…πες τη και ας πέσει χάμω!..
Εντάξει, τα κατάφερες! Ξεκόλλησες από τη λασπωμένη και μίζερη γειτονιά σου, εκεί, στην επαρχιακή πόλη που γεννήθηκες και μεγάλωσες!
Στα 19 σου ταξίδεψες για πρώτη φορά στο εξωτερικό και είδες μέρη που οι περισσότεροι τα βλέπουν μόνο από την τηλεόραση ή τον κινηματογράφο. Τι σημασία έχει που τα ταξίδια αυτά γίναν στο τζάμπα;! Προσκολλήθηκες και εσύ δίπλα στην κολλητή σου, της οποίας ο πλούσιος γκόμενος πλήρωνε τα ταξίδια και έγλυψες λίγο από το δικό της νέκταρ!
Πέρασες όλα τα παιδικά και εφηβικά σου χρόνια στο δωματιάκι του φτωχικού σου, μελετώντας και διαβάζοντας, την ώρα που τα άλλα παιδιά της γειτονιάς, έπαιζαν!
Βλέπεις, εσένα σου έλειπε το παιχνίδι, αλλά είχες άλλο όνειρο. Να φύγεις από εκεί! Μακριά από την κακομοιριά και τη μιζέρια!
Τα χρόνια λοιπόν, πέρασαν. Εσύ σπούδασες, έμαθες να ντύνεσαι, μόνο με επώνυμα ρούχα παρακαλώ, ταξίδεψες και άλλο, διακοπές στη Μύκονο τα καλοκαίρια και άλλα τέτοια.
Εσύ που οι «διακοπές» σου, ήταν κυρίως στο χωριό, πάνω στα βουνά, γιατί οι γονείς σου δεν είχαν άλλες δυνατότητες. Πάλι καλά έλεγες..
«Να φύγω!», επαναλάμβανες στον εαυτό σου…
…και έφυγες.
Έφυγες από τη μιζέρια της γειτονιάς σου και με τη χορηγία των γονιών σου, από το αίμα του μόχθου τους, αγόρασες ένα διαμερισματάκι στην Αθήνα και εγκαταστάθηκες!
Δουλειά, από το πρωί μέχρι το βράδυ στα ιδιαίτερα, νέες παρέες, νέοι φίλοι και εσύ ανέβαινες κοινωνικά και επαγγελματικά.
Τίποτα δε σου χαρίστηκε! Ότι πέτυχες, το πέτυχες με αγώνα! Που και που επισκεπτόσουν τη γενέτειρα σου. Μίλαγες για τα ταξίδια που έκανες, φόραγες και τα επώνυμα σου ρούχα. Τι σημασία έχει που πολλά από αυτά τα αγόραζες σε διάφορα υπαίθρια παζάρια; «Αν φαίνεται επώνυμο, τότε είναι επώνυμο», έλεγες..
Με αυτά και με εκείνα, εσύ προόδευες στη ζωή σου…
Ή τουλάχιστον, έτσι έδειχνες.
Βλέπεις, η «πρόοδος» είναι κυρίως μία νοητική κα ψυχολογική κατάσταση.
Σε καμία περίπτωση, η πρόοδος, δεν πρέπει να μετράται με την επαγγελματική επιτυχία, μόνο.
Τι να το κάνεις, να είσαι καταξιωμένος επαγγελματικά, αλλά να γυρνάς σε ένα άδειο σπίτι; Ακόμα χειρότερα, να είσαι σε μία κατατονική σχέση, όπου ο ένας δεν ακουμπάει τον άλλο (μεταφορικά και κυριολεκτικά).
Εκεί λοιπόν, εσύ, ξέχασες να κοιτάξεις. Στο βαθύτερο είναι σου. Στην προσωπική σου πρόοδο.
Τόσα χρόνια, προόδευες για τους άλλους και όχι για τον εαυτό σου…
..και αυτό σου έγινε συνήθειο!..
Μεγάλωσες λοιπόν. 35ρισες και προχώραγες. Είπες να ρίξεις μια ματιά στο μέσα σου. Τρόμαξες! Έκανες πίσω. «Άσε μωρέ με αυτά που λέει η Γεωργία, η ψυχοθεραπεύτρια! Ενεργειακές μαλακίες!». Βλέπεις, είχες φύγει από τη μίζερη γειτονιά σου, αλλά είχες πάρει τη μιζέρια μαζί σου. Τόσα χρόνια την κουβάλαγες μέσα σου!
Κάπου εκεί, λίγο μετά, γνώρισες και εκείνον!
Αυτός, κουβάλαγε τα δικά του φορτία. Είχε μέσα του πολύ θυμό.
Παρόλαυτά γούσταρες! Κόλλησες. Παντρευτήκατε μέσα σε πέντε μήνες!
Η μιζέρια όμως μέσα σου, πανταχού παρούσα!
Έβγαινε η ρίζα στο μαλλί σου και άρχιζες τα, «θα με χωρίσεις!». Το ίδιο, αν έπαιρνες ένα – δύο κιλά, «θα με χωρίσεις!». Κάθε μέρα αυτό το βιολί! «θα με χωρίσεις..»
Αυτοκαταστροφική, μέχρι εκεί που δεν πάει άλλο!
Τέλος, έκανες το πλέον αναμενόμενο!..
Έφυγες εσύ! Τον χώρισες..
Προηγουμένως, έκανες δηλώσεις τύπου, «εγώ, ξέρεις, είμαι πολύ χαλαρή και άνετη με τους πρώην». Μιλάμε, βγαίνουμε κλπ.
Τίποτα από τα πάρα πάνω δεν έκανες! Το αντίθετο μάλιστα.
Κατινιές, ρουφιανιές και άλλα τέτοια… «χαλαρά».
Ο θυμός σου, που ο σύζυγός σου, όχι μόνο σε «άφησε» να φύγεις, αλλά τόσο γρήγορα σε αντικατέστησε και μάλιστα με τέτοιο «ποιοτικό» τρόπο, ανέδειξε το προβληματικό του δικού σου χαρακτήρα.
Αυτό σε εξόργισε!
Μέχρι που ολοκλήρωσες τη μίζερη συμπεριφορά.
Στη γιορτή και στα γενέθλια του, δε στάθηκες άξια να στείλεις ούτε μία ευχή!
Η φτώχια, η μιζέρια και η λάσπη του συναισθηματικού σου κόσμου, ολοφάνερες και εκκωφαντικά παρούσες…
Τι κρίμα…
