Από τη Νίτσα Μανωλά 
Λίγο πριν ξεκινήσει το φθινόπωρο και λίγο πριν μπούμε όλοι και πάλι στους ρυθμούς της καθημερινότητας μας, σκέφτηκα να αποχαιρετήσω το καλοκαίρι με ένα ποτ-πουρί από τους συγγραφείς που φιλοξένησα στην στήλη μου τον προηγούμενο χειμώνα. Έτσι, για να του πω ένα “ευχαριστώ” για τον χρόνο που αφιέρωσαν και σε εμένα μα και στους αναγνώστες της στήλης μας. Επέλεξα, λοιπόν, κάποια κομμάτια απο τις συνεντεύξεις τους και σας τα παραθέτω! Ελπίζω να βρείτε αυτή την προσέγγιση μου ενδιαφέρουσα και απολαυστική!
Αναστασία Κορινθίου
Ν.Μ. Είσαι γυναίκα … γρίφος! Ο τρόπος που εκφράζεσαι είναι μοναδικός. Ορισμένες φορές σε … διαβάζω και νιώθω πως είσαι πραγματικά ένα αερικό. Εκπυρσοκροτείς τις λέξεις και αφήνεις το μυαλό του αναγνώστη να δώσει την δική του εκδοχή, έχοντας σκοπό να βρεις στόχο και να αφυπνίσεις. Όταν γράφεις, αυτό γίνεται συνειδητά ή σου βγαίνει ασυναίσθητα;
Αναστασία Κορινθίου: Μου αρέσει να παίζω με τις λέξεις! Είναι το κρυφτό μου οι λέξεις Νίτσα μου! Πάντα πίστευα πως να θες να κρύψεις κάτι με επιτυχία πρέπει να το βάλεις κάπου να το βλέπουν όλοι! Αυτό κάνω λοιπόν! Σας δίνω μέσα από τα μυστηριώδη πολλές φορές κείμενα μου τις μεγάλες αλήθειες μου. Απλά…
Ν.Μ. Μια άδεια βαλίτσα… η Αναστασία με τι θα την γέμιζε;
Αναστασία Κορινθίου: Με αγάπη , χαμόγελα και αισιοδοξία!
Κάκια Ξύδη:
Ν.Μ. Θεωρείς πως ένα βιβλίο έχει τη δύναμη να σου αλλάξει τη ζωή;
Κάκια Ξύδη: Και βέβαια μπορεί ένα βιβλίο να σου αλλάξει τη ζωή, όπως έγινε με το «Να ζεις, ν’ αγαπάς και να μαθαίνεις» του Λεό Μπουκάλια και το «Μεταμορφώστε τη ζωή σας» της Λουίζ Χαίη. Μετά από αυτά τα δύο βιβλία ποτέ η ζωή μου δεν ήταν ίδια με πριν. Όμως έχει τύχει να μου πουν ότι και το πρώτο μου βιβλίο Ταξίδι στην ομίχλη, βοήθησε πολλές γυναίκες να δουν την πραγματικότητα στη ζωή τους και να αλλάξουν πορεία.
Ν.Μ. Η Κάκια μια βαλίτσα άδεια με τι θα την γέμιζε;
Κάκια Ξύδη: Αγάπη, κατανόηση, ελπίδα και φυσικά βιβλία.
