από την Λίλιαν Σίμου
Στην αστρολογία είθισται να θεωρούν τον πλανήτη Κρόνο πηγή όλων των δεινών… Κι όμως είναι εντελώς άτοπο και άδικο αυτό, καθώς ίσως ανάγεται σε άλλες παλαιότερες εποχές, με δογματικές αντιλήψεις και χειραγώγηση μέσω του φόβου.
Φόβος, μία λέξη- κλειδί που συνδέεται με τον Κρόνο, στην αρνητική του μόνο εκδοχή φυσικά.
Ήταν οι εποχές όπου κάθε μάθημα ζωής, κάθε εμπειρία, θεωρήθηκε «τιμωρία», «απειλή», «πάγωμα χαράς», «παραίτηση», «τείχος».
Σε ένα βαθμό μας θυμίζει την εξωτερική μυθολογική εικόνα του Κρόνου, του θεού Τιτάνα που «έτρωγε τα παιδιά του».
Στην βαθύτερη όμως σημειολογία, ο Κρόνος συνδέεται με τον χρόνο. Και ο χρόνος με την εμπειρία, τα μαθήματα ζωής και την σοφία.
Τα «παιδιά» δεν είναι παρά το έργο που παράγουμε και μέσα από αυτό ενδέχεται να γίνουμε καλύτεροι ή λιγότερο καλοί!
Στον φυσικό κόσμο της Δημιουργίας (Κρόνιο στοιχείο), ο Κρόνος αποτελεί τον δεύτερο δάσκαλο του ζωδιακού.
Πρώτος, όπως ήδη αναφέρθηκε στο προηγούμενο θέμα, είναι ο Δίας. Μας αναπτύσσει, μας διευρύνει, μας ανοίγει ορίζοντες… Ναι, σίγουρα περισσότερο αγαπητός αρχικά, γιατί μας θωπεύει και μας προσδίδει αισιοδοξία. Προσδίδει όμως και έλλειψη μέτρου. Κι εδώ μας χρειάζεται ο δεύτερος δάσκαλος, ο Κρόνος.
Αυστηρός, θέτει όρια, βαθμολογεί, αξιολογεί το έργο μας. Φυσικά είναι λιγότερο ευχάριστος, αλλά μήπως μπορούμε να κατανοήσουμε αυτό που πράξαμε ή γνωρίζουμε, δίχως αξιολόγηση;
Είναι σε ένα ανώτερο επίπεδο, οι Αξίες μας… διαχρονικές, αιώνιες, ουσιαστικές. Οι Αξίες Ζωής για τις οποίες δεχόμαστε συχνά ραπίσματα, δυσκολίες, εμπόδια, αλλά μας θωρακίζουν και μας οδηγούν στον δρόμο της Αλήθειας μας.
Ο Κρόνος είναι οι ρυτίδες της ζωής, των ταλαιπωριών, των περιορισμών και των δυσχερειών.
Είναι η επιβράβευση του μόχθου και του κόπου, όμως.
Είναι ο Δικαστής της μοίρας, του κάρμα, της ανταποδοτικής δικαιοσύνης. Άκαμπτος, αλλά και ακριβοδίκαιος.
Στην αρνητική του εκδοχή ή αποδοχή όμως, μπορεί να φέρει μοναξιά, πικρία, σκληρότητα, φόβο, στενότητα πνεύματος, παραίτηση, αποστασιοποίηση, μελαγχολία.
Σαν σοφός δάσκαλος όμως, ξέρει να περιμένει και μας δίνει πίστωση χρόνου να κατανοήσουμε την ουσία σε κάθε πάθημα ή παρεμπόδιση. Μας βοηθά να αξιοποιήσουμε τα προσόντα μας, να εξελίξουμε το πνεύμα, να διδαχτούμε την υπομονή και την επιμονή… για να πούμε στο τέλος, πως «άξιζε τον κόπο και ο χρόνος μας δεν πήγε χαμένος»!
Ας τον υποδεχτούμε δίχως φόβο λοιπόν, δικαιούται τον σεβασμό μας!
