Από την Ειρήνη Φραγκάκη 
Έλα, βάλε ένα ποτηράκι να τα πούμε.
Όσα δεν είπαμε, όσα νιώσαμε και τα κρύψαμε. Απ’ τους άλλους μα περισσότερο από τον ίδιο μας τον εαυτό.
Η φωτιά μέσα σου σιγοκαίει, το ξέρω.
Όσο κι αν μεγάλωσες, αρνείσαι να το παραδεχτείς. Και γιατί άλλωστε να το κάνεις;
Το παιδί που έχεις μέσα σου, σου κάνει ναζάκια ακόμα. Οφείλεις να μην το εγκαταλείψεις. Είναι υποχρέωσή σου να συνεχίσεις να του κάνεις τα χατίρια. Όσο παιδιάστικα κι αν φαίνονται στην ενήλικη ματιά σου, όσο κι αν φοβάσαι μην σε κοροϊδέψουν.
Βρε, βάλε το ποτηράκι να το πιούμε. Θα δεις ότι όλοι οι φόβοι σου θα φύγουν. Δεν την αντέχουν την αλήθεια της ψυχής οι φόβοι. Είναι γενναία η ψυχή και τους νικάει. Θα δεις. Όλα μετά θα είναι καλύτερα. ΕΣΥ θα τα βλέπεις καλύτερα.
Αυτό το ποτό έχει την ιδιότητα να ξεκαθαρίζει το τοπίο που σου έχει θολώσει το μυαλό.
Αυτό το ποτό λέγεται ζωή μάτια μου.
Και ο μόνος τρόπος να το πιείς είναι μονορούφι. Μην κάνεις στάσεις. Η διαδρομή αυτή είναι μικρή, λίγη… και αν δεν την διασχίσεις σωστά… το ποτήρι γίνεται πικρό και το πίνεις μόνος σου.
Όταν αγαπάς, αληθινά, ζεστά, ανθρώπινα… πόσες πιθανότητες έχεις να φτάσεις στο τέλος της διαδρομής και να μην είσαι ευτυχισμένος;
Βάλτο ντε… και φέρε και μεζέ. Μην το πιούμε ξεροσφύρι. Θέλει παρέα για να γλυκοπιωθεί αυτό το ποτό. Θέλει μια συντροφιά που θα σου κάνει τις γουλιές, βάλσαμο. Με παρέα είναι αλλιώς.
Όταν άνθρωποι που αγαπάς φεύγουν από κοντά σου, κάποιοι άλλοι είναι εκεί για να σου κάνουν τις απώλειες πιο ελαφριές. Φεύγει από τους κυρτωμένους ώμους το βάρος κι αλαφρώνει κι η ψυχή έτσι.
Ναι, όσο κι αν δεν θες να το δεις καθαρά, υπάρχουν άνθρωποι, ου αξίζεις να παλέψεις ακόμα και με τον ίδιο σου τον εαυτό για το χατίρι τους… έστω κι αν έχουν φύγει…
Το ποτό της ζωής, είναι γλυκό… με ή χωρίς παρέα αρκεί να θες να το γευτείς…
____________________________________________________________________________________
Ειρήνη Φραγκάκη
Με λένε Ειρήνη κι είχα την ευλογία να γεννηθώ και να μεγαλώσω σ’ ένα τόπο που τον άγγιξε ο Θεός. Στην παραδεισένια Σητεία της Κρήτης. Τα τελευταία χρόνια, ζω στην Αθήνα μαζί με τον σύζυγό και τα 5 παιδιά μας. Είναι τιμή μου να κουβαλάω ρίζες από την γενιά της μητέρας μου και να είμαι απόγονος του μεγάλου κρητικού ραψωδού Βιτσέντζου Κορνάρου. Ασχολούμαι με τη συγγραφή μυθιστορημάτων για ενήλικες “Η αγάπη που άνθισε στην ψυχή μου”, “Η πεταλούδα της νύχτας” τα οποία σύντομα θα επανακυκλοφορήσουν, και το τελευταίο μυθιστόρημα που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πνοή “Λευκά Όνειρα”, παιδικών βιβλίων “Το αστέρι κι η ευχή” που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ανάσα, ποίησης, στίχων -στο YouTube θα βρείτε το τραγούδι “Αλήθειες ζωής” σε στίχους δικούς μου- , λατρεύω να σκιτσάρω με μαύρο μολύβι και κάρβουνο, φτιάχνω κοσμήματα και κατασκευές. Γεννήθηκα αερικό… λέγανε ότι έπεσα στη Γη από άλλο πλανήτη, μάλλον γιατί ουδέποτε συμβιβάστηκα με τα δεδομένα των υπολοίπων… αντιδραστικό παιδί και ναι..πάντα παιδί. Γράφω γιατί εμπνέομαι από παντού. Γράφω γιατί αυτός είναι ο τρόπος μου να αναλύω καλύτερα τις καταστάσεις… γιατί αυτό είναι η ανάσα μου. Γράφω γιατί προβληματίζομαι, όχι επειδή είμαι πολίτης μιας χώρας που δεινοπαθεί και κάτοικος αυτού του πλανήτη που σιγά σιγά καταστρέφεται, αλλά επειδή αναρωτιέμαι τι στα κομμάτια είναι αυτό που μας πάει πίσω, κι ακόμα δεν το έχουμε καταλάβει… Γράφω γιατί αυτά που σκέφτομαι κι αυτά που νιώθω, θέλω να τα μοιράζομαι… Γράφω γιατί η γραφή για μένα είναι μαθηματικά. Ένα κι ένα κάνουν δύο. Κι επειδή τα μαθηματικά είναι η πιο καθαρή γλώσσα αυτήν χρησιμοποιώ μόνο που το κάνω με γράμματα, αντί για αριθμούς… Πως; Θα σου δώσω τις πράξεις, εσύ θα βρεις τις λύσεις. Γυρίζω την πλάτη μου στα… βοηθήματα. “Find hidden Words” γιατί ποτέ δεν δίνω μασημένη τροφή. Πάντα μα πάντα κάτι δικό σας θ’ ανακαλύπτεται στα κείμενά μου! Κάτι που πιστεύατε πως το είχατε δικό σας… secret… Μαζί θα γνωρίσουμε τους κόσμους που κρύβονται στις στιγμές, στις ψυχές και πίσω από τις ερμητικά κλειστές κουρτίνες των ανθρώπων.