Νίκος Διακογιάννης:
Ν.Μ Αν δεν σε είχε κερδίσει η συγγραφή ποια άλλη τέχνη θα ήθελες να ακολουθήσεις;
Νίκος Διακογιάννης: Το έχω ξαναπεί. Αν δεν έγραφα, θα ήθελα να έχω ένα κατάστημα που θα πουλούσε μόνο βιβλία και Playmobil. Και κάτι ακόμη εντελώς «παράλογο» ή ανορθόδοξο που καμία σχέση δεν έχει με τα προηγούμενα. Θα ήθελα να εργάζομαι στην υπηρεσία καθαριότητας του Δήμου κρατώντας μια σκούπα και περνοδιαβαίνοντας τα στενά του χωριού μου να βοηθώ στον ευπρεπισμό του, άλλοτε μαζεύοντας σκουπιδάκια, πεσμένα φύλλα από αμπέλια και βουκαμβίλιες κι άλλοτε να ασβεστώνω γωνιές και πλατείες εν όψει μεγάλων θρησκευτικών εορτών όπως αυτή του Πάσχα ή του Δεκαπενταύγουστου. Αγαπώ τη λευκότητα του ασβέστη, μου πάει, με δυναμώνει εντός, μου ψιθυρίζει Ελλάδα, Ελλάδα που μετουσιώνεται σε ένα γλυκό και κυριαρχικό Μητέρα….
Ν.Μ. Θεωρείς πως ένα βιβλίο μπορεί να σου αλλάξει τη ζωή;
Νίκος Διακογιάννης: Συμβαίνει κι αυτό, αλλοίμονο αν δεν συνέβαινε. Συνήθως επηρεάζει. Σηματοδοτεί. Εκπλήσσει. Ανοίγει πόρτες στο φως ή το σκοτάδι. Θέτει ερωτήματα. Και αφήνει σε σένα, ως ελεύθερα σκεπτόμενο όν, να κάνεις το όποιο πρώτο βήμα. Ν.Μ. Δεν ξέρω αν γράφεις ποίηση, θα το υποθέσω όμως και θα σου ζητήσω να μας αφιερώσεις ένα δικό σου ποίημα, τραβώντας τη δική σου σκανδάλη.
Ειρήνη Φραγκάκη:
Ν.Μ. Ειρήνη και αυτό το πόνημά σου –όπως και τα άλλα τρία– καταπιάνεται με ένα πολύ σκληρό κοινωνικό θέμα. Τη γυναικεία κακοποίηση. Υπήρχε κάποιος λόγος για την επιλογή αυτή;
Ειρήνη Φραγκάκη: Τα μυθιστορήματα με τα οποία καταπιάνομαι αφορούν κάποιο κοινωνικό ζήτημα. Φυσικά, υπάρχει λόγος που επιλέγω αυτή τη θεματολογία. Θέλω να «ξεσκεπάζω» τα κρυμμένα προβλήματα, που ενώ όλοι τα γνωρίζουμε, συνήθως σιωπούμε και χτυπάμε ξύλο να μη μας βρουν. Εγώ λοιπόν, αποφεύγω να χτυπάω ξύλο, επιδιώκω όμως να χτυπάω το μαχαίρι στο κόκκαλο, κι ας ματώσω.
Στην προκειμένη περίπτωση, η αφορμή ήταν κάποιες λέξεις που άκουσα από το στόμα μιας γυναίκας. «Πονάει η ψυχή μου, πονάει το κορμί μου». Η δική μου ψυχή λοιπόν, δεν το βαστάει. Με εξοργίζει ότι υπάρχουν άνθρωποι που προσπαθούν να το παίξουν αφεντάδες, άντρες, που κρύβονται πίσω από το δάχτυλό τους και προσπαθούν να δείξουν τη δύναμή τους σε μια γυναίκα. Άνθρωποι αδύναμοι που αφήνονται, γίνονται έρμαια στα πάθη και τα λάθη τους. Με πεισμώνει, πιότερο. Αυτό το βιβλίο είναι γραμμένο και αφιερωμένο πάνω απ’ όλα στη Γυναίκα.
Είναι προσόν για μια γυναίκα να κρύβει τη δύναμή της πίσω από την αδυναμία της, μα χρειάζεται θάρρος για να διαλύσει την αδυναμία που της κρύβει τη δύναμη.
Τι θέλω να πω; Διαβάστε τα «Λευκά Όνειρα» και θα καταλάβετε!
