Από τη Νίτσα Μανωλά 
Με την Μαρία γνωριστήκαμε και γίναμε «φίλες» μέσα από τα κοινωνικά δίκτυα που καλώς ή κακώς έχουν εισβάλει στην ζωή μας τα τελευταία χρόνια. Παρακολουθώ την συγγραφική της πορεία μέσω των κοινωνικών αυτών δικτύων εδώ και αρκετό καιρό και από τις διάφορες αναρτήσεις της, τον τρόπο που αντιλαμβάνεται τα όσα συμβαίνουν τριγύρω μας κατάλαβα πως είναι ένας άνθρωπος προσγειωμένος και προσιτός. Το γεγονός της διαπίστωσης αυτής με ώθησε να την πλησιάσω και να της ζητήσω να κάνουμε την φιλική κουβεντούλα-δεν μ’ αρέσει να χρησιμοποιώ τον όρο συνέντευξη- που ακολουθεί. Η μεγάλη προθυμία της δεν με εξέπληξε ούτε στο ελάχιστο. Δεν περίμενα κάτι λιγότερο από αυτό που είχα ήδη διαπιστώσει. Μια καθαρή ματιά και ένα ατόφιο χαμόγελο δεν μπορεί παρά να καταλήγουν σε μια ζεστή καρδιά. Μαρία Προδρόμου, λοιπόν, η δική της αλήθεια για όλα όσα συμβαίνουν στον εκδοτικό χώρο και τα μελλοντικά της σχέδια και ένα κομμάτι της καρδιάς της χαρισμένο σε εμάς.
Ν.Μ. Μαρία μου, θα ήθελα να σε καλωσορίσω στο Pull UR Trigger και να σε ευχαριστήσω που δέχτηκες, με μεγάλη χαρά, να μας μιλήσεις για τα βιβλία σου, το έργο σου και την… Μαρία!
Μ.Π. Αγαπημένη μου Νίτσα εγώ σε ευχαριστώ πολύ. Είναι πραγματικά μεγάλη τιμή για μένα η πρόσκληση σου.
Ν.Μ. Πες μας κάτι για σένα που νομίζεις πως θα πρέπει να γνωρίζει κάποιος όταν σε συναντήσει. Τι απεχθάνεσαι, ας πούμε, και τι αγαπάς;
Μ.Π. Γενικά είμαι απλή και προσιτή σαν άτομο. Αγαπώ τον φθινοπωρινό και ανοιξιάτικο ήλιο, τη θάλασσα, τον άνεμο, τους ειλικρινείς, χαμογελαστούς και αληθινούς ανθρώπους, τα ζώα, τη φύση, την οικογένεια μου, τους φίλους μου, τα βιβλία μου, τη συγγραφή. Απεχθάνομαι την αχαριστία, τη ψευτιά, την κολακεία.
Ν.Μ. Ποιο θεωρείς πως είναι το μεγαλύτερο προτέρημα σου και ποιο το μεγαλύτερο ελάττωμα σου;
Μ.Π. Νομίζω πως το μεγαλύτερο προτέρημα μου είναι επίσης και το μεγαλύτερο ελάττωμα μου και αυτό είναι η καλοσύνη μου και η εμπιστοσύνη που δείχνω στους ανθρώπους. Έχω την αίσθηση πως όλοι είναι καλοί αλλά δυστυχώς δεν είναι έτσι.
Ν.Μ. Χωρίς να θέλω να ακουστώ κοινότυπη θέλω να μάθω από πότε ασχολείσαι με τη συγγραφή και από τι εμπνέεσαι.
Μ.Π. Ασχολούμαι από πάρα πολύ μικρή, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Ο πατέρας μου, μου έχει πει πως στην ηλικία των τεσσάρων χρόνων ξυπνούσα στις τέσσερις η ώρα το πρωί και καθόμουνα στην παλιά γραφομηχανή του χτυπώντας ανελλιπώς τα πλήκτρα. Δεν κατάφερνα φυσικά σε εκείνη την ηλικία να σχηματίσω λέξεις, μόνο σύμφωνα και φωνήεντα χωρίς καμία απολύτως σημασία, εφόσον δεν ήξερα ακόμη να γράφω, αλλά επειδή κι ο ίδιος είναι συγγραφέας έβλεπε πως θα ακολουθούσα το δρόμο του. Και έτσι κι έγινε. Στην ηλικία των 8 χρόνων έγραψα το πρώτο μου ολοκληρωμένο παραμύθι το οποίο εικονογράφησα κιόλας με δικές μου ζωγραφιές κι έπειτα στα 14 το πρώτο μου μυθιστόρημα που παραμένει ανέκδοτο στη βιβλιοθήκη μου ως σήμερα. Τώρα από τι εμπνέομαι; Από οτιδήποτε. Μια εικόνα που έχω δει σε κάποιο ταξίδι μου, ένα λουλούδι, τον άνεμο, τον ήλιο, τη θάλασσα, τα πουλιά. Ένα τραγούδι ή ένα δημοσίευμα σε μια εφημερίδα. Ένα συναίσθημα, κάποιο άνθρωπο… Μέχρι και κάτι που για τους άλλους μπορεί να θεωρηθεί ασήμαντο, εμένα μπορεί να με εμπνεύσει.
