Γεννημένη στην Άρτα, η εικαστικός Αγγελική Μπόμπορη παρακολουθεί από το 1997, και για δύο χρόνια, μαθήματα ζωγραφικής με τον γλύπτη Κ. Αργύρη και τον ζωγράφο Δ. Φώτου. Το 1999 εισάγεται στην Σχολή Καλών Τεχνών της Θεσσαλονίκης και παρακολουθεί μαθήματα στο εργαστήριο ζωγραφικής του Μ. Θεοφυλακτόπουλου. Το 2001, η μεταγραφή της στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας την οδηγεί στο Στ΄ Εργαστήριο Ζωγραφικής με καθηγητή τον Τ. Πατρασκίδη, ενώ παρακολουθεί και το εργαστήριο ψηφιδωτού με την Δ. Αγγελίδου. Το 2005 αποφοιτά με Άριστα κι έκτοτε ξεκινά η πορεία της με συμμετοχές σε πλήθος ομαδικών εκθέσεων. Τον φετινό Οκτώβριο οι «κλειδωμένες σκέψεις της» (δύο έργα της) μαγνητίζουν τα βλέμματα των φιλότεχνων στην ομαδική εικαστική έκθεση «η ΠΡΟΛΗΨΗ μέσα από την ΤΕΧΝΗ», έκθεση αφιερωμένη στην πρόληψη για τον καρκίνο του μαστού, που παρουσιάστηκε στον εκθεσιακό χώρο του συλλέκτη κ. Σωτήρη Φέλιου στη ΦΩΚΙΩΝΟΣ ΝΕΓΡΗ 16. Τώρα ετοιμάζεται να εκθέσει ακόμη ένα έργο της με τίτλο «Le sucettes» σε μια σημαντική ομαδική εικαστική έκθεση με τίτλο «IndepArt2016», που επιμελείται η τεχνοκριτικός και ιστορικός τέχνης, κα Έμμυ Βαρουξάκη στην IMAGE GALLERY από 19 – 27 Νοεμβρίου, μια έκθεση που η κα Βαρουξάκη ευελπιστεί να αποτελέσει την αρχή για ετήσιες παρουσιάσεις του σύγχρονου πνεύματος και τέχνης της ελληνικής εικαστικής παραγωγής.
- Αγγελική, πως εισέβαλε στη ζωή σου η ζωγραφική και πότε συνειδητοποίησες ότι θέλεις να ασχοληθείς με αυτήν;
Ζωγράφιζα από παιδί με πρώτο δάσκαλο τον πατέρα μου που αγαπούσε πάντα τη ζωγραφική και περνούσε ώρες πολλές μπροστά από το καβαλέτο του. Ασχολήθηκε σε ερασιτεχνικό επίπεδο μεν, αλλά με αξιώσεις. Έβλεπα τον αδερφό μου επίσης να ζωγραφίζει από πολύ μικρός και ακόμα θυμάμαι έντονα τη μέρα που μας δήλωσε ότι θέλει να δώσει στη σχολή Καλών Τεχνών. Αυτή θεωρώ πως ήταν η αρχή. Εκεί συνειδητοποίησα ότι κι εγώ μόνο αυτό θέλω να κάνω. Έτσι, ο αδερφός μου έδωσε και πέρασε στη σχολή και μετά από τρία χρόνια έδωσα κι εγώ. Μόλις έμαθα τα αποτελέσματα ένιωσα πως ήταν αυτό πού ήθελα πιο πολύ στη ζωή μου.
- Πώς εμπνέεσαι και ποιες είναι οι προσδοκίες σου, όταν παρουσιάζεις τα έργα σου;
Εμπνέομαι από τις εκφράσεις και τα βλέμματα των ανθρώπων γύρω μου!
Παρατηρώ προσεκτικά τον κόσμο που συναντώ στο δρόμο, στο μετρό, στις κοινωνικές εκδηλώσεις που παρευρίσκομαι, τους φίλους μου, την οικογένειά μου και πώς φιλτράρεται όλο αυτό μέσα από τις εσωτερικές μου ζυμώσεις!
