Από την Λίλιαν Σίμου
Ποσειδώνας, ο θεός της θάλασσας και των διακυμάνσεων των συναισθημάτων. Μας γοητεύει, μας παρασύρει σε πελάγη μακρινά.
Στα ταξίδια των αισθήσεων, υπάρχουν φουρτούνες και νηνεμία. Υπάρχουν σειρήνες και γοργόνες. ‘Άλλοτε στον αφρό της θάλασσας, άλλοτε στον βυθό, κολυμπάμε και προσπαθούμε να ονειρευτούμε μία διαφορετική πραγματικότητα.
Η πραγματικότητα του Ποσειδώνα είναι όμως:
…ρευστή σαν το νερό
…μυστηριώδης σαν τα βάθη του ωκεανού
…τρικυμιώδης σαν τα μπουρίνια.
Αναζητάμε το νησί, όπου θα σταθούμε και θα πατήσουμε, το στέρεο έδαφος στο μέσον του πελάγους. Κι όταν φθάσουμε στο νησί, τότε ξανά αγναντεύουμε τα πελάγη και περιμένουμε να ταξιδέψουμε προς νέους ορίζοντες.
Όπως φαίνεται από την περιγραφή, που δεν τελειώνει και δεν ολοκληρώνεται ποτέ, ο Ποσειδώνας είναι το ύψος και το βάθος του συναισθήματος.
Θεωρείται η ανώτερη οκτάβα, δόνηση, της Αφροδίτης. Εξ άλλου στο ζώδιο του Ποσειδώνα, στους Ιχθείς, η Αφροδίτη έχει την τιμητική της θέση, αστρολογικά.
Δόνηση Αγάπης, υπέρτατη, ρομαντική, ονειρική, ανέφικτη, απερίγραπτη, ασαφής, απροσδιόριστη…
Μοιάζει με ένα παραμύθι, γεμάτο νεράιδες και ξωτικά, ενώ κρύβει παγίδες.
Είναι –κατά την εκτίμησή μου- το πιο ευάλωτο και ανεξήγητο σημείο του ωροσκοπίου μας. Απόλυτα μαγνητικός, απλά διεγερτικός για κάθε αίσθηση, μας δημιουργεί ένα πέπλο φαντασίας και προσδοκίας.
Το πέπλο κρύβει τα δικά του μυστικά, πολλά, λίγα, ανάλογα με την πραγματική τους διάσταση. Συχνά όμως, όταν το αφαιρέσουμε, απογοητεύει…
Γι’ αυτό και με τον Ποσειδώνα δεν θέλουμε τις περισσότερες φορές να αφαιρέσουμε τα πέπλα. Προτιμάμε να ζούμε το δικό μας όνειρο, όνειρο φυγής, έμπνευσης ή ταξίδι χωρίς πυξίδα…
