Γράφει η Μαρία Γερολυμάτου.
Στη ζωή μας, χωρίζουμε πολλές φορες. Μερικοί χωρισμοί είναι αστείοι, άλλοι θεαματικοί, άλλοι δραματικοί, άλλοι απλά αδιάφοροι.
´Ενας σόφος, είχε πεί ότι ο χωρισμός είναι ένα μικρός θάνατος. Είναι η συνήθεια που μας κάνει να πονάμε όταν χάνουμε ένα σύντροφο; Αυτή η αίσθηση κενού που σου αφήνει η άδεια θέση στο κρεβάτι δίπλα σου, δεν είναι εύκολο να περιγραφεί.
Όταν τραβάς ζόρια, ο ύπνος γίνεται δύσκολος.
Και τα λιγα δευτερόλεπτα αφού ξυπνήσεις είναι μαγικά, γιατί για λίγες στιγμές, δευτερόλεπτα μάλλον, δεν θυμάσαι τίποτα από όσα σε πονάνε, αλλα δυστυχώς , σιγά-σιγά, όσο ξυπνάς, επιστρέφεις στις αναμνήσεις που σε εμπόδιζαν να κοιμηθείς, on the first place.
Όταν γνώρισα τον Ερνέστο, ήταν μέσα Αυγούστου, και είχα ήδη να κοιμηθώ κοντά πέντε μήνες. Τρεις μήνες πριν χωρίσω και 2 μήνες μετά το χωρισμό, ο ύπνος είχε γίνει το Άγιο Δισκοπότηρο για μενα.
Σίγουρα ήταν, και πιστεύω θα είναι ο πιο δύσκολος χωρισμός που εχω περάσει. Δεν ήταν καθόλου αστείος, ήταν σίγουρα θεαματικός και αναμφισβήτητα δραματικός.
Μα πανω από όλα, ήταν ένας χωρισμός γεμάτος ερωτηματικά, ανεκπλήρωτους πόθους, τεράστια απογοήτευση , αγωνία και εξόντωση.
Μετα από αυτό το χάος, ήμουν πραγματικά εξαντλημένη. Φυσικά, μετα από τόσο καιρό κακού ή λίγου ύπνου, είσαι λίγο edgy , κακά τα ψέμματα. Ειδικά αν ο χωρισμός έχει συνδιαστεί με τόνους εργασιοθεραπείας, μπας και το μυαλό σου ξεφύγει λιγακι.
Είχα φάει ένα ολόκληρο καλοκαίρι απομονωμένη από τους φίλους μου. Δεν άντεχα να συζητήσω τίποτα με κανέναν. Από κει φαίνεται αν είναι όντως δύσκολος ένας χωρισμος.
Έναν εύκολο χωρισμό, τον αναλύεις μέχρι να βγάλεις κάλους στη γλώσσα με τους κολλητούς. Έναν χωρισμό-παλούκι, δεν θες να τον μιλήσεις ούτε με τον καθρέφτη σου.
Τόσο πολύ τσουζει.
Λες και ειχα αφήσει το μυαλό μου πίσω, όταν βρόνταγα την πόρτα του αυτοκινήτου εκείνο το βράδυ του Μαΐου και δεν μπορούσα πραγματικά να συγγεντρωθώ σε τίποτα.
Στα σύγχρονα παραμύθια, το μαγικό πέπλο που τυφλώνει την πριγκίπισσα, μάλλον δεν προέρχεται από κάποια κακιά μάγισσα.
Έτσι ένιωθα , σαν να ειχε πέσει ένα πέπλο στα μάτια μου , στη σκέψη μου , παντού.
Ούτε μια ίσια νότα δεν μπορούσα να τραγουδήσω, αλήθεια. Και όσο πιο πολύ βλέπεις τον εαυτό σου να βουλιάζει, τόσο πιο πολύ αφήνεσαι στο χάος.
