Τετάρτη και τελείωσα νωρίς από το γραφείο, σιχτιρίζοντας την ώρα και τη στιγμή που είναι καλοκαίρι και δουλεύω χωρίς κλιματισμό.
Μου τη βαράει που λέτε, και πάω για μπάνιο στον Ωρωπό, έτσι για την αλητεία.
Όσοι με ξέρετε προσωπικά, με έχετε πει τρελλή, γιατί χειμώνα/καλοκαίρι έχω μαζί μου στο αυτοκίνητο τα “μπανιερά” μου, μαγιώ, πετσέτες, ψάθες. (Ναι Μαρία, εσένα καρφώνω)
Καβαλάω τη μικρά Γαλλίδα το λοιπόν, και πάω.
Ώρα 4, δροσερό αεράκι, ο ήλιος να ψήνει το πετσί όσο χρειάζεται. Βρίσκω μια ομπρέλα και παω και χώνομαι από κάτου, μην πέσω θύμα ρατσιστικής επίθεσης λόγω χρώματος πετσιού, καταλαβαίνετε.
Αφού γδύνομαι και μένω με το μπικινάκι μου, παρά τα παραπανήσια κιλά μου, παω για βουτιά.
(Ναι, μπικίνι, δεν θα βάλω μπουρκίνι για κανέναν που δεν αντέχει το θέαμα μιας εύσωμης/παχουλοκομψής/ χοντρής, για τους άξεστους, γυναίκας.)
Εγώ και η υπέρμετρη αυτοπεποίθηση μου λοιπόν, πάμε για βουτιά.
Εκεί που καιγόμουν απο το βότσαλο και κοίταγα με πόνο ψυχής τις σαγιονάρες μου που τις είχα αφήσει πίσω μου, ακούω κάτι φωνές από πίσω αριστερά μου. Γυρνάω με όση δυναμη μου άφησαν οι πονεμένες από τα βότσαλα πατούσες μου και βλέπω έναν τύπο, να φωνάζει σε μια κοπέλα. Κι αυτή να χει χαμηλωμένο το κεφάλι της.
Ελάτε τώρα. Με ξέρετε. Τί λέτε να έκανα;
Φυσικά έστησα αυτί, πηγαινοντας προς τα κει πλαγίως σαν το καβούρι.
(Ναι εντάξει, κι εγώ που με έκανα εικόνα να το κάνω όταν το έκανα, γέλασα. Γελάστε ελεύθερα.)
Ο τύπος λοιπόν, αν έχετε το Θεό σας, έκανε body shaming…στην κοπέλα του.
Μπροστά σε κόσμο. Που έβλεπε κι άκουγε.
Η κοπέλα, στα κυβικά μου, μετρίου αναστήματος, με μια κατακάθαρη επιδερμίδα, κι αυτός όμως, γοητευτικότατος. Ένα ωραίο ζευγάρι έλεγες, αν δεν τους άκουγες. Αν δεν τον ακουγες βασικά.
Της έλεγε πως μοιάζει με καρικατούρα, πως δείχνει γελοία, κι άλλα τέτοια χαρούμενα και κολακευτικά.
Μου ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι.
Μπήκα στη μέση, αδιαφορώντας για τον τύπο, γυρνώντας του την πλάτη και κοιτώντας την κοπέλα. Ξαφνιάστικε ο τυπάς. Της έσφιξα το χέρι, κοιτώντας τα πανέμορφα μπλέ βουκωμένα μάτια της και τα κόκκινα από την πίεση μωρουδιακά χειλάκια της.
Γυρνώ στον τύπο.
Του λέω: “Αυτά που της λές, γιατι δεν τα λες και σε μένα τώρα;”
“Ασε μας κοπέλα μου, εσύ δεν έχεις άντρα να στα πει;” Μου λεει με θράσσος.
Και απαντώ περήφανα: “ο Άντρας ο δικός μου, αν έχει κάτι να μου πει, θα μου το πεί όταν είμαστε μόνοι.
Και στο κάτω κάτω, έτσι με βρήκε. Δεν ήμουν Όλιβ και έγινα Big Mama επειδή έδεσα τον γαϊδαρο μου. Αλλά κι έτσι να ήταν, θα με βοηθούσε να δώ τί φταίει και να το λύσω.
Όταν θελήσω να αλλάξω, θα το κάνω γιατί θα το θελήσω εγώ. Για μένα.
Όχι επειδή εκείνος ξαφνικά αποφάσισε να γίνει μαλάκας, όπως εσύ! Ο Άντρας ο δικός μου, είναι περήφανος για μένα. Δεν ντρέπεται για μένα, κι αν πάει κάτι στραβά, θα το δούμε μαζί το γιατί και το πως! Χωρίς μαλακίες, μούτρα και προσβολές!
Πριν προλάβει να μιλήσει, βούτηξα την κοπέλα από το χέρι, αγνοώντας τον πόνο από τα βότσαλα, και πηγαμε να βουτήξουμε παρέα.
Δεν μιλούσαμε, δεν είπαμε λέξη. Το χαμόγελό της, ήταν τόσο φωτεινό, που τί να της λέω τώρα.
Μάγκες, μαζευτείτε λίγο με τους τρόπους σας, γίνεστε ντροπή του φύλου σας.
Με το κάλυμμα του νοιαξίματος ώρες ώρες, κάνετε ζημιά.
Κάποιες γυναίκες είναι έτσι. Τις θέλετε; Καλώς. Αποφασίζουν να αλλάξουν κάτι για πάρτη τους; Κάλλιστα! Να στε κοντά τους, να τις καμαρώσετε και να το ζήσετε μαζί.
Να τις φτύσετε σε στιγμή αδυναμίας τους και να φύγετε; Με γειά σας με χαρά σας.
Μην διανοηθείτε όμως μετά να ξαναπλησιάσετε γύρω τους, γιατί αφού “στρώσουν”, θα σας τσακίσουν τα κόκκαλα.
Να αλλάξουν για σας; Ξεχάστε το. Αν το κάνουν γι αυτό, το κάνουν από ανασφάλεια, κι ο επόμενος, θα ναι ήδη στη γωνία.
Αυτά από μένα.
Δεν είμαι για να βγαίνω τελικά ρε σείς. Αυτό κατάλαβα.