Έτσι την ώρα που ζωγραφίζω και αποδίδω ένα πρόσωπο, στο μυαλό μου πλάθεται μία μικρή ιστορία γύρω από αυτό. Θυμάμαι το βλέμμα του κι από εκεί ξεκινάω.
Όταν παρουσιάζω τα έργα μου, προσδοκώ ο θεατής να “μιλήσει” με το πορτραίτο που έχει απέναντί του! Αυτός ο διάλογος θέλω να παραμένει προσωπικός, να πλαστεί μια ιστορία από την αρχή και ο θεατής να γίνει ο ίδιος δημιουργός με έναν έμμεσο τρόπο!
- Ποια τεχνική είναι αυτή που θεωρείς ότι σε κάνει να αισθάνεσαι πιο δυνατή, όταν τη χρησιμοποιείς και γιατί;
Μ’ αρέσει να ζωγραφίζω με κάρβουνο ιδιαίτερα αυτή την εποχή. Θεωρώ ότι είναι ένα υλικό που ανάλογα με το πώς πλάθεται “χρωματίζεται” ταυτόχρονα.
Το άσπρο μαύρο είναι μόνο σε πρώτη ανάλυση.
Σε δεύτερη ανάλυση σε προκαλεί να δεις “χρώμα” μέσα από το γκρι.
Προσθέτω χρώματα μόνο σε σημεία δευτερεύοντα στο χαρτί μου, είτε τονίζοντας το συναίσθημα που θέλω να βγάλω, είτε αποσπώντας τη προσοχή, δίνοντας έτσι μεγαλύτερη πρόκληση στον “συνομιλητή” του έργου.
- Πότε μπορεί ένας εικαστικός να θεωρήσει ότι ένα έργο του πλέον έχει τελειώσει και μπορεί να παρουσιαστεί;
Το έργο εκ των πραγμάτων αν το θελήσεις, δεν τελειώνει ποτέ..! Όμως έρχεται κάποια στιγμή που το ίδιο σε «διώχνει». Συνήθως γνωρίζω από πριν πού θέλω να φτάσω κι έχω ήδη την γενική εικόνα στο μυαλό μου, οπότε ξέρω και πού θέλω να σταματήσω. Μετά, για λίγο διάστημα δεν το βλέπω καθόλου. Όταν το ξαναδώ, μετά από δύο ή τρεις μέρες, καταλαβαίνω αν παρουσιάζει αδυναμίες ή όχι, έτσι ώστε, αν θέλω να το συνεχίσω ή να το παρουσιάσω.
- Περισσότερες χαρές ή περισσότερες απογοητεύσεις σού έχει χαρίσει μέχρι στιγμής η Τέχνη;
Η Τέχνη φέρνει ταυτόχρονα χαρές και απογοητεύσεις. Ας ξεκινήσω από τη στιγμή που ζωγραφίζω. Βρίσκομαι σε μία διαρκή αναζήτηση και αγωνία για την απόδοση τού θέματος. Αυτό με γεμίζει ανάμεικτα συναισθήματα. Θα έλεγα όμως ότι τελικά κυριαρχούν οι χαρές, επειδή τη στιγμή που τα έργα μου παρουσιάζονται στο κοινό, σημαίνει ότι θα ξεκινήσει ο διάλογος που είναι μία από τις βασικές μου προσδοκίες. Όταν μάλιστα βλέπω ότι τα έργα μου έχουν απήχηση στο κοινό τότε έρχεται και η ολοκλήρωση του στόχου μου.
- Πόσο τελικά μοναχική είναι η πορεία ενός εικαστικού;
Θα έλεγα ότι η πορεία ενός καλλιτέχνη φαίνεται μοναχική αλλά δεν είναι.
Δημιουργώντας, δε μπορείς να μην έχεις ερεθίσματα από το περιβάλλον που ζεις..!
Αυτό σημαίνει ότι συναναστρέφεσαι με κόσμο, ζεις καταστάσεις και συνυπάρχεις σε ποικίλες συνθήκες.
Όλο αυτό γίνεται βιωματικό και αποδίδεται στο έργο.