Το καλοκαίρι εκείνο, η ζέστη ήταν απίστευτη. Θυμάμαι να νιώθω να καίγομαι ολόκληρη. Θυμάμαι να κλαίω ώρες στη διαδρομή για τη δουλειά ακούγοντας τραγούδια στο ράδιο. ´Εκλαιγα ακόμα και με τραγούδια διαφημίσεων.
Αν αυτό δεν είναι κατάντια τότε τί είναι;
Δεν μπορούσα να σκεφτώ ίσια, δεν μπορούσα να φαω τίποτα, μπορούσα όμως να πιω. Επι της ουσίας ζούσα με καπνό και ποτό.
Ίσως βέβαια, το χειρότερο δεν ήταν μετά το κανόνι , αλλά πριν. Όσο μαγικοί είναι οι πρώτοι μήνες σε μια σχέση, τόσο κόλαση είναι οι τελευταίοι. Και αυτά είναι μαθηματικώς ανάλογα.
Όσα περισσότερα πυροτεχνήματα ακούσεις στο πρώτο φιλί, τόσο μεγαλύτερη θα είναι η κατρακύλα που θα φας όταν φτάσεις στο τέλος.
Οι τελευταίοι μήνες είναι κάτι που το μυαλό μας συνήθως, μετά το κανόνι, τους εξαφανίζει , σαν τραυματική εμπειρία.
Είναι τραυματική εμπείρια, ο δικός σου άνθρωπος να γίνεται ένας ξένος. Οι αμήχανες τυπικές κουβέντες, τα νευρικά ξεσπάσματα για το παραμικρό, και η αδιόρατη ειρωνία και κακία που σε πνίγει. Η εξόντωση που τραβάει μια γυναίκα για να πάρει λίγη προσοχή, σε ένα παιχνίδι που είναι ήδη χαμένο και κανένας δεν έχει το κουράγιο να σφυρίξει τη λήξη του.
Πόσο υστερικές γινόμαστε όταν ο φόβος μας πνίξει. Όταν η αδιαφορία του άλλου μας κάνει να βλέπουμε εχθρούς και φαντάσματα παντού.
Πόσο χρόνο ξοδεύουμε πρσπαθώντας να ερμηνεύσουμε κάθε λεξη, κάθε τηλέφωνο, κάθε κίνηση, όλα. Πόση ενέργεια πεταμένη στα σκουπίδια!
Και κάπου εκεί, καβαλάω το αμάξι μου και πάω στο πιο ασφαλές καταφύγιο… Στη μανούλα.
Εκεί στας εξοχάς βρέθηκα το σούρουπο και εντός ολίγων ωρών ήμουν λιώμα. Το σπίτι μας, κέντρο διερχομένων. Γείτονες , φίλοι, γλέντια , κακό. Και αυτό που όσο καιρό με ξέρω, ήταν ο τομέας μου , τώρα φάνταζε παντελώς δύσκολο.
Σε αυτές τις περιπτώσεις, πίνεις για την επιβίωση. Σε αυτό το συφερτό, γνώρισα τον Ερνέστο.
Ο Ερνέστο, είναι ον εξαιρετικής ομορφιάς. Αλλά αυτό που σε τραβάει πάνω του, δεν είναι τα καταπληκτικά πράσινα μάτια του, ούτε ο μαγικός τρόπος που κινείται στο χώρο. Αυτό που με τράβηξε μάλλον, θα ήταν το γεγονός ότι ήταν παρίας στο συνάφι του. Ένα ον που δεν βρήκε αποδοχή ούτε από την οικογένεια , ούτε από τον κοινωνικό περίγυρό του.
Και σε αυτή τη μοναξιά, δεν το ‘βαλε κάτω, αλλα προσπάθησε να πιάσει φιλίες με ‘εξωσχολικούς’, δηλαδή εμένα. Και ήταν αμοιβαίος κεραυνοβόλος έρωτας από τη πρώτη ματιά.
