από την Άρια Σωκράτους.
«Είμαι ένας Έλληνας που απλώς έχει αλλάξει διεύθυνση. Ο Γιάννης Τσαρούχης κάποτε έλεγε πως Έλληνας είναι οποιοσδήποτε προσυπογράφει μια ανώτερη αισθητική», δηλώνει ο ιδιοκτήτης του Colibri Textile dyeing studio, του μεγαλύτερου βαφείου υφασμάτων των ΗΠΑ, Κώστας Τζανεδάκης.
Φιλόσοφος, στοχαστής, ακριβιστής με βαθιές φιλοσοφικές και κοινωνικές ανησυχίες, ο Κώστας Τζανεδάκης βάζει τη σφραγίδα του στην παγκόσμια βιομηχανία της μόδας και των χρωμάτων. Όπως άλλωστε υποστηρίζει κι ο ίδιος, η επικοινωνία με τον κόσμο των χρωμάτων είναι μια ερωτική συνεύρεση που απαιτεί μια επιστημονική και φιλοσοφική προσέγγιση.
Οι πελάτες του είναι οι μεγαλύτεροι και διασημότεροι σχεδιαστές στον κόσμο και η παγκόσμια βιομηχανία της μόδας υποκλίνεται στο ταλέντο και στη μοναδικότητά του. Στις τελευταίες του επιτυχίες συγκαταλέγονται το κόκκινο ρούχο που φόρεσε η Χίλαρι Κλίντον στο πρώτο τηλεοπτικό debate, οι 19 τουαλέτες της Μισέλ Ομπάμα και το μεγαλύτερο φόρεμα στον κόσμο και η καμπάνια του αρώματος του Calvin Klein “Euphoria”, για χάρη της οποίας έβαψε 123 μέτρα υφάσματος.
Ο ίδιος παραμένει πιστός οπαδός των ηθικών και κοινωνικών αξιών, έχει ενεργή κοινωνική και ανθρωπιστική δράση και προσφέρει απλόχερα τη βοήθεια του στις κοινωνικά αδύναμες ομάδες και όπως υποστηρίζει, αρνείται να εκδώσει αμερικανικό διαβατήριο εκδηλώνοντας με αυτό τον τρόπο την αντίθεση του στην εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ.
1. Πώς ξεκίνησε η επαφή σας με τον μαγικό κόσμο των χρωμάτων;
Η οικογένεια μου κάνει τη δουλειά αυτή από το 1936. Ο πατέρας μου έχει έρθει από την Μικρά Ασία και είναι ορφανός από πατέρα με δύο αδελφές αγνοούμενες. Μετά από μια πολύ δύσκολη περιήγηση, κατέληξαν στην περιοχή του Τάυρου, όπου άρχισε σιγά σιγά η οικογένεια να βρίσκει τα θεμέλια της. Ο πατέρας πάρα πολύ νέος, γύρω στα δεκαέξι με δεκαεπτά, μπαίνει σε ένα βαφείο που λεγόταν του Ράλλη. Την εποχή εκείνη οι μαστόροι κρατούσαν τα μυστικά για τον εαυτό τους και δεν τα αποκάλυπταν σε καμία περίπτωση στους βοηθούς τους. Ο πατέρας μου όταν έφευγαν οι μαστόροι, καθόταν μόνος του και πειραματιζόταν να μάθει την τέχνη. Κάποια στιγμή λοιπόν οι δεξιότητες του είχαν τόσο πολύ αναπτυχθεί και έγινε τόσο ικανός υπάλληλος που τον προήγαγαν σε τεχνικό διευθυντή του εργοστασίου. Διοικούσε υφιστάμενο προσωπικό αλλά ο ίδιος ως προσωπικότητα διακρινόταν από ένα καλλιτεχνικό και ανεξάρτητο πνεύμα. Έστησε λοιπόν ένα δικό του βαφείο το οποίο ονόμασε «Βαφείο τέχνης.» Η Αθήνα εκείνης της εποχής δεν έμοιαζε σε τίποτα με την Αθήνα του σήμερα, ήταν πολύ μικρότερη σε μέγεθος. Οι πρόσφυγες είχαν δημιουργήσει τριαντατρία μηχανουργεία στον Πειραιά, μιλούσαν ξένες γλώσσες και είχαν ένα πολύ υψηλό μορφωτικό επίπεδο. Η υφαντουργία ήταν μέχρι τότε μια λέξη άγνωστη για την Ελλάδα. Το μπόλιασμα που είχε γίνει από την Μικρά Ασία ήταν τεράστιο. Το βαφείο τέχνης συναλλασσόταν με όλο τον καλλιτεχνικό κόσμο της εποχής. Το πρώτο έργο που ανέλαβε ήταν τα κοστούμια της Ερωφύλης που παίχτηκε στο Αμερικανικό κολλέγιο σε σκηνικά κοστούμια του Γιάννη Τσαρούχη, μουσική Μάνου Χατζηδάκη και σκηνοθεσία Καρόλου Κουν. Ο πατέρας μου εισχώρησε στο καλλιτεχνικό κύκλωμα του Εθνικού θεάτρου και της λυρικής σκηνής και ξεκίνησε μια δική του πορεία μέσα στο χώρο του θεάτρου και του κινηματογράφου. Την εποχή εκείνη οι καλλιτέχνες ήταν μεγάλοι αστοί από πλούσιες οικογένειες που είχαν τη δυνατότητα να σπουδάσουν στο εξωτερικό. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι είχαν μια άλλη αισθητική και γνώση. Ο πατέρας μου ήταν πολύ ικανός στη δουλειά του και είχε και μια περηφάνια για την προσφυγική καταγωγή του. Λόγω της καταγωγής και της ορφάνιας του, δεν ήθελε μόνο να επιβιώσει αλλά να διαπρέψει. Κάποια στιγμή επέκτεινε την επιχείρησή του. Τα χρόνια εκείνα ο κόσμος δεν είχε πολλά ρούχα, είχε μόνο ένα πρόχειρο κι ένα καλό, το λεγομενο γιορτινό ρούχο. Οι γυναίκες είχαν ένα παλτό που φόραγαν κάθε Κυριακή στην εκκλησιά. Τα ξήλωναν, τα έβαζαν με τρυπώματα, τα έστελναν από όλη την επαρχία στην Αθήνα στο βαφείο του πατέρα μου για να τα βάψει και να τα στείλει πίσω σε αυτούς. Οι άνθρωποι δούλευαν πάρα πολύ σκληρά και τα οικονομικά ήταν πάρα πολύ στενά. Τότε ένας φίλος της οικογένειας, πολύ γνωστός ενδυματολόγος είπε στον πατέρα μου να ονομάσει το βαφείο του Colibri. Το Colibri είναι ένα πουλί πολύχρωμο και χαρακτηρίζεται κυρίως από τα χρώματα του και υπάρχει στην Λατινική Αμερική και έτσι το βαφείο μετονομάστηκε σε «Βαφεία τέχνης Colibri». Αρχίζει και συνεργαζεται με τα Κρατικά Θέατρα, με όλους τους καλλιτέχνες και αρχίζει και κάνει και ταινίες, οι οποίες είναι πασίγνωστες όπως: Zorpa the greek, τη Μήδεια του Τζεφιρέλλι, “The boy on a dolphin με τη Σοφία Λώρεν και όλες τις ταινίες του Κακογιάννη.
Εγώ είχα την ευτυχία και την ευλογία να μεγαλώσω μέσα σε ένα καλλιτεχνικό και πνευματικό περιβάλλον με κορυφαίες και σπουδαίες προσωπικότητες και αυτό είχε άμεση επίδραση στις μελλοντικές μου επιλογές.
