Γράφει ο Ερμής.
Συμβαίνουν τόσα πολλά γύρω μας, που με αναστατώνουν και με προβληματίζουν. Καταστάσεις που αδυνατώ να ερμηνεύσω και μου θυμίζουν πάντοτε μια σχετική συζήτησή μου με τον Ζέφυρο, που υποστήριξε ότι η πηγή όλων των κακών είναι η έλλειψη σεβασμού.
«Αρκεί να παρατηρήσεις τη συμπεριφορά των ανθρώπων και θα συμφωνήσεις μαζί μου», είπε και συνέχισε
«Όπου κι αν βρεθώ, είναι έκδηλα τα φαινόμενα υπέρμετρης αγένειας.
Στα μέσα μαζικής μεταφοράς, οι επιβιβαζόμενοι ωθούν βιαίως όσους θέλουν να αποβιβαστούν, ενώ δεν είναι λίγοι εκείνοι που δεν καταβάλλουν κόμιστρο, όχι λόγω αδυναμίας, αλλά υποτιθέμενης εξυπνάδας.
Οι οδηγοί παραβιάζουν τα σήματα κυκλοφορίας, αδιαφορώντας για το γεγονός ότι ελοχεύει ο κίνδυνος ανθρώπινου τραυματισμού, λες κι επιδίδονται σε άτυπο αγώνα ταχύτητας.
Στις δημόσιες υπηρεσίες η πλειονότητα των δημοσίων υπαλλήλων δεν εκτελεί τα καθήκοντά για τα οποία αμείβεται, ενώ δεν έχουν εξαλειφθεί τα περιστατικά επίορκων.
Τα κρούσματα φοροδιαφυγής παρουσιάζουν διαρκώς αύξηση και δεν είναι λίγοι αυτοί που εκμεταλλεύονται την ανυπαρξία ελέγχου και υπεκφεύγουν, επιβαρύνοντας τους υπολοίπους.
Αν προσθέσεις στην κορυφή της πυραμίδας των παραδειγμάτων, που σου ανέφερα, τους κακοποιούς, τότε θα δεις ότι αναλογικά υπάρχει ένα μεγάλο ποσοστό ατόμων που κατακρεουργεί την ανθρώπινη υπόσταση.
Οξύμωρο ασφαλώς είναι ότι οι ίδιοι οι παραβάτες απαιτούν να γίνονται σεβαστά τα δικά τους δικαιώματα και αντιδρούν σε κάθε αντίθετη περίπτωση.
Απορώ όμως καλέ μου Ερμή. Γιατί είναι ελάχιστες οι φωνές διαμαρτυρίας κατά αυτών των φαινομένων; Γιατί είναι ανεκτή η ασέβεια και η απρέπεια από το σύνολο; Δεν οφείλουν κυρίως οι γονείς, αλλά και οι δάσκαλοι να αποτρέπουν την εκδήλωση παρόμοιας συμπεριφοράς; Γιατί πολλοί εξ’ αυτών αδιαφορούν και αψηφούν τα όρια;
Πώς εξελίσσεται τελικά ο κόσμος; Εγώ υπάρχω αιώνες τώρα και συγκρίνοντας τις εποχές, αντιλαμβάνομαι ότι η τελική εικόνα, όχι μόνο δεν ωραιοποιείται, αλλά θρυμματίζεται υπό το βάρος της θρασύτητας.
Αν δεν σέβεσαι τον συνάνθρωπό σου, πώς αξιώνεις το δικό του σεβασμό, προς εσένα;
Ίσως είμαι ιδιαίτερα επικριτικός, ποιος σφάλλει όμως περισσότερο; Αυτός που παρατηρεί και σχολιάζει, εκείνος που πράττει δίχως να κοκκινίζει από ντροπή ή εκείνος που αποδέχεται;
Συνταγή της Αμβροσίας: Ντροπαλοσύνη
Υλικά:
20 ντοματάκια
2 βανίλιες
1 ½ κιλό ζάχαρη
1 μικρό ποτήρι του κρασιού νερό
¼ αμύγδαλα ασπρισμένα
1 κουταλιά της σούπας ασβέστης
Χυμός από ένα λεμόνι
Εκτέλεση:
Ξεφλουδίζουμε τα ντοματάκια, προσέχοντας να μην λιώσουν. Τα τρυπάμε σε δυο σημεία για να βγουν οι σπόροι. Διαλύουμε τον ασβέστη σε μια μικρή λεκάνη με νερό και τον αφήνουμε να ξαστερώσει. Καθώς κατακάθεται ο ασβέστης, μεταφέρουμε τον ξαστερωμένο σε άλλη λεκάνη και προσθέτουμε νερό στην αρχική, έως ότου ξαστερώσει όλος ο ασβέστης.
Τοποθετούμε τα ντοματάκια στη δεύτερη λεκάνη, φροντίζοντας να καλύπτονται από το ξαστερωμένο νερό. Τα αφήνουμε τρεις ώρες. Αφαιρούμε τα ντοματάκια και τα πλένουμε καλά, προσέχοντας όμως να μην λιώσουν. Βάζουμε μια κατσαρόλα στη φωτιά, ρίχνουμε τη ζάχαρη και το νερό και ανακατεύουμε καλά έως ότου διαλυθεί η ζάχαρη. Τοποθετούμε τα ντοματάκια στα οποία έχουμε τοποθετήσει δυο αμύγδαλα στο σημείο που τα τρυπήσαμε. Μόλις αρχίσουν να βράζουν, ρίχνουμε τη βανίλια και το λεμόνι. Αφήνουμε το γλυκό στη φωτιά, έως ότου δέσει (προσέχουμε πάντα να μην λιώσει). Διατηρείται στο ψυγείο.
