Από την Κέλλυ Βουράνη
«Τα μάτια του πλημμυρίζουν δάκρυα καθώς ανοίγει την καρδιά του σε σένα , που κάθεσαι απέναντι του σιωπηλός, ακούγοντας όσα βαραίνουν την ψυχή του….»
Τόπος: Σχολική τάξη
Χρόνος: Kάπου μέσα σε ένα κενό.
Ήρωες: Μαθητής, δάσκαλος.
Πρόκειται πράγματι για ρόλους. Παίζονται κάθε μέρα από τα ίδια πρόσωπα, μαθητές και δασκάλους, όλη τη σχολική χρονιά. Ο χώρος δεν είναι ένα συμβατικό σκηνικό αλλά το ίδιο το σχολείο. Όμως εδώ δεν υπάρχει η ασφάλεια της απόστασης της θεατρικής σύμβασης. Η σκηνή είναι άκρως ρεαλιστική, όπως είναι η καθημερινότητα μας.
Οι ρόλοι είναι απαιτητικοί, με αυτόν του δασκάλου να χρειάζεται νέα κάθε φορά «αρματωσιά»..Πώς αλλιώς θα μπορούσε να ανταποκριθεί στις ανησυχίες της νέας γενιάς που διαμορφώνεται, εξελίσσεται, μέρα με την ημέρα, χρόνο με το χρόνο;
Η φλόγα του χρέους του καίει άσβεστη, έτσι όπως ο εθνικός μας ποιητής Κωστής Παλαμάς το περιγράφει..
Στο δάσκαλο
Σμίλεψε πάλι, δάσκαλε , ψυχές!
Κι ότι σ’ απόμεινε ακόμη στη ζωή σου,
Μην τ’ αρνηθείς! Θυσίασέ το ως τη στερνή πνοή σου!
Χτισ’ το παλάτι, δάσκαλε σοφέ!
Κι αν λίγη δύναμη μεσ’ το κορμί σου μένει,
Μην κουρασθείς. Είν’ η ψυχή σου ατσαλωμένη.
Θέμελα βάλε τώρα πιο βαθειά,
Ο πόλεμος να μη μπορεί να τα γκρεμίσει.
Σκάψε βαθειά. Τι κι’ αν πολλοί σ’ έχουνε λησμονήσει;
Θα θυμηθούνε κάποτε κι αυτοί
Τα βάρη που κρατάς σαν Άτλαντας στην πλάτη,
Υπομονή! Χτίζε, σοφέ, της κοινωνίας το παλάτι !
Επίμονος σμιλευτής του πνεύματος και της ψυχής των μαθητών του.
Είναι αυτός που θα τους δώσει τις πολύτιμες γνώσεις, εισάγοντάς τους στο θαυμαστό κόσμο των επιστημών. Μέσα από την συνεχή του επιμόρφωση, μελέτη και ενημέρωση θα προσπαθήσει να καλλιεργήσει και να εφαρμόσει την καταλληλότερη διδακτική μέθοδο, για να φτάσει η γνώση στο κάθε παιδί ∙ στο καθένα με τις δυνατότητες του. Απέναντι στην απειρία, την άγνοια, στο συνεχές «γιατί», εκείνος στέκεται υπομονετικός, επίμονος, συγκαταβατικός, ακούραστος ψυχικά, ψύχραιμος.
Ψυχραιμία… Γιατί είναι, πρέπει να είναι, ο δάσκαλος από «ατσάλι». Είναι η ψυχή του ατσαλωμένη..Για να μπορεί να υπερβαίνει όλα τα εμπόδια, εξωτερικά και εσωτερικά. Μαζί με τα παιδιά διαβαίνει το μονοπάτι της αυτογνωσίας. Ακόμα και αν η κούραση νιώθει να τον κυριεύει, θα βρει το κουράγιο να συνεχίσει.
Ηττοπάθεια δεν του πρέπει. Είναι ο εμπνευστής τους, ο καθοδηγητής τους.
Γερά τα θέμελα, βαθιά, αυτά που θα ανοίξει μέσα τους, για να βιώσουν το πραγματικό νόημα της ύπαρξης τους. Κι είναι αυτά ο σεβασμός, η ελευθερία, η δικαιοσύνη..
Πόσες προκλήσεις, πόσες νεανικές ψυχές σαν ακυβέρνητα καράβια στη μανιασμένη θάλασσα, δεν αγκαλιάζει σαν απάνεμο λιμάνι, υψώνοντας έναν φωτεινό φάρο, δίνοντάς τους τη δύναμη να συνεχίσουν το ταξίδι;
Πόσα λόγια, εξομολογήσεις, συγκρούσεις κλείνονται μέσα στο θησαυροφυλάκιο της μνήμης του, όταν πια τα πνευματικά του παιδιά φύγουν από κοντά του..
Τι και αν έρθει αντιμέτωπος με επικρίσεις; Η επίκριση γίνεται αφορμή για βελτίωση και αυτοκριτική. Ποτέ δεν επαναπαύεται στην αυθεντία του, καθώς γνωρίζει το «εν οίδα, ότι ουδέν οίδα», το πεπερασμένο του ανθρώπινου πνεύματος έναντι του άπειρου της Γνώσης και τη σχετικότητα της Αλήθειας..
«Τι και αν πολλοί σε έχουν λησμονήσει;» λέει ο ποιητής μας..Πόσο επίκαιρο ..όταν το ενδιαφέρον είναι στραμμένο στη μείωση των αριθμητικών ποσοστών, στην τεχνοκρατική παιδεία και όχι στην αναγκαιότητα να διαπλάσουμε ανθρώπους σκεπτόμενους, να χτίσουμε Ανθρωπινότερες κοινωνίες.
Όσο και αν θέλουν να το λησμονούν ο δάσκαλος είναι ο φωταδιστής, ο ρηξικέλευθος, ο «Άτλαντας» που σηκώνει στις πλάτες του την κοινωνία. Για αυτό το υπέροχο «βάρος» η UNESCO τον τιμά καθιερώνοντας από το 1994 την Παγκόσμια Ημέρα Εκπαιδευτικών κάθε 5 Οκτωβρίου.
Θερμές ευχές στους εκπαιδευτικούς συναδέλφους όλων των σχολείων για μια καλή σχολική χρονιά. Με υπομονή και αγάπη να ακολουθήσουμε τη συμβουλή του ποιητή μας.. «Χτίζε, σοφέ, της κοινωνίας το παλάτι».