Ν.Μ. Ασχολείσαι με κάτι άλλο εκτός από τη συγγραφή;
Μ.Π. Μου αρέσει πολύ να σχεδιάζω. Επίσης να πηγαίνω στο σινεμά, να μαγειρεύω, να περνάω χρόνο με την οικογένεια και τους φίλους μου, να περπατάω στην ακροθαλάσσια. Τον περισσότερο όμως χρόνο της ζωής μου γράφω.
Ν.Μ. Γράφεις συστηματικά; Θέλω να πω, πιέζεις τον εαυτό σου καθισμένη μπροστά στον υπολογιστή ή περιμένεις να σου έρθει η έμπνευση;
Μ.Π. Δεν γράφω ποτέ κάτω από πίεση. Γράφω μόνο όταν έχω έμπνευση. Θεωρώ πως όταν κάποιος πιέζεται να κάνει κάτι , οτιδήποτε και να είναι αυτό, δεν βγαίνει καλό.
Ν.Μ Πόσο δύσκολο είναι για μια μητέρα να βρίσκει τον χρόνο να γράφει; Ποιες ώρες της ημέρας εσύ ξεκλέβεις;
Μ.Π. Αχ πάρα πολύ δύσκολο όταν έχεις οικογένεια και περισσότερο μικρά παιδιά. Παλιά ξυπνούσα κατά τις τρεις τα ξημερώματα, προτού εκείνα άνοιγαν τα ματάκια τους. Τώρα όμως που έχουν μεγαλώσει είναι πιο εύκολο. Προσωπικά, ξεκλέβω ώρες το πρωί που είτε λείπουν είτε είναι στο σχολείο. Βράδυ δεν μπορώ να γράψω με τίποτα.
Ν.Μ. Θα ήθελα να μου μιλήσεις λιγάκι για τη δουλειά σου. Πόσα βιβλία έχεις γράψει και πόσο καιρό περίπου σου παίρνει για να ολοκληρώσεις ένα μυθιστόρημα;
Μ.Π Έχουν εκδοθεί συνολικά δώδεκα βιβλία μου ως τώρα, δύο παιδικά και δέκα για ενήλικες, αλλά έχω ακόμη δύο ανέκδοτα στα συρτάρια μου. Συνήθως μου παίρνει ένα με ενάμιση χρόνο για να ολοκληρώσω ένα βιβλίο. Βέβαια υπήρξε κάποια φάση στη ζωή μου που, βάση συμβολαίου, έγραφα ένα βιβλίο το μήνα. Ήταν και μια πρόκληση για μένα από την οποία πιστεύω πως βγήκα νικήτρια, γιατί παρόλο που ήταν τόσο λίγος ο χρόνος, ακόμη και τότε είχα έμπνευση και γι’ αυτό κιόλας το έκανα, είμαι της άποψης όμως πως ένα βιβλίο χρειάζεται πολλούς μήνες για να θεωρηθεί αληθινά ολοκληρωμένο.
Ν.Μ. Ποιο ήταν το πρώτο σου μυθιστόρημα, πως ένιωσες σαν έγραψες τη λέξη «τέλος»; Πίστευες όταν το τελείωσες πως θα δεις τους χάρτινους ήρωες σου τυπωμένους;
Μ.Π. Το πρώτο μου μυθιστόρημα ήταν το «Πέρα απ’ τους αμμόλοφους». Το άρχισα ενώ σπούδαζα ακόμη δημοσιογραφία στην Αθήνα. Έγραψα μερικά κεφάλαια, το άφησα και το έπιασα και πάλι στα 24 μου χρόνια, ολοκληρώνοντας το σε δύο μόλις μήνες. Όταν έγραψα τη λέξη «τέλος» δεν περίμενα ποτέ πως θα το έβλεπα εκδομένο. Ούτε το πίστευα για να είμαι ειλικρινής. Ο άντρας μου ήταν που με προέτρεψε να δοκιμάσω. Το έστειλα λοιπόν σε ένα εκδοτικό στην Κύπρο, άρεσε πολύ στον εκδότη κι έγινε η αρχή.
