητώντας..

Ζητώντας «κα’νά ψιλό…»

Χαλώντας, με την ελεεινή τους παρουσία, την αισθητική μας, με το να περιφέρουν και να μας επιβάλλουν την αηδιαστική και αποκρουστική τους ύπαρξη..

Κυρίως δε, με το θράσος τους.

Πρεζόνια.

Ξέρω πως οι απανταχού…. Κουνοδακτυλάκηδες, θα μου την «πέσουν», ψέγοντας την αναλγησία μου..

Βασικά, την άποψη των πάρα πάνω, την τοποθετώ, εδώ και χρόνια, στην γνωστή περιοχή, μεταξύ αφαλού και γονάτων (μου)

Αν τους ενοχλεί η άποψή μου, ας μην την διαβάζουν! Ακόμα καλύτερα, ας πάρουν ένα και δύο πρεζόνια σπίτι τους!

Αλλιώς ας βγάλουν το σκασμό!

Πρεζόνια, ναι, και όχι «ναρκομανείς». Αναφέρομαι στη νοοτροπία και εν γένει συμπεριφορά..

Πλάσματα, που έχουν απολέσει την ανθρώπινη τους ιδιότητα.

Πως μπορείς να λέγεσαι «άνθρωπος», μία λέξη που προσδιορίζει το ον, που εξελίσσεται, που προοδεύει, όταν πλέον, δεν έχεις καμία από την ιδιότητα του ανθρώπου;

Όταν πουλάς το κορμί σου, όχι για να βελτιώσεις τη ζωή σου (άπειρος σεβασμός στις Πουτάνες, όπως λέει ο Καμπουράκης), αλλά για να καταστρέψεις ακόμα περισσότερο την ύπαρξη σου;..

Όταν κυλιέσαι στις ίδιες σου τις ακαθαρσίες;

Όταν δεν πλένεσαι για μήνες;..

Όταν η συμπεριφορά σου διέπεται απόλυτα από τους νόμους της ζούγκλας, στην πλέον αποκρουστική εφαρμογή τους;!..

Πάνω απ’όλα, όταν επέλεξες, αυτή την πορεία;!

Ναι, επέλεξες!!

Αρκετά με την παπαρδέλλα της «άγνοιας». Κάποτε υπήρχε άγνοια. Έως πριν σαράντα χρόνια.

Πλέον, τα τελευταία τριάντα πέντε χρόνια και το τελευταίο 12χρονο γνωρίζει, ή τουλάχιστον, αντιλαμβάνεται την επικινδυνότητα της ενασχόλησης με τα ναρκωτικά.

Λέω ενασχόλησης, γιατί άλλο η «δοκιμή» και άλλο η συστηματική χρήση.

Όλοι μας υπήρξαμε 12χρονοι και 16χρονοι και ξέρουμε.

Λίγο πολύ οι παρέες, είχαν κοινά υπόβαθρα.

Κάποτε, ειδικά σε εκείνες τις ηλικίες, οι περισσότεροι κάναμε τις «τσάρκες» μας κατά κείθε!

Οι…. «μάγκες» συνέχισαν.

Είμαι πολύ θυμωμένος, με τον Δημήτρη, που εδώ και χρόνια παρατηρεί τα ραδίκια από την λάθος πλευρά.

Με τον Στράτο που απολαμβάνει τη φιλοξενία του κράτους, σε διάφορα ευαγή ιδρύματα.

Ρε μαζί δεν ήμασταν;! Μαζί δε θυμώναμε, σχεδόν με τα πάντα;!

Δε σου φταίει η οικογένεια σου, η μάνα σου, ο πατέρας σου, η κοινωνία που κατάντησες πρεζόνι!

Είσαι απλά ΜΑΛΑΚΑΣ!

Άπαξ και το παραδεχθείς αυτό, τότε έχεις κάνει το σημαντικότερο βήμα προς τη θεραπεία!

Μέχρι τότε όμως, μακριά μου/μας!

Τα ναρκωτικά ΔΕΝ είναι κοινωνικό πρόβλημα. Έγινε όμως, όταν η Πολιτεία έβαλε τα κέντρα αποτοξίνωσης, μέσα στον κοινωνικό ιστό!

Δεν έχει καμία όρεξη και πάνω απ’όλα, καμία υποχρέωση, ο άνθρωπος που καθημερινά αγωνίζεται με τους δαίμονες του και παλεύει για ένα καλύτερο αύριο, να τρώει στη μάπα (κυριολεκτικά) το αίσχος αυτών που επέλεξαν την κοπάνα στις ουσίες, αντί της μάχης με τον κακό τους εαυτό!

Όταν χορεύεις με τον διάολο, δεν αλλάζει ο διάολος! Εσύ αλλάζεις!