Πάμε πάλι από την αρχή!
Πόσες φορές πρέπει να το πούμε; Μα είναι δυνατόν πάλι λάθος να έκανες;
Αφού στο έχουν πει χίλιες φορές : «Δεν έπρεπε να είχε γίνει έτσι!»
Εσύ γιατί δεν την άκουσες την καλή κυρία που φοράει το Σανέλ συνολάκι της και το Λουμπουτίν που της κόβει το πόδι, μα να το βγάλει από πάνω της ούτε λόγος; Εεεε;;; Γιατί;
Φυσικά δεν παραλείπει να επιδεικνύει με μεγάλο καμάρι τον κόκκινο πάτο του για να σιγουρευτεί πως όλες οι άλλες καλές κυρίες το έχουν δει και το έχουν ήδη κοστολογήσει- τόσο όσο κοστίζει να ταΐσεις μια οικογένεια για έξι μήνες- ενώ συγχρόνως κρατάει τη Λουί Βουιτόν τσαντούλα με τρόπο που να φαίνεται. Μην τυχόν και δεν την δουν οι παραβρισκόμενες!
Και τον κουστουμαρισμένο κύριο;
Στο είπε και εκείνος! Γιατί δεν τον άκουσες και έκανες πάλι του κεφαλιού σου;
Έκανε τόσο κόπο για να γίνει ο αντίλαλος της παστωμένης από το μεικ απ συζύγου του – αν μπορούσε ας έκανε κι αλλιώς!
Και ενώ εκείνη προσπαθεί να συγκεντρωθεί με μεγάλη προσοχή στον τρόπο στησίματος της δεν παραλείπει επικριτικά να βολιδοσκοπήσει τον τριγύρω χώρο προσπαθώντας να εντοπίσει πάση θυσία το… λάθος.
Ε, πως θα έχει κάτι να σου πει αργότερα, αγάπη μου;
Είναι ποτέ δυνατόν να εστιάσει την προσοχή της στην τελειότητα της οργάνωσης, μόνο και μόνο για τους όμορφους ανθρώπους που βρίσκονται εκεί και όχι γιατί τα τραπέζια δεν ήταν στρωμένα κατά πως επιβάλει το σαβουάρ βιβρ της καλής κοινωνίας, με τα μαχαιροπίρουνα παραταγμένα σαν στρατιωτάκια και τις πετσέτες διπλωμένες σαν κυκνάκια;
Πώς να χαρεί η ψυχή όταν η λακ που ψεκάστηκε στα μαλλιά-για να μην ξεφεύγει ούτε τρίχα- την έχει ψεκάσει και εκείνη και την έχει εγκλωβίσει σε μια μόνιμη παράλυση;
Πώς να χαμογελάσει το τραβηγμένο από τα μπότοξ πλαστικό πρόσωπο χωρίς να γεμίσει από τις ρυτίδες της ασχήμιας; Μιας εσωτερικής ασχήμιας που δεν καλύπτεται με κονσίλερ, όσο ακριβό κι αν είναι.
Γιατί… η ασχήμια όταν υπάρχει μέσα μας βρίσκει τρόπο και βγαίνει. Βρίσκει τον τρόπο και ξεγλιστράει μέσα από τις… χαραμάδες.
Μέσα από τα μάτια, ας πούμε, που είναι σκοτεινά και δεν κοιτούν τον άλλο κατάματα…
Μέσα από το χαμόγελο το πλαστικό το παγωμένο που αντί να ζεστάνει καρδιές δημιουργεί τείχη από παγόβουνα και χωρίζει ανθρώπους….
Πάντα αναρωτιόμουν για ποιο λόγο μερικοί άνθρωποι έχουν συμπεριφορά που ανάλογα με το περιβάλλον τους αλλάζει. Τι μπορεί να έχουν εκείνοι παραπάνω από κάποιους άλλους; Να ναι η εμφάνιση; Τα ακριβά περιτυλίγματα που τους ντύνουν; Το μεγάλο και όμορφο σπίτι που παραμένει όμως κλειστό στα γέλια και στις χαρές από φόβο μην τυχόν και μαγαριστεί;
Τελικά, πέρασαν τα χρόνια και έφτασα να καταλάβω πως δεν έχουν τίποτα περισσότερο από όλους τους υπόλοιπους.
Το αντίθετο θα έλεγα μάλιστα!
Είναι κατά πολύ φτωχότεροι… και υπερβολικά δυστυχισμένοι!
Έτσι λοιπόν ακούω τα επικριτικά σχόλια με ένα πλατύ χαμόγελο στα χείλη και με μάτια που λάμπουν από ικανοποίηση!
Είναι ποτέ δυνατόν να έχεις κάνει αυτό που εκείνοι θεωρούν σωστό κοριτσάκι μου;
Όχι βέβαια!! Αν το έκανες θα ήσουν η ίδια πλαστική και άψυχη κούκλα… το ίδιο σοβατισμένο αγέλαστο πρόσωπο, η ίδια μουχλιασμένη ψυχή!
Φυσικά, λοιπόν, τα έκανες ΚΑΙ πάλι μούσκεμα! Τα έκανες όλα όπως ακριβώς τους έπρεπε να γίνουν… ΛΑΘΟΣ!
Γράφει η Νίτσα Μανωλά,
