από την Λίλιαν Σίμου
Συχνά ακούγεται στην περιγραφή ενός αστρολογικού θέματος, η Μαύρη Σελήνη ή Λίλιθ. Δεν πρόκειται για πλανητοειδή ή πλανήτη, παρά για ένα σημείο. Θα λέγαμε, πως είναι η αθέατη πλευρά της Σελήνης -ψυχής, που προσδιορίζεται μέσω της κίνησης.
Ένα απομονωμένο σημείο, ένα σημείο της παραμέλησης, καταστολής, ζύμωσης, και φαντασίας.
Περιέχει στοιχεία βαθιάς και παθιασμένης γοητείας, ανυπέρβλητης έλξης και μας οδηγεί, αν δεν προσέξουμε, στα βάθη των ενστίκτων μας. Ανήκει σε ένα φανταστικό κι ερωτικό κόσμο, ένα κόσμο που ξεφεύγει από την λογική και την κριτική μας σκέψη. Σκοτεινή σαν τον κρυμμένο μας εαυτό, που δύσκολα αντιλαμβανόμαστε και συνειδητοποιούμε, ενώ υπάρχει και υπόγεια μας ωθεί σε πράξεις πάθους.
Η Μαύρη Σελήνη είναι το στοιχείο που εμφανίζεται στις ιστορίες των φανταστικών πλασμάτων, όπως των νεράιδων και στον πρωτόγονο σεληνιακό συμβολισμό: η νύχτα, το όνειρο, το μυστήριο, ο μαγικός κύκλος, ο κίνδυνος, το μυστικό, αυτό που είναι ταμπού.
Η Σελήνη έχει δύο βασικές θέσεις, την γνωστή ορατή της πλευρά και την σκοτεινή.
Κατά κάποιους αστρολόγους που παρακολουθούν τακτικά τις ενδείξεις της, τα δύο αυτά σημεία, μοιάζουν με δίδυμες εκφράσεις, μόνο που η μία είναι η φυσική και η άλλη αντιπροσωπεύει το ανέφικτο ιδανικό, ένα κενό, μία απουσία. Ωστόσο, θα πρέπει να γνωρίζουμε πως η συσχέτιση με ένα τέτοιο σημείο, γίνεται με στόχο να μας θυμίσει, ότι έχουμε να κάνουμε με τάσεις προς το ένστικτο που δεν ελέγχεται εύκολα και μπορεί να μας βυθίσει σε τέλμα.
Ο συμβολισμός της Μαύρης Σελήνης, δεν μπορεί να υπερβεί αυτό που το φεγγάρι αντιπροσωπεύει: δεν είναι η ίδια η Σελήνη, αλλά ένα “φάντασμα”, το απώτερο σημείο της τροχιάς της και όπου είναι απομονωμένη. Δεν είναι ένας πλανήτης στην τροχιά του, αλλά μια αντανάκλαση από αυτό “που δεν είναι εκεί”, ένα σημείο που είναι κενό.
Είναι η σκοτεινή και ονειρική πτυχή της σεληνιακής σφαίρας.
Ψυχολογικά, είναι ένα σημείο που αντιπροσωπεύει το πώς αντιδράμε στο κενό, στην απομόνωση, στη μοναξιά, και στο απρόσιτό της.
Θα λέγαμε πως είναι όπως μια μήτρα, ένα δοχείο, ένας συσσωρευτής, ένα σημείο του κενού.
Ως τμήμα του “κενού”, αυτή η κενή εστίαση είναι επίσης η θέση των ονείρων, ο κήπος των επιθυμιών, το δοχείο στο τέλος του ουράνιου τόξου, το “αδύνατο όνειρο”, ο “πρωταρχικής σπουδαιότητας σύντροφος” κι άλλες συναφείς έννοιες, που οδηγούν στο αβέβαιο και το σκοτεινό.
Θα πρέπει να προσέχουμε όμως, καθώς αυτή η θέση είναι πολύ επικίνδυνη… μπορεί να μας καταβροχθίσει όπως θα έκανε μια δίνη!
Πώς ενεργοποιείται; Πάντα από μία συγκίνηση.
Δημιουργεί μαγνητική έλξη και στη συνέχεια φανταστικές εικόνες που την ωραιοποιούν. Στην πορεία, εμφανίζεται το στοιχείο της προσκόλλησης και δεν μας επιτρέπει να ξεφύγουμε. Το δυσκολότερο είναι, πως από την γοητεία της Μαύρης Σελήνης, δεν είμαστε σε θέση να ξεπεράσουμε εύκολα αδυναμίες, είτε αυτές αφορούν έναν άνθρωπο, είτε μία συνήθεια. Είναι η αδηφάγος ανάγκη των σκοτεινών μας τάσεων και δεν σταματά πριν την ισοπέδωση κάθε αντίστασης.
Μοιάζει με το αντίθετο της μητρικής εικόνας (Σελήνη), επομένως δεν μας προστατεύει, δεν μας φροντίζει, δεν μας κάνει να νοιώσουμε ασφαλείς. Αντίθετα, προτάσσει τον κίνδυνο, το ρίσκο, την περιπέτεια, το σπάσιμο της ασπίδας προστασίας μας. Είναι η γοητεία που μας ασκεί, ό,τι μας οδηγεί να χάσουμε τον έλεγχο της λογικής.
Αλλά η Μαύρη Σελήνη δεν είναι μία σκοτεινή απειλή. Προειδοποιεί, μέσα στον χάρτη, για την ευάλωτη περιοχή μας.
