Από τον Νικηφόρο Βυζαντινό
Μαύρη πείνα τα χει πνίξει
τα βρε όλα η συμφορά
και η μάνα έχει σφίξει
το παιδί στερνή φορά
Έξοδο αποφασίζουν
κλέφτες και οπλαρχηγοί
με το αίμα τους ποτίζουν
την χαροκαμένη γή
Δές τον Xρήστο τον καψάλη
κι αν γεννiότανε ξανά
την φωτιά θα βαζε πάλι
που χαρίζει λευτεριά
Χάραμα κινούν και πάνε
προδομένοι πολεμούν
οι εχθροί δεν τους νικάνε
και στην γή πια δεν πατούν
Ραίνουν τα κορμιά με βάγια που ανέλπιδα βαστούν
λευτεριά ζητώντας άγια
να σωθούν ή να χαθούν
Τον ραγιά μην τον λυπάσαι
δεν τoυ πρέπει να σωθεί
ένα μόνο να θυμάσαι
έχει ήδη σκοτωθεί