Ν.Μ. Τα «Λευκά Όνειρα» διαδραματίζονται σε έναν τόπο τον οποίο λατρεύω. Τον τόπο καταγωγής μου, τη Ρόδο. Γιατί επέλεξες αυτό το μέρος για την ιστορία;
Ειρήνη Φραγκάκη: Γιατί η Ρόδος για μένα είναι η δεύτερη πατρίδα μου. Από την πρώτη στιγμή που πάτησα το πόδι μου στο μαγικό αυτό νησί, ένιωσα ότι με συνδέει μαζί του κάτι βαθύτερο από αυτό που μπορώ να κατανοήσω με την απλή λογική. Το βιβλίο δουλευόταν ήδη στο μυαλό μου. Όταν κατάλαβα πόσο πολύ αγαπώ αυτό το νησί και τους ανθρώπους του που έχουν πολλή αγάπη να δώσουν, αποφάσισα ότι αυτή η ιστορία θα εξελισσόταν εξ ολοκλήρου στη Ρόδο «μου» και οι ήρωες, θα είχαν την ευκαιρία να «ζήσουν» εκεί.
Νίκος Ζαβόλας:
N.M. Σε έχουμε γνωρίσει μέσα από τα ποιήματα σου μα μας έχεις εκπλήξει και με το μυθιστόρημα σου “Bella Κάρπαθος”. Τι σε ώθησε να γράψεις αυτό το μυθιστόρημα.
Νίκος Ζαβόλας: Το” Bella Κάρπαθος” είχε μεγάλη επιτυχία την οποία πραγματικά δεν περίμενα.
Πάντα ήθελα να γράψω μια ιστορία που να εκτυλίσσεται στο νησί μου και να αναδεικνύει τις ομορφιές, τα ήθη κι έθιμα του. Τελικά, όταν η φαντασία μου ανακάλυψε τους χαρακτήρες, η ιστορία μετά, ήταν εύκολο να αποτυπωθεί στο χαρτί.
N.M. Το «Bella Κάρπαθος» διαδραματίζεται εν μέρει στον τόπο καταγωγής σου. Νομίζεις πως ο τόπος τούτος, η Κάρπαθος, έχει συμβάλει στον τρόπο γραφής σου και με ποιόν τρόπο;
Νίκος Ζαβόλας: Επηρεάστηκα από τους ποιητές του νησιού μου. Η μαντινάδα στο νησί μου ακόμα μέχρι σήμερα είναι μια κληρονομιά που προσπαθούμε να την αφήσουμε και στις νέες γενεές, ειδικά στην Ελλάδα. Το πρώτο πράγμα που έγραψα, εννέα χρονών ακόμα, ήταν μια Μαντινάδα.
Η μητέρα μου γράφει μαντινάδες κι η γιαγιά μου έγραφε επίσης. Πάντα μου άρεσε αυτή η ικανότητα, ειδικά στα γλέντια, να αυτοσχεδιάζουν εκείνη τη στιγμή. Επηρεάστηκα επίσης από όλους αυτούς τους μεγάλους του πνεύματος και της τέχνης ( Καζαντζάκη, Vern, Hemingway , Καβάφη και άλλους ) που αν και μικρός στο δημοτικό, είχα διαβάσει περισσότερα από 100 κλασικά βιβλία.
Χρύσα Ζανεσή-Αλεξάκη:
Ν.Μ. Κυκλοφορεί το τρίτο κατά σειρά μυθιστόρημα σου από τις Εκδόσεις Πνοή. «Ους ο Θεός… χωριζέτω». Μίλησε μας λίγο για αυτό το πόνημα σου και για το τι πραγματεύεται.