Ν.Μ. «Οι Κόρες των Βράχων» είναι το πιο πρόσφατο μυθιστόρημα σου από τις εκδόσεις Μάτι. Μίλησε μας λίγο για την συνεργασία σου με τις εκδόσεις Μάτι και για το τι πραγματεύεται το βιβλίο σου.
Μ.Π. «Οι κόρες των βράχων» είναι πράγματι το πιο πρόσφατο μου βιβλίο και η ιστορία αφορά τέσσερα κορίτσια που μεγαλώνουν μαζί στο πανέμορφο νησί της Σαντορίνης. Αυτά τα κορίτσια είναι δεμένα με μια υπόσχεση αιώνιας φιλίας, έχουν όμως και στόχους. Στόχους και όνειρα που θέλουν να πραγματοποιήσουν. Η Μόνικα ονειρεύεται το μεγάλο έρωτα μακριά από το νησί, η Βάλια την καριέρα, η Μαρίνα επιθυμεί να βρει τον πατέρα της που έχει εξαφανιστεί μετά από ένα ταξίδι στην μακρινή Βραζιλία και η Ερατώ θέλει να εκδικηθεί τον άνθρωπο που πιστεύει πως οδήγησε τον αδερφό της στο θάνατο. Τα τρία κορίτσια θα φύγουν από το νησί, ακολουθώντας αυτούς τους στόχους. Μόνο το ένα θα μείνει πίσω, συγκεκριμένα η Βάλια, που θα προσπαθήσει να πάρει τα ηνία της ζωής της στα χέρια της. Αλλά η μοίρα που διαφεντεύει συνήθως τους ανθρώπους, θα ανατρέψει τα πάντα, όχι μόνο στη δική της ζωή, μα και σε εκείνες των άλλων κοριτσιών. Τι θα γίνει στη συνέχεια θα το ανακαλύψετε διαβάζοντας το βιβλίο. Όσον αφορά τη συνεργασία μου με τις Εκδόσεις Μάτι είμαι πάρα πολύ ικανοποιημένη κι ευτυχισμένη και δεν παύω να ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου τον εκδότη μου Σάββα Προβατίδη για την αγάπη και τη πίστη που έδειξε από την πρώτη στιγμή σε εμένα και τα βιβλία μου και δείχνει ακόμη.
Ν.Μ. Θεωρείς πως ένα βιβλίο έχει τη δύναμη να σου αλλάξει τη ζωή;
Μ.Π. Οπωσδήποτε. Πιστεύω πως ένα βιβλίο αποτελεί κινητήρια δύναμη για τα πάντα.
Ν.Μ. Αν έπρεπε να διαλέξεις ένα γεγονός το οποίο σε έχει σημαδέψει και σε έχει αλλάξει σαν άνθρωπο, ποιο θα ήταν;
Μ.Π. Θα έλεγα ο θάνατος μιας αγαπημένης μου θείας όταν ήμουν στα δεκαπέντε μου. Μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχα εκτιμήσει τη ζωή, αυτό όμως που συνέβη τόσο ξαφνικά με αποσυντόνισε. Με έκανε να αντιληφθώ ακόμη και σε εκείνη την τόσο ευαίσθητη ηλικία πόσο μικροί είμαστε, μια κουκιδούλα στον ανθρώπινο χάρτη και πόσο πρέπει να εκμεταλλευόμαστε και να ζούμε κάθε στιγμή σαν να είναι η τελευταία. Και το κυριότερο να μη τσακωνόμαστε και να λέμε στους ανθρώπους που είναι δίπλα μας πόσο τους αγαπάμε πριν να είναι αργά.
