Γράφει ο Γιώργος Παρασκευόπουλος.
Τέλη του περασμένου Φεβρουαρίου και είμαι για καφέ με το φιλαράκι μου. Την Κατερίνα..
Ο Χειμώνας, που έφευγε, είχε αποδειχθεί ζόρικος. Πολύ ζόρικος..
Μετά τον, αναιτιολόγητο κατ’ουσία, χωρισμό, ήρθε η περαιτέρω οικονομική κάμψη, ακολουθούμενη από τα όχι καλύτερα νέα από το μέτωπο της υγείας, που τα διαδέχθηκαν η αποχή – απεργία, που μας αφάνισε οικονομικά.
Όλα τα στραβά μαζεμένα!
Παραζαλισμένος από τις απανωτές σφαλιάρες, με τα καθημερινά προβλήματα να συσσωρεύονται, σκεφτόμουν για παρηγοριά, πως «όλα για κάποιο σκοπό συμβαίνουν»..
Όντως! Όλα για κάτι συμβαίνουν. Τα πάντα έχουν τη θέση τους και το σκοπό τους..
Πάλι καλά που υπήρχε η Κατερίνα, για να κάνει αυτό που ΠΡΕΠΕΙ να κάνει κάθε φίλος!
Να με βρίζει!
Να με επαναφέρει στην τάξη…
Άσχετα με το αν και αυτή σηκώνει το δικό της, βαρύ Σταυρό..
Τότε λοιπόν, εκεί στα τέλη του Φεβρουαρίου, κατέφυγα νοητικά, εκεί που τα τελευταία πολλά χρόνια καταφεύγω.
Στην καβάτζα μου!
Στο Ρόδο…
Εκεί που έζησα τα καλύτερα, μέχρι τώρα, χρόνια της ζωής μου!..
Εκεί, που τα πάντα, ή σχεδόν τα πάντα, έγιναν σωστά..
..και στη σωστή ηλικία!..
Επτά χρόνια γεμάτα με γεύσεις, αρώματα και αισθήσεις!..
Εκεί που ικανοποίησα όλα τα απωθημένα της εφηβείας μου!
Το μέρος, στο οποίο όλα τα έβρισκα περίπου τέλεια!
Κάθε φορά που στριμωχνόμουν, κατέφευγα με το μυαλό μου στα χρόνια που έζησα στη Ρόδο! Πολλές φορές σε σημείο γραφικότητας..
Τελευταία φορά που είχα πάει εκεί για διακοπές, το 2012, τα είχα βρει πάλι όλα τέλεια!
Τόσα χρόνια η Ρόδος ήταν το μέρος που αναζητούσα τις απαντήσεις στα ζόρια μου και συνήθως, τις έβρισκα!
Αδιαφορούσα για τα επικριτικά σχόλια τύπου «μας τα έχεις ζαλίσει με τη Ρόδο. Τι νομίζεις πως έκανες εκεί;!»
Έτσι λοιπόν, στα νέα μου ζόρια, κατέφυγα εκεί που ήξερα καλύτερα..
«α ρε Κατερινάκι», λέω. «τώρα είναι η ωραιότερη εποχή της Ρόδου. Πριν αρχίσει η τουριστική περίοδος και πλακώσουν τα κοπάδια των τουριστών. Τώρα θα γούσταρα ένα ταξιδάκι εκεί για να πάρω δυνάμεις!..»
Η απάντηση που μου έδωσε η Κατερίνα, ομολογουμένως με αιφνιδίασε..
«Πάμε! Με θες παρέα;»
Χωρίς λοιπόν πολλά, πολλά, κλείσαμε εισιτήριο (40 € πηγαινέλα) και τριήμερο Καθαράς Δευτέρας βρεθήκαμε Ρόδο!
Όλα ήταν στη θέση τους. Όπως τα θυμάμαι..
Τα μαγαζιά που έτρωγα, η Καλλιθέα με τα βράχια της και τα Λουτρά της, η παλιά Πόλη, όλα..
Η Κατερίνα είχε από εκείνο το νησί, τις δικές της γλυκές αναμνήσεις..
Σε αυτή οφείλω αυτό το, κομβικό όπως απεδείχθη, ταξίδι!..
Αλλά για μια στιγμή! Κάτι δεν πάει καλά!
Οι γεύσεις είναι ίδιες, αλλά δε με συγκινούν όπως «Τότε»
Το ίδιο και τα μέρη!
Πανέμορφα, αλλά δε με συνεπαίρνουν όπως άλλοτε..
Τι συμβαίνει;..
Απελευθέρωση!
Αυτό συνέβη!!
Απελευθερώθηκα από τον «ψυχαναγκασμό» να υπερπροβάλλω την Ρόδο «μου»!
Η Ρόδος πήρε μέσα μου, έστω και με καθυστέρηση ετών, τη θέση που πρέπει.
Το νησί της καρδιάς μου.
Το μέρος στο οποίο ανατρέχω και θα ανατρέχω. Πλέον όμως με τον σωστό τρόπο.
Τον.. υγιή τρόπο..
Είμαι ευγνώμων που έζησα εκεί τα νεανικά μου χρόνια.
Τα ομορφότερα μου και πιο δημιουργικά μου χρόνια!..
Θα ανατρέχω εκεί για πάντα. Θα θυμάμαι για πάντα τις παρέες, τα ξενύχτια, τα γέλια μας και τα κλάματα μας.
Τους ανθρώπους που γνώρισα εκεί, οι οποίοι σε πολύ μεγάλο βαθμό, με διαμόρφωσαν..
Σε όλους αυτούς λοιπόν αφιερώνω αυτό το κείμενο, μαζί με την αγάπη μου και με ένα δάκρυ και ένα χαμόγελο τους χαιρετώ..
Θα είστε για πάντα μέσα μου…