Χρύσα Ζανεσή: Ους ο θεός.. Χωριζέτω. Τι πραγματεύεται; Καλή ερώτηση! Το δικαίωμα της ζωής του κάθε ανθρώπου! Τα θέλω και τα όνειρα του, χωρίς πρέπει. Γιατί τα όνειρα δεν είναι άυλα! Η θέληση, και η δύναμη της ψυχής μας, τους δίνει μορφή, τους δίνει πνοή, ζωή! Πότε δεν είναι αργά να κυνηγήσουμε και να πραγματοποιήσουμε τα όνειρα μας. Όσο για τα πρέπει ας τα αφήσουμε εκεί που πρέπει, αν και αρκετές είναι οι φορές που δεν μπορούμε να τα παραβλέψουμε. Εδώ θα μου επιτρέψεις να ευχαριστήσω τις Εκδόσεις Πνοή, αγκάλιασαν το έργο μου.
Ν.Μ. Η Χρύσα… μια άδεια βαλίτσα με τι θα την γέμιζε.
Χρύσα Ζανεσή: Δεν με φτάνει καλό μου μία βαλίτσα. Τέλος πάντων. Ας αρκεστώ λοιπόν στην μία! Θα έβαζα μέσα τις παιδικές μου αναμνήσεις από την Κρήτη. Μπόλικη αγάπη και συμπόνια έχω πολλά αποθέματα! Έπειτα τις χάρες και τις ευτυχισμένες στιγμές από τα χρόνια που πέρασαν. Πριν την κλείσω θα στρίμωχνα όλες τις αναποδιές, τα βάσανα και τις λύπες τις ζωή μου! Μέσα από αυτές, έγινα πολύ δυνατή για να συνεχίζω να πολεμώ για τα θέλω και τα πιστεύω μου!
Δικαία Μαραβέλια:
Ν.Μ. Σε γνωρίζουμε μέσα από το πρώτο σου βιβλίο –το οποίο συγγράψατε μαζί με την Αναστασία Κορινθίου- «Ζεστό ψωμί και κόκκινη κορδέλα». Θα ομολογήσω πως ο τίτλος του με εντυπωσίασε πολύ. Πως τον διαλέξατε, και ποιο ήταν το κίνητρο για να ξεκινήσει αυτό το βιβλίο;
Δικαία Μαραβέλια: Η σκέψη ήταν της Αναστασίας, και το ότι επέλεξε εμένα για να το γράψουμε δεν σου κρύβω πως ήταν μια μεγάλη έκπληξη. Τώρα όσο αφορά τον τίτλο Ζεστό ψωμί είναι μεταφορικά η ψυχοσύνθεση της Χρουσώς. Η αίσθηση ασφάλειας που σου αφήνει, η οικειότητα και η επαφή με κάτι γνώριμο που κάποιες φορές όμως η γεύση του σε εκπλήσσει ευχάριστα. Κόκκινη κορδέλα είναι η ανεμελιά της Αλεμήνας, η τάση της για φυγή και το πάθος που κυριαρχεί στην ζωή της… είχε πει σε μια άλλη συνέντευξη η Αναστασία και με βρίσκει απολύτως σύμφωνη. Επίσης να συμπληρώσω ότι το ψωμί συμβολίζει την ζωή, το κόκκινο το πάθος γ αυτήν και η κορδέλα το δέσιμο που έχουν όλα αυτά μαζί…
Ν.Μ. Χρουσώ…πόσο ίδια και πόσο διαφορετική από την Δικαία;
Δικαία Μαραβέλια: Το Χρουσώ μου, το καλό κοράκι (κοριτσάκι ), υπόδειγμα συζύγου, μάνας… Η σύγχρονη γυναίκα της Σύμης. Νομίζω ότι μου μοιάζει αρκετά… αυτοί που με γνωρίζουν προσωπικά α βρουν κάποια στοιχεία μου σε εκείνην.
Σας ευχαριστώ όλους πάρα πολύ για τις υπέροχες συνεντεύξεις που μου παραχωρήσατε και εύχομαι στον καθένα ξεχωριστά πολλές επιτυχίες σε ότι κάνετε!