Σίγουρα ο εικαστικός έχει την ανάγκη της απομόνωσης και της συγκέντρωσης για να μπορέσει να αποδώσει. Μερικές φορές χρειάζεται και μικρές παύσεις από τη ζωγραφική για να ξεκουραστεί και να αποφορτιστεί, ώστε να μπορέσει να επανέλθει με πιο «καθαρό» μυαλό. Αυτό δεν τον κάνει μοναχικό, αλλά επιλεκτικό κατά περίπτωση.
- Θεωρείς ότι υπάρχει κάτι που θα μπορούσε να σε κάνει να σταματήσεις να ζωγραφίζεις;
Η τέχνη για μένα είναι πηγή ζωής. Ακόμη και τα πιο δύσκολα και βαριά συναισθήματα που μπορώ να νιώσω με τη ζωγραφική, ηρεμούν και αποδίδονται στο έργο, όπως τα έχω βιώσει. Απλά τα ζωγραφίζω. Κι όταν κάτι μεταφέρεται από τα βάθη της ψυχής μας, γίνεται βιωματικό και εκπέμπεται..! Άρα δε θεωρώ ότι θα μπορούσα ποτέ να σταματήσω να δημιουργώ. Και τρόποι δημιουργίας και έκφρασης υπάρχουν πολλοί, αν το θέλουμε πραγματικά.
- Ποια είναι τα μελλοντικά σου σχέδια;
Θέλω να παρουσιάσω τη δουλειά μου και σε ατομική έκθεση, ώστε να φανεί στο σύνολο και να υπάρξει ένας μεγάλος ανοιχτός διάλογος με το κοινό. Και βέβαια να συνεχίσω να παρουσιάζω έργα μου σε ομαδικές εκθέσεις που θεωρώ ότι είναι ιδιαίτερα σημαντικό, γιατί η συνύπαρξη με άλλους καλλιτέχνες στον ίδιο χώρο μού δίνει ερεθίσματα και δύναμη για δημιουργία.
- Αν μπορούσες να γυρίσεις το χρόνο πίσω, θα άλλαζες κάτι στα έργα σου;
Όχι δε θα άλλαζα τίποτα, γιατί όλα έχουν μια πορεία για να καταλήξουν κάπου.
Και τα έργα μάς δείχνουν αυτό που πραγματικά ζούμε, την χρονική περίοδο που δημιουργούνται. Αν θέλω να αλλάξω τα έργα μου, προφανώς θα ήθελα να αλλάξω και περιόδους της ζωής μου.
Έτσι κι αλλιώς όλοι έχουμε δύσκολες στιγμές αλλά και πολύ ευχάριστες. Ας παραμείνουν έτσι, ως μνήμες κι ας μάθουμε από αυτές.
- Πόσο δύσκολο ή εύκολο είναι να ζωγραφίζεις σε μια περίοδο γενικευμένης κρίσης, οικονομικής, αξιών…;
Η περίοδος που διανύουμε είναι πολύ δύσκολη και πολλές φορές η επιβίωση των καλλιτεχνών είναι σχεδόν αδύνατη. Γι’ αυτό και οι περισσότεροι εργαζόμαστε και σε κάτι ακόμη, κυρίως κοντινό στη ζωγραφική, όπως η διδασκαλία των εικαστικών στον ιδιωτικό ή δημόσιο τομέα εκπαίδευσης. Θα έλεγα ότι όσο διδάσκω, κατά κύριο λόγο σε παιδιά δημοτικού, τόσο μαθαίνω κι εγώ από αυτά. Και η χαρά τους όταν τους μεταλαμπαδεύεις τις γνώσεις σου, μεταφράζεται σε ευτυχία. Πάντα τα παιδιά έχουν ανάγκη τη δημιουργία και την έκφραση ιδίως σε τόσο δύσκολους καιρούς.
- Κλείνοντας με αισιοδοξία τη συνέντευξη αυτή, υπάρχει κάποιο μότο που ακολουθείς στη ζωή σου;
ΞΥΠΝΑ, ΧΑΜΟΓΕΛΑ, ΖΗΣΕ!