Ν.Μ. Ξεχωρίζεις κάποιο από τα βιβλία που έχεις γράψει; Έχεις αγαπήσει κάποιο… τόσο δα λιγάκι παραπάνω;
Μ.Π. Δεν ξέρω αν μπορώ να ξεχωρίσω κάποιο. Τα συναισθήματα που βίωνα όταν έγραφα το καθένα από αυτά ήταν το ίδιο δυνατά. Εξάλλου πως μπορεί ένας γονιός να ξεχωρίσει το ένα από τα υπόλοιπα του παιδιά… Αν χρειαζόταν όμως να πω ένα οπωσδήποτε, αυτό θα ήταν το «Τα δάκρυα δεν στέγνωσαν ποτέ». Δεν ξέρω αν είναι επειδή το διάβασα ξανά πρόσφατα, αφού σε λίγες μέρες θα επανεκδοθεί, αλλά πάντα όταν το σκέφτομαι αισθάνομαι τα μάτια μου να βουρκώνουν όπως και τότε που το έγραφα.
Ν.Μ. Να περιμένει το αναγνωστικό κοινό κάτι καινούργιο στο προσεχές μέλλον;
Μ.Π. Όπως ανέφερα και πιο πάνω, τον Οκτώβριο θα επανεκδοθεί το βιβλίο μου «Τα δάκρυα δεν στέγνωσαν ποτέ», ενώ σύντομα θα ακολουθήσει ένα θρίλερ που διαδραματίζεται στη Βόρεια Ελλάδα, η πρώτη μου απόπειρα στο αστυνομικό μυθιστόρημα και αγωνιώ πολύ. Συγγραφικά ήδη έχω φτάσει στη μέση του βιβλίου που γράφω τώρα ενώ μόλις το τελειώσω θα συνεχίσω ένα που έχω ήδη αρχίσει από πριν.
Ν.Μ. Είσαι στον χώρο των εκδόσεων αρκετά χρόνια και μας έχεις χαρίσει μοναδικά ταξίδια. Τι έχεις δει να αλλάζει και τι πιστεύεις πως παραμένει το ίδιο στα εκδοτικά δρώμενα;
Μ.Π. Βασικά δεν έχω δει να αλλάζουν και πολλά στα εκδοτικά δρώμενα. Απλώς πιστεύω πως στις μέρες μας υπάρχουν περισσότερες και πιο προσεγμένες εκδόσεις από ότι παλιά. Επίσης οι εκδότες δίνουν περισσότερες ευκαιρίες, αν και η εκμετάλλευση από αρκετούς καλά κρατεί…
Ν.Μ. Θεωρείς πως υπάρχουν δυσκολίες στον εκδοτικό χώρο; Τι θα συμβούλευες τους νέους συγγραφείς; Τι θα πρέπει να προσέξουν, τι να αποφύγουν πριν αποφασίσουν ποιος οίκος θα τους φιλοξενήσει;
Μ.Π. Πάντα υπήρχαν και θα υπάρχουν δυσκολίες στον εκδοτικό χώρο, ιδίως στις μέρες μας. Θα συμβούλευα λοιπόν τους νέους συγγραφείς να αγαπήσουν αληθινά το έργο τους, να πιστέψουν στον εαυτό τους και να μη σταματήσουν να προσπαθούν. Μόνο τότε θα πετύχουν. Επίσης να επιλέξουν προσεκτικά τους εκδοτικούς στους οποίους σκοπεύουν να αποστείλουν το χειρόγραφο τους και να μιλήσουν με άλλους συγγραφείς που βρίσκονται εκεί. Κάποιοι θα δοκιμάσουν να τους εκμεταλλευτούν. Να διαβάσουν πολύ καλά το συμβόλαιο και τους όρους και να σκεφτούν τι θέλουν προτού υπογράψουν.
Ν.Μ. Μια άδεια βαλίτσα… η Μαρία με τι θα την γέμιζε;
Μ.Π. Με όμορφες αναμνήσεις, φίλους και φίλες καρδιάς, αγάπη, δύναμη, αισιοδοξία, όνειρα, πολλές στιγμές ευτυχίας, βιβλία και άπλετο φως.
Ν.Μ. Τι σημαίνουν για σένα…
Φίλοι– Χαρά, ηρεμία
Οικογένεια– Ευτυχία, δύναμη
Βιβλία- Ζωή, ανάσα
Ν.Μ. Πριν σε αποχαιρετίσω, θα ήθελα να σε ευχαριστήσω για την τόσο όμορφη συζήτηση που δέχτηκες να κάνεις μαζί μου και να σου ζητήσω να «πατήσεις την σκανδάλη» του μυαλού σου αφιερώνοντας στο αναγνωστικό μας κοινό ένα ποίημα ή ένα στίχο που σε εκφράζει αυτή την εποχή!
Μ.Π. Μονάχα με μια φλογερή υπομονή θα κατακτήσουμε την θαυμάσια ευτυχία – Pablo Neruda