2. Πώς αποφασίσατε να πάρετε τη μεγάλη απόφαση να μεταναστεύσετε στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού σε μια ηλικία ώριμη κι ενώ ήσασταν πολύ επιτυχημένος επαγγελματικά στην Ελλάδα;
Ήρθα στην Αμερική πριν από εικοσιπέντε χρόνια για να δουλέψω σε ένα μεγάλο θέατρο, στο The Shakespeare Theater Company, δίπλα από το Καπιτώλιο στην Ουάσιγκτον, στην «Δωδέκατη Νύχτα» του Shakespeare Το 1989 γιόρταζαν τα 50 τους χρόνια και προσλάμβαναν καλλιτέχνες απ’όλο τον κόσμο. Δούλεψα μαζί με την Κέλι ΜακΓκίλις, μια πανέμορφη κοπέλα και συγκλονιστική ηθοποιό. Στη συνέχεια άρχισα να δουλεύω για το National Gallery και μετά στον κινηματογράφο. Μου έλειπε όμως η ζωή της Ελλάδας. Στην Ελλάδα οι σχέσεις ήταν ανθρώπινες και μετά την παράσταση καθόμασταν μέχρι τις πέντε το πρωί και κουβεντιάζαμε για την παράσταση. Υπήρχε μια ανθρώπινη επαφή που στην Αμερική ήταν απούσα. Με εντυπωσίασε όμως ιδιαίτερα η ευγένεια των Αμερικανών και η δεκτικότητά τους. Οι Αμερικανοί έχουν ένα καλό, δεν κοιτάνε τίτλους και πρόσημα, δεν θα σου ζητήσουν να τους δείξεις το διδακτορικό σου, θα σου ζητήσουν να δείξεις τι μπορείς να κάνεις. Όταν είχα έρθει Αμερική κουβαλούσα μια κουλτούρα ιδιαίτερη με γνωριμίες και ζεστές φιλίες με ανθρώπους κορυφές όπως είναι ο Κάρολος Κουν και ο Γιάννης Τσαρούχης και δεν με εντυπωσίαζε κανείς εδώ, όποιος και να ήταν, οποιαδήποτε θέση και να κατείχε. Υπάρχουν τομείς ΄όπως είναι η φωτογραφία και ο κινηματογράφος, στους οποίους οι Αμερικανοί ξεχωρίζουν και επενδύουν εκατομμύρια. Όταν όμως έβλεπες τι έκανε ο Έλληνας σκηνοθέτης και ο Έλληνας ενδυματολόγος με ψυχή και όπλο μόνο μια κάμερα, διαπίστωνες πως ο Έλληνας μπορούσε να δημιουργήσει μαγικά πράγματα. Όταν έρχεσαι εδώ να κάνεις καριέρα, το μόνο που κουβαλάς είναι η τέχνη σου κι ένα παρελθόν. Βέβαια λένε ότι η γνώση είναι ο θάνατος του παρελθόντος, οπότε από τη στιγμή που αρχίζεις και αποκτάς γνώσεις με ένα άλλο τρόπο, το παρελθόν αρχίζει σιγά σιγά και φθίνει. Τώρα που κοιτάω πίσω, στο χώρο τον δικό μας και σε αυτό που κάνω τώρα με το χρωμα, στο θέατρο εμείς βάζουμε την ψυχή και έχουμε υψηλή αισθητική. Εδώ το ωραίο δεν είναι ο στόχος. Ο στόχος είναι πως έχεις μια ιστορία να μου πεις χρωματική, η οποία πρέπει να έχει μια συνέπεια χρωματική επειδή από πίσω παίζονται εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια. Υπάρχουν συλλογές από πίσω τις οποίες θα πρέπει να δείξεις, υπάρχουν περιοχές όπου θα πουλήσεις τα ρούχα σου. Δημιουργούμε ρούχα για να τα πουλήσουμε από τη Φλόριδα μέχρι τη Μινεσότα και από το Τόκυο μέχρι το Πεκίνο και από την Στοκχόλμη μέχρι το Παρίσι που σημαίνει ότι χρωματικά και αισθητικά πρέπει να καλύψουμε την παγκόσμια ζήτηση και τα παγκόσμια δεδομένα. Αυτό το διαπίστωσα στην τελευταία συλλογή που έκανα με την Ντόνα Κάραν. Στο θέατρο έχουμε ανοχές 20%, εδώ έχουμε ανοχές 0.2%, που σημαίνει πως αυτό που κάνουμε εάν λίγο μόνο ξεφύγει, βρίσκεσαι στο κενό. Γι’αυτό από τη μια είναι ελκυστικό κι ενδιαφέρον κι από την άλλη ακραιφνώς αγχωτικό.
