από την Μάρθα Πατλάκουτζα.
Άραγε να μπορείς να με νιώσεις χρόνε;
Φεύγεις μακριά μου. Εξαντλείσαι. Με σέρνεις στο τέλος του δρόμου.
Αναρωτιέμαι αν η παρουσία σου είναι παρηγοριά ή ψευδαίσθηση;
Αληθινά σου βγάζω το καπέλο για το πώς τα καταφέρνεις να γελάς τους ανθρώπους;
Αθόρυβα, απρόσωπα, τους τάζεις το αύριο, όμως το μόνο σίγουρο είναι το σήμερα.
Δε θα σε αδικήσω. Ήσουν τρυφερός μαζί μου και όταν χρειάστηκε αμείλικτα σκληρός, τελειωτικός. Ναι και επώδυνος, παθιασμένος, αθεράπευτα ερωτευμένος, ανελέητα κυνικός.
Εμένα κατηγορώ. Για τον χρόνο που άφησα να τρέξει δίχως να αγγίξει τα μέσα μου. Με το πινέλο του τραβούσε τη χαρακιά του, μια ρυτίδα ακόμα στον καμβά της φθαρτής ανθρώπινης όψης μου. Απανωτές προειδοποιήσεις. Μόνο που τώρα στα πενήντα άπλωσαν, σκόρπισαν. Τι να κάνουμε, είμαστε ύλη, ενίοτε, αν και σπανιότερα και πνεύμα.
Ναι, η ύλη έχει αρχή και τέλος.
Ωστόσο, ήσουν κι εσύ ένας απειροελάχιστος κόκκος στο παρόν που σβήνει με την κάθε ανάσα και τα ίχνη που θα αφήσεις είναι η μοναδική απόδειξη της ύπαρξής σου.
Τι έκαμες αλήθεια με τη ζωή σου;
Μήπως αντί να βάλεις στόχο για να κάνεις κάτι μεγάλο, ξοδεύτηκες με ασημαντότητες που έθρεψαν εγωισμούς; Οικείους και ξένους;
Θα μου πεις ποιος θέλει να ζήσει αιώνια και τι κάνει κάτι αιώνιο;
Ότι έχουμε μέσα μας, είναι μοιραίο να το πάρουμε μαζί μας.
Εκτός…κι αν καταφέρεις να υπερβείς εσένα.
Εκτός… κι αν καταφέρεις να δώσεις εσένα.
Εκτός… κι αν καταφέρεις να υπάρξεις γνήσια, έντονα, ασυμβίβαστα.
Πιο πολύ θα σε ζηλέψουν για την τόλμη σου, παρά για ότι μπόρεσες να πετύχεις.
Η τόλμη τρομάζει άνθρωπέ μου. Ξεβολεύει. Ανατρέπει.
Κάθε μέρα κοίταζες στον καθρέφτη κι έβλεπες τα πρόσωπα που χάθηκαν. Ακόμα και η θλίψη είχε έρθει η ώρα που σε προσπεράσει. Όσο κι αν πεισματικά γραπώθηκες πάνω της, αυτή συνέχισε να ψάχνει για νέες προκλήσεις και προσκλήσεις.
Ο χρόνος αντιπαθεί την ανία.
Ο χρόνος σου χαρίστηκε για λίγο.
Ο χρόνος ήταν ξεκάθαρος. Θα σε προδώσει με την πρώτη ευκαιρία.
Άνθρωπε μου τι ζητάς;
Δυο τρόποι υπάρχουν να ζήσεις τη ζωή σου. Ζώντας για το τώρα ή ζώντας για το αύριο. Μόνο μη λαθέψεις, γιατί στα χτες δεν υπάρχει κανείς. Άσε το να πάει στην ευχή.
Σε ότι δεν μπορεί να αλλάξει, χαμογέλα. Είναι μια ακόμα φάρσα του χρόνου , που εσύ πίστεψες και πήρες στα σοβαρά.
Θυμήσου, όλα υπάρχουν μέχρι η ανάσα να σβήσει. Έλα και πες μου τι θα την κάνεις τότε τη ριμάδα τη στεναχώρια.
Τελικά είσαι το τώρα, το αύριο ή το χθες;
