Από την Λίλιαν Σίμου
Οι επτά παραδοσιακοί πλανήτες, Ήλιος, Σελήνη, Ερμής, Αφροδίτη, Άρης, Δίας και Κρόνος, περιγράφουν τα βασικά στοιχεία της προσωπικότητας, με τα οποία παλεύει και μάχεται να επικρατήσει στον γήινο κόσμο. Θα λέγαμε, είναι η εικόνα της φυσικής μας εκδήλωσης!
Το εκδηλωμένο σύμπαν, έχει Κρόνια χαρακτηριστικά, βαριά ύλη, περιορισμούς, ανάπτυξη και φθορά, αρχή και τέλος σε ένα δομημένο πλαίσιο.
Όμως, αυτό αφορά το ορατό μας σύμπαν.
Πίσω από την έκφραση της Δημιουργίας με ορατά χαρακτηριστικά, υπάρχει η δόνηση της ψυχής και του πνεύματος.
Κατά συνέπεια, περνάμε σε άλλου τύπου χαρακτηριστικά.
Τρεις πλανήτες που ανακαλύφθηκαν τους τρεις τελευταίους αιώνες, έχουν σύνδεση με την εσωτερική πλευρά της Δημιουργίας, την ιδέα (Ουρανός), την έμπνευση (Ποσειδώνας) και τον σπόρο της Δημιουργίας (Πλούτωνας).
Θα τους εξετάσουμε σαν πρώτη προσέγγιση για να κατανοήσουμε αυτό που αντιπροσωπεύουν.
Ο Ουρανός, ο Τιτάνας κατά την μυθολογία που εκθρονίστηκε με βίαιο τρόπο από τον γιο του Κρόνο, είναι η ιδέα λίγο προτού υλοποιηθεί. Είναι η μεγαλειώδης σύλληψη.
Είναι η στιγμή κατά την οποία το πνεύμα γνωρίζει αυτό που θέλει να εκφράσει, λίγο πριν χρησιμοποιήσει γνώση και δεξιότητες για να το πετύχει.
Σαν ένα ηλεκτρισμένο φορτίο, ο Ουρανός δημιουργεί ένα σοκ αφύπνισης!
Μοιάζει με ένα δυνατό σεισμό στον οποίο όλα κλυδωνίζονται, και ενίοτε, σωριάζονται.
Θέμα του δεν είναι η αναδόμηση, αλλά η διάλυση.
Διάλυση με στόχο να επαναστατήσουμε ενάντια στο πεπαλαιωμένο, στο στάσιμο, στο φθαρμένο, στο περιοριστικό.
Ναι, ο Ουρανός εκφράζει την επαναστατική μας πλευρά. Από την ανατροπή στην αναρχία, τα όρια είναι λεπτά και δυσδιάκριτα κάποιες φορές!
Η ατομικότητά μας εκρήγνυται, αναζητά να σπάσει τις αλυσίδες της ύλης, το φράγμα του χρόνου, τα όρια των δεσμεύσεων (Κρόνια χαρακτηριστικά).
Είναι η αίσθηση να διαφοροποιηθούμε από την μάζα, την παγίδα της επανάληψης, της ρουτίνας, της προγεγραμμένης διαδρομής.
Σίγουρα μας αποξενώνει, γι αυτό και θα φανούμε «ξένοι» προς το εγγύς περιβάλλον. Θα μας θεωρήσουν παράξενους, ιδιόρρυθμους, ανένταχτους.
Ίσως στο σημείο που μας αγγίζει τον καθένα ξεχωριστά όμως, αυτό αναζητάμε: την ατομική μας πινελιά, αυτό που μας κάνει να διαφέρουμε από το σύνολο.
Μοιάζει με ένα τσουνάμι που παρασύρει μακριά από τον καθορισμένο προορισμό το καράβι της ζωής και μπορεί να του δώσει την αίσθηση της ελευθερίας, ή της απώλειας.
Δεν υπάρχει κάτι το προβλέψιμο στην δράση του Ουρανού, το παιχνίδι δεν έχει κανόνες!
Όλα γίνονται άμεσα, καταιγιστικά, οξύνουν το πνεύμα, λειτουργούν τα αντανακλαστικά μας.
Η αίσθηση της ασφάλειας διαλύεται, ανατρέπεται, απομακρύνεται. Όλα μοιάζουν να κινούνται με ταχύτητα φωτός.
Ίσως γιατί, η στασιμότητα δεν φέρνει ποτέ εξέλιξη. Και για να έχουμε εξέλιξη, χρειάζεται διάλυση δομών, αντίδραση απέναντι στο γνωστό και συγκεκριμένο, προκειμένου να λάμψει το πνεύμα με ευρηματικότητα, να ανθίσει το ταλέντο, να οδηγηθούμε στο «αύριο» που μας περιμένει για νέες εμπειρίες ψυχής.
Εξ άλλου η πραγματική ελευθερία ξεκινά, εκεί που έχουμε πλέον σπάσει τις «σταθερές» μας, εκεί που δεν υπάρχει κάτι να μας κρατά καθηλωμένους, για να εκτοξευθούμε μπροστά!