3. Ποιές σπουδαίες προσωπικότητες τις οποίες γνωρίσατε μέσω της δουλειάς σας, επηρέασαν τον τρόπο σκέψης σας και είχαν μια καταλυτική επίδραση πάνω σας;
Στο σπίτι μας έρχονταν μαγικοί άνθρωποι όπως ο Γιάννης Τσαρούχης με τον οποίο ήμασταν οικογένεια και ο Κάρολος Κουν. Υπήρχε ενας κώδικας σεβασμού και βαθιάς εκτίμησης με αυτούς τους ανθρώπους. Εγώ μετέφερα τον Τσαρούχη στους γιατρούς όταν δεν ήταν καλά κι ερχόταν στο σπίτι μου να κάνει στα παιδιά μπαλέτο. Όμως, έργο του Τσαρούχη δεν έιχα ποτέ στο σπίτι μου. Ερχόταν και μου έλεγε «Όλα ωραία εδώ μέσα αλλά ένα Τσαρούχη δεν έχεις κι εγώ του απαντούσα «Είναι ακριβός, δεν μπορώ να τον αγοράσω. Εκείνος τότε μου έλεγε«Να του ζητήσεις να σου δώσει». Δεν του ζήτησα όμως ποτέ. Πώς πας και ζητάς από τον φίλο σου κάτι; Πώς πας και του λες υπόγραψε κάτι; Κι έτσι το μόνο πράγμα που έχω εκτός από αφίσες δικές του είναι ένα καδράκι με αφιέρωση δική του. Απεικονίζει ένα έφηβο που τα μάτια του σε ακολουθούν όπου και να πας. Κυρίως όμως έχω την ανάμνηση του και κάποιες φωτογραφίες που είμαστε μαζί στο θέατρο. Είχε μια ποιότητα σπάνια, απίστευτη. Εγώ έχω μνήμες από έξι χρονών πιτσιρίκι που πρωτοήλθε στο σπίτι της θείας μου η Αλίκη Βουγιουκλάκη. Ήταν ένα πλάσμα πανέμορφο και λαμπερό. Είχε άστρο. Επίσης συνεργάστηκα με την Μαρία Κάλλας και τη Μελίνα Μερκούρη. Δεν ξεχνιούνται τέτοιοι άνθρωποι. Έχουν υπερβεί την ανθρώπινη τους διάσταση. Τα έργα και η προσωπικότητά τους τους έχουν προσδώσει μια διάσταση μυθική.
4. Έχετε μια μεγάλη λίστα με σπουδαίο πελατολόγιο και μάλιστα πρόσφατα το όνομα σας συζητήθηκε πάρα πολύ έντονα λόγω του κόκκινου ρούχου της Χίλαρι Κλίντον στο πρώτο τηλεοπτικό debate. Θα μπορούσατε να μας μιλήσετε γι’αυτό;
Έχουμε πελάτες τους μεγαλύτερους σχεδιαστές του κόσμου όπως τον Alexander McQueen, Alexander Wang, Ann Taylor, Calvin Klein, Donna Karan, Diane Von Furstenburg, Giorgio Armani, Diesel, GUESS, Jean Paul Gaultier, Oscar de la Renta, Prada, Ralf Lauren, Vera Wang, Victoria’s Secret, Michael Kors και πάρα πολλούς άλλους. Έχω δημιουργήσει τις τουαλέτες για τα Όσκαρ και έχω αναλάβει την γκαρνταρόμπα του Ρόμπερτ ντε Νίρο.
Το ρούχο της Χίλαρι Κλίντον ήταν μια ειδική παραγγελία από τον οίκο Ralf Lauren, η οποία έφτασε σε μας στις 31 Αυγούστου κι έπρεπε να την παραδώσουμε στις 2 Σεπτεμβρίου. Όπως καταλαβαίνετε τα χρονικά περιθώρια στη δουλειά μας είναι εξαιρετικά περιορισμένα. Μας παραδόθηκε ένα μεταξωτό ύφασμα σε κόκκινο χρώμα το κι εμείς κάναμε παραλλαγές του ίδιου χρώματος για να καλύψουμε τις διαφορετικές συνθήκες. Το συγκεκριμένο το έχουμε κάνει για daylight. Εδώ υπάρχουν διάφορες συνταγές οι οποίες η κάθε μια μπορεί να είναι μια παραλλαγή της άλλης για να καλύψουμε το χρώμα συνολικά. Αυτό λέγεται labwork. Προσφέρει όλες τις λύσεις για να μπορούν να επιλέξουν ό,τι θέλουν οι πελάτες. Δεν σας κρύβω πως μετά τη μετάδοση του debate, έλαβα περίπου χίλια τηλεφωνήματα από το χώρο της ενημέρωσης και της μόδας.
