«Άντε ρε! Έλα! Πάρε το τρένο και ανέβα! Έχω πήξει εδώ πάνω!»..

Στην άλλη άκρη του τηλεφώνου η επί χρόνια κολλητή μου. Το «φιλαράκι μου»..

Εκείνη την εποχή ζούσε σε μία κωμόπολη της Μακεδονίας και έπηζε από τη μοναξιά και την απραξία…

Τότε, σχεδόν είκοσι χρόνια πριν, το internet ήταν περίπου άγνωστη έννοια και οι επιλογές που είχε ένας άνθρωπος στην «πικρή επαρχία» ήταν περιορισμένες.

 

Η φίλη μου, βρισκόταν εκεί, ακολουθώντας τον έρωτα της.

Στρατιωτικός, ο οποίος τα πρωινά έλειπε στη δουλειά. Φίλοι δεν υπήρχαν σε εκείνη την πόλη, άγνωστοι μεταξύ αγνώστων, μέσα στην καρδιά του Χειμώνα, το ζευγάρι περίπου έπληττε.

Ειδικά η φίλη μου..

Τη συγκεκριμένη κοπέλα την είχα για φίλη μου. «Αδελφική» μου φίλη..

 

Είχα χαρεί όταν γνώρισε τον άνθρωπο εκείνο, που κατά μία έννοια, την έβγαλε από τη συναισθηματική της ένδεια, η οποία την οδηγούσε στο να κάνει εφήμερες σχέσεις με κάθε καρυδιάς καρύδι..

 

Όταν λοιπόν γνώρισε εκείνο τον άνθρωπο, συμπεριφέρθηκε όπως κάποιος που, εκεί που τρώει κάθε μέρα μπάμιες (μπλιάχ!), ξαφνικά του προσφέρεται ένα ζουμερό φιλέτο!

Ίσως να μίλησε μέσα της το ένστικτο της αυτοσυντήρησης..

 

Όμως, ο άνθρωπος εκείνος, ήταν στρατιωτικός και είχε μεταθέσεις. Έτσι λοιπόν, χωρίς καλά καλά να το καταλάβει, η φίλη μου βρέθηκε να πήζει και να ζητάει την παρουσία των φίλων της για παρέα.

Έστω για λίγες μέρες..

 

Χωρίς πολύ σκέψη λοιπόν, καβάλησα το τρένο και ύστερα από άπειρες ώρες, έφτασα στο σπίτι του ζεύγους..

 

Ταλαιπωρημένος, αλλά όχι κουρασμένος. Για τους φίλους σου, η ταλαιπωρία δεν είναι κόπος..

 

«Μπράβο ρε που ήρθες! Όταν πάμε μετάθεση σε νησί, έχεις θέση κρατημένη για να σε φιλοξενήσουμε για διακοπές!», είπε η φίλη μου. Η …. «κολλητή μου»..

 

Η επόμενη μετάθεση όμως, ήταν ακόμα βορειότερα και ανατολικότερα! Στην πινέζα του χάρτη! Ούτε καν σε κωμόπολη! Σε χωριό!

 

Ακόμα μεγαλύτερο πήξιμο!

Οι φίλοι και πρωτίστως εγώ, κάναμε δρομολόγια, όποτε μπορούσαμε, για να κάνουμε παρέα στο ζεύγος και ειδικά στην κοπέλα, η οποία εκεί που νόμιζε πως τα χειρότερα πέρασαν στην κωμόπολη, πήγε σε χωρίο!

 

Ο καιρός πέρασε και ήρθαν τα δικά μου ζόρια. Στο μεταξύ το ζεύγος, ήταν με μετάθεση στην Αθήνα! Μισή ώρα από το σπίτι μου!

 

Μία σειρά κακών επιλογών, χειραγώγησης και εθελοτυφλίας με είχε οδηγήσει σε μεγάλα ζόρια και μεγάλη μοναξιά. Αν η μοναξιά σε ένα χωριό είναι σκληρή, σε μία μεγαλούπολη είναι απάνθρωπη!

 

«Έλα ρε! Πάρε τον άντρα σου και ελάτε μια βόλτα!», της έλεγα..

 

«Μισή ώρα δρόμο είστε!»

Όμως, δεν ήρθε ποτέ..

 

Οι φίλοι υπάρχουν πρωτίστως για να προσφέρουν ηθική στήριξη, κυρίως με την παρουσία τους, έστω και αν δε μιλάμε!

Ένα χτύπημα στον ώμο, ένα «όλα καλά θα πάνε, θα περάσει το ζόρι που τραβάς», είναι κινήσεις που κάνουν οι φίλοι. Σε αντίθετη περίπτωση, δεν είναι φίλοι, αλλά γνωστοί..

 

Φυσικό κι επόμενο λοιπόν ήταν, όταν τα ζόρια μου πέρασαν και άρχισα να βρίσκω ξανά το βηματισμό μου, να κάνω απολογισμό και να δω ποιοι είναι οι φίλοι (υπήρχαν) και ποιοι οι… «φίλοι»..

 

Προφυλάξτε τον εαυτό σας από «φίλους». Είναι αυτοί που θα πάρουν από εσένα τα καλά σου στοιχεία και όταν αδειάσεις, θα σε γράψουν μεταξύ αφαλού και γονάτων.

Ας αγαπήσουμε πρώτα τον εαυτό μας. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να έχουμε ειλικρινείς σχέσεις και αληθινούς φίλους…