Από την πρώτη στιγμή που τρίφτηκε στα πόδια μου, ήξερα ότι έχουμε πολλά να ζήσουμε μαζί.
Είναι καρμικό , το πιστεύω. Για πέντε μέρες πήγα στη μαμά, και γύρισα με παρέα. Πήγα πραγματικό ερείπιο , όμως μέσα στο απόλυτο σκοτάδι, είδα ένα μικρό φως να μου νιαουρίζει… Και το πήρα σπίτι…
Οι πρώτες μέρες ήταν δύσκολες και για τους δυο μας. Αυτός ένα αγρίμι που έχει μεγαλώσει στη φύση. Εγώ ένα αγρίμι στραπατσαρισμένο και με δυσκολία να εμπιστευτώ οποιονδήποτε , και δη αρσενικό. Τις πρώτες μέρες έψαχνε τρόπο να την κοπανήσει, εγώ από την μια τον ήθελα για παρέα, από την άλλη μου έλειπε η ησυχία και η μοναξιά μου.
Όταν σε εξημερώνει κάποιος , σταματάς να είσαι μόνος, και αυτό είναι μια σημαντική αλλαγή.
Μας πήρε καιρό να μάθουμε να ζούμε μαζί.
Τον πρώτο καιρό που το ‘σκαγε συχνά-πυκνά, αρρώσταινα από φόβο μην πάθει κάτι και τον έψαχνα σαν τρελή στην γειτονιά, κλαίγοντας, αν και σήμερα μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι δεν έκλαιγα για το γάτο …
Ο καιρός πέρναγε, και σιγά-σιγά, άρχισα να τον εμπιστεύομαι, του άφηνα την πόρτα αν ήθελε να βγει, και αυτός γυρνούσε πάντα.
Μάλιστα, μου έφερνε και μισοφαγωμένα ψοφίμια, για δώρο, δεν το εκτίμησα μπορώ να πω … Αλλα μετράει η κίνηση!
Με τον καιρό, μάθαμε να μιλάμε την ίδια γλώσσα, μάθαμε να επικοινωνούμε. Μάθαμε να κοιμόμαστε μαζί, εγώ που δεν μπορούσα να ανεχτώ παρουσία άλλου στον ύπνο μου, έμαθα να κοιμάμαι μαζί του και να μην μπορώ χωρίς αυτόν. Η ιδέα ότι με περιμένει να γυρίσω σπίτι, κάνει την καρδιά μου να χτυπά μελωδικά.
Γιατί ξέρω ότι θα ‘ναι εκεί, να με μουρμουρίσει στα γατικά, γιατί άργησα πάλι και ένιωθε μοναξιές.
Αυτό όμως που με έχει σκλαβώσει, είναι ότι σταμάτησε μετά από κάμποσο καιρό να θέλει να το σκάσει, δεν θέλει να με χάσει, και με αυτό τον τρόπο με εξημέρωσε, γιατί με έκανε να πιστέψω πως ένα ον μπορέι να θέλει να είναι μαζί μου, να με αγαπάει σε τέτοιο βαθμό που να αρνείται την αλήτικη φύση του και να με περιμένει με υπομονή να γυρίσω.
Γιατί, κυρίες και κύριοι, στα σύγχρονα παραμύθια το χάπι εντ είναι πολύ σπάνιο.
Τα φινάλε που θα ζήσει η σύγχρονη γιάπισα πριγκίπισσα, μέχρι να καταφτάσει ο ιππότης με τα κάμποσα άλογα, είναι μαύρα, άραχνα και πολλά, και ίσως πολλές από τις πριγκίπησσες μας, συμβιβαστούν με κάποιον ξεπέσμενο πρίγκηπα. Κάποιες άλλες, δεν συμβιβάζονται ποτέ και περιμένουν έναν αλήτη να τις εξημερώσει.