Στο επίπεδο που βρισκόμαστε δεν έχουμε συναγωνισμό, είμαστε πάρα πολύ μπροστά και δεν υπάρχει επίπεδο σύγκρισης επειδή τεχνικά υπερέχουμε. Είμαστε οι πρώτοι που εισάγαμε τα ρομπότ στην Αμερική και οι πρώτοι που βάλαμε πλήρη συστήματα υπολογιστών σε όλα τα μηχανήματα . Ένα ρομπότ είναι ικανό να καθοδηγήσει μια βιομηχανία με 1200 υπαλλήλους. Μπορεί να δημιουργηθούν από 200 κομμάτια μέχρι 2 εκατομμύρια κομμάτια.
5. Πώς γίνεται η σωστη επιλογή μιας παραλλαγής χρώματος;
Συνήθως ο πελάτης δίνει ένα νούμερο. Το κάθε νούμερο αντιστοιχεί σ’ένα κομμάτι ύφασμα. Εμείς αφού το στείλουμε στο εργαστήριο, θα το φτιάξουμε με διάφορες παραλλαγές του ιδίου χρώματος. Μεγενθυνουμε αυτό το μικρό κομμάτι και το βάζουμε στην παραγωγή. Μπορούμε να φτιαξουμε από ένα πολύ μικρό κομμάτι μέχρι χίλιες γυάρδες. Είμαστε το μοναδικό στούντιο αυτή τη στιγμή που μπορεί να δημιουργήσει τόσο μεγάλο μέγεθος. Έχουμε μια εξειδίκευση σε αυτό που σημαίνει ότι δουλεύουμε σε διάφορες συλλογές πραγμάτων κι αυτο που το κάνει εξαιρετικά ενδιαφέρον είναι το γεγονός πως εξυπηρετείς τους πιο απαιτητικούς πελάτες του κόσμου.
Έχω κάνει την τελευταία συλλογή του Ralph Lauren και γνωρίζουν πως αγαπάω πολύ το κόκκινο χρώμα. Δουλεύω με την Ντόνα Κάραν και τον Κάλβιν Κλέιν για εικοσιπέντε ολόκληρα χρόνια. Αποφασίασαμε λοιπόν με τους συνεργάτες μου να φτιάξουμε μια ιστοσελίδα και αρχίσαμε να συγκεντρώνουμε υλικό. Ξεκινήσαμε με τα θεατρικά κομμάτια από 22,500 παραστάσεις shows στις οποίες συμμετείχαμε, τους χιλιάδες σχεδιαστές και προσωπικότητες. Αν δείτε το πελατολόγιο μου δεν υπάρχει κανένας σχεδιαστής με τον οποίο να μην έχουμε συνεργαστεί. Με μερικούς από αυτούς μάλιστα δουλεύουμε κάθε βδομάδα. Αυτή τη στιγμή ο πιο καυτός σχεδιαστής της Αμερικής είναι ο Alexander Wang, του έχω κάνει μαγικά πράγματα, απίστευτες σειρές ρούχων. Για μένα έχει σημασία τι είναι τεχνικά πιο δύσκολο. Η δουλειά μας είναι σαν τη δουλειά του ζωγράφου. Πριν κάνω ένα κομματάκι τόσο δα χρειάζομαι να κάνω 64 εργαστηριακές μετρήσεις. Το ρομπότ μας βοήθησε να το αυτοματοποιήσουμε. Με τον σύγχρονο εξοπλισμό που έχουμε μπορούμε να κάνουμε πενήντα δοκιμές το λεπτό που σημαίνει πως μπορούμε να λύσουμε προβλήματα που είναι σε πολύ υψηλό επίπεδο. Τα δεδομένα είναι μια μαθηματική φόρμουλα. Χρησιμοποιώντας τις νέες τεχνολογίες ξεπερνάς σε ταχύτητα εκατοντάδες εργαζόμενους αλλά είναι και πολύ προσωπική υπόθεση επειδή αν δεν δω το κάθε τι ο ίδιος προσωπικά και δεν δώσω την τελική μου έγκριση, δεν μπορεί να φύγει. Το χρώμα όταν το κοιτάς γίνεται μια διάσπαση και σου δείχνει πως είναι δημιουργημένο. Σαν να έχεις ένα πιάτο με κρέας, πατάτες και λαχανικά. Φαντάσου να τα βλέπεις αυτά ενωμένα. Εκείνη τη στιγμή μετράς τις αναλογίες τους και γίνεται τόσο πιο εύκολο στα μάτια σου που ξέρεις ακριβώς τι χρειάζεσαι. Το κάθε χρώμα έχει μια προσωπικότητα όπως και οι άνθρωποι. Πρέπει να μελετήσεις αυτή την προσωπικότητα και την συμπεριφορά τους. Παίρνουμε ένα κομμάτι πανί και του λέμε επικοινωνόντας μαζί του «Θέλω να κάνω μια απόπειρα να σε ομορφύνω και θα σεβαστώ όλα τα χαρακτηριστικά που έχεις, δηλαδή είναι μια συμφωνία του ανθρώπου που το δουλεύει με το υλικό. Η επικοινωνία με τον κόσμο των χρωμάτων είναι μια ερωτική συνεύρεση. Πρέπει να υπάρχει γνώση και σεβασμός στο υλικό. Θέλει μια τεράστια και εντελώς διαφορετική προσέγγιση. Μπορεί να είναι επιστημονική ή φιλοσοφική. Εγώ αγαπάω αυτό που κάνω και κουβεντιάζω με τους πελάτες μου
6. Η μαγεία των χρωμάτων είναι μια τέχνη η οποία διδάσκεται ή υπάρχει έμφυτη σε ένα δημιουργό;
Είναι σαν τον έρωτα. Είτε το έχεις είτε δεν το έχεις. Εγώ πιστεύω στις μνήμες, αυτό που λέει ο Καρλ Γιουγκ, ότι κυκλοφορούν μέσα μας. Πιστεύω ότι το περιβάλλον μας παίζει ρόλο όπως και το να έχεις υψηλή αισθητική. Στη δουλειά μου όμως έχω να κάνω με πράγματα τα οποία είναι πολύ συγκεκριμένα, δηλαδή είναι από τη μια μαθηματικά και από την άλλη η μαγική σχέση που έχεις με τους ανθρώπους, η απίστευτη θέληση να διαπρέψεις και να ξεχωρίσεις και βεβαίως οι μεγάλοι δάσκαλοι που θα σ’εμπνεύσουν για να αγαπήσεις τα μεγάλα έργα και τι μεγάλες ιδέες.
7. Ποιά είναι τα μελλοντικά σας σχέδια;
Θα επεκτείνουμε τη σφαίρα των δραστηριοτήτων μας και στον τομέα του δέρματος γιατί έχουμε πάρα πολλούς σχεδιαστές που δουλεύουν με δέρμα και ύφασμα. Θα ιδρύσουμε ίσως την πιο sophisticated εταιρία του κόσμου, κάνοντας restoration στο δέρμα. Το έχουμε ήδη ξεκινήσει και αυτή τη στιγμή είμαστε στην παραγωγή. Ο σκοπός μας είναι να δημιουργήσουμε την πιο δυνατή εταιρία στον κόσμο στο restoration του χρώματος αλλά και του δέρματος.
Η εγκατάσταση ηλεκτρονικών υπολογιστών που θα ελέγχουν όλες τις λειτουργίες παραγωγής του στούντιο με σκοπό να γίνουμε ένα απόλυτα green studio, το πρώτο στις ΗΠΑ. Μια τεχνολογία σχεδιασμένη και κατασκευασμένη από Έλληνες επιστήμονες και ελληνικές εταιρίες που ειδικεύονται στον τομέα της υφαντουργίας και οι οποίοι ήδη λειτουργούν παρόμοια συστήματα σε διάφορα μέρη του κόσμου. Στόχος μας είναι να επηρεάσουμε τους μεγάλους σχεδιαστές με τους οποίους συνεργαζόμαστε και να τους αποδείξουμε εμπράκτως πως μπορούν να προστατέψουν το περιβάλλον και παράλληλα να επιτύχουν τη μείωση του κόστους παραγωγής. Η βιομηχανία του ενδύματος είναι η δεύτερη πιο ρυπογόνος βιομηχανία του κόσμου. Ευελπιστούμε ότι αυτή μας η πρωτοβουλία μπορεί να αποτελέσει μια επαναστατική παρέμβαση στο χώρο της παραγωγής ενδυμάτων και πως το συμβούλιο των σχεδιαστών μόδας των ΗΠΑ θα υιοθετήσει μέτρα και ανάλογες τεχνολογίες για την προστασία του περιβάλλοντος και την βελτίωση της ποιότητας ζωής κυρίως στο χώρο παραγωγής.
