από την Άρια Σωκράτους.
“Ένας ηθοποιός πρέπει να φλέγεται εσωτερικά με φαινομενική άνεση εξωτερικά”, είχε κάποτε πει ο κορυφαίος Ρώσος θεατρικός συγγραφέας, Άντον Τσέχωφ.
Η άποψη αυτή φαίνεται να βρίσκει άμεσο εκφραστή στην περίπτωση του νεαρού ηθοποιού Πάνου Καλαντζή. Απόφοιτος του Θεατρικού Εργαστηρίου του Άκη Δαβή και πρωτοεμφανιζόμενος ακόμα στο χώρο της υποκριτικής, ήταν υποψήφιος για το βραβείο Χορν πρωτοεμφανιζόμενου ηθοποιού για την ερμηνεία του στον ρόλο του ναρκομανή Μπομπ στην παράσταση “Ο Αμερικανικός Βούβαλος”του David Mamet στο Θέατρο Πορεία.Η ερμηνεία του η οποία χαρακτηρίστηκε ως εξαιρετικά πειστική απέσπασε διθυραμβικές κριτικές.
Αυτή την περίοδο, ο Πάνος Καλαντζής συμμετέχει ερμηνεύοντας τέσσερις διαφορετικούς ρόλους στην παράσταση “Το Σακάκι που βελάζει” του Στάνισλαβ Στρατίεβ στο Θέατρο ΠΚ.
1. Ήσασταν υποψήφιος για το βραβείο Χορν πρωτοεμφανιζόμενου ηθοποιού για την ερμηνεία σας στην παράσταση «Ο Αμερικανικός Βούβαλος» του DavidMamet. Πόση σημασία έχει η αναγνώριση και η βράβευση για ένα νεαρό ηθοποιό που κάνει τα πρώτα του βήματα στην υποκριτική;
Πρωτοεμφανιζόμενος σε μια κεντρική και μεγάλη σκηνή των Αθηνών, ναι. Μετρούσα, όμως, ήδη μία πενταετία συνεργαζόμενος με μικρότερους θιάσους ή ομάδες σε κλασικό ρεπερτόριο και παραστάσεις για παιδιά. Είναι, σίγουρα, πολύ όμορφο και τιμητικό να αναγνωρίζεται η δουλειά σου – αλήθεια ποιον δεν θα κολάκευε; Πιστεύω όμως, πως μεγαλύτερη σημασία έχει η πορεία που ακολουθείς, η εξέλιξή σου και – πάνω απ’ όλα – η διάρκεια που έχεις στον χώρο και όχι τόσο μια στιγμιαία αναγνώριση.
2. Ποιές αρετές και ποιά ταλέντα οφείλει να διαθέτει κατά τη γνώμη σας ένας ηθοποιός προκειμένου να 
ακολουθήσει μια αξιόλογη καριέρα στο χώρο της υποκριτικής;
Μεγάλη υπομονή και γερό στομάχι.Βασικό κριτήριο, κατά την γνώμη μου, είναι να αγαπάει κανείς πολύ το θέατρο, να θέλει να κάνει θέατρο, να είναι διαθέσιμος.Αξιόλογη καριέρα είναι οι άνθρωποι που θα βρεθούν στον δρόμο σου ή εσύ στον δικό τους,η επένδυση στον εαυτό σου και η δουλειά σου με αυτόν ώστε την κατάλληλη στιγμή να είσαι έτοιμος ν’ ανταπεξέλθεις σ’ αυτό που θα σου ζητηθεί. Φυσικά δεν μπορούμε να αγνοήσουμε και τον παράγοντα τύχη.
3. Το αρχαίο ελληνικό θέατρο φέρει ένα έντονο θρησκευτικό και μυστηριακό χαρακτήρα κατά τη διαδικασία της γέννησης του αλλά κι ένα εξίσου έντονο κοινωνικό και πολιτικό χαρακτήρα κατά την περίοδο της ανάπτυξης του. Το σύγχρονο θέατρο διέπεται από τα ίδα χαρακτηριστικά;
Πιστεύω πως το σύγχρονο θέατρο «πατάει» πάνω στο αρχαίο ελληνικό, έχει ως οδηγό κείμενα που μίλησαν σχεδόν αν όχι εξ ολοκλήρου για τα πάντα. Πιστεύω επίσης πως κάθε εποχή έχει την δική της αίγλη, αναφορικά με το κοινωνικοπολιτικό και οικονομίκο πλαίσιο που την χαρακτηρίζει, θεωρώ όμως πως δεν μπορούμε να συγκρίνουμε ανόμοια πράγματα. Το θέατρο είναι ένας ζωντανός οργανισμός που αναπτύσσεται και εξελίσσεται διαρκώς. Το ζήτημα είναι τι δημιουργείται, τι προβάλλεται και πώς παρουσιάζεται.
4. Αυτή την περίοδο συμμετέχετε στην παράσταση «Το Σακάκι που βελάζει» του Στανίσλαβ Στρατίεβ. Ποιόν ρόλο υποδύεστε στην παράσταση;
Στο έργο υποδύομαι τέσσερις χαρακτήρες, αλλά ο βασικός ρόλος είναι ο Τζόρο.Ένας από τους δύο φίλους του κεντρικού προσώπου του έργου, Ιβάν Αντόνωφ. Ο Τζόρο είναι ο πρώτος που εγκαταλείπει τον αγώνα για δικαίωση, θα μπορούσε να πει κανείς πως είναι ο φυγόπονος της παρέας.Ένας άνθρωπος που θα φωνάξει, θα εκνευριστεί μα στο τέλος θα εγκαταλείψει τον αγώνα και θα συμβιβαστεί.
5. Έχετε κάποιες επαγγελματικές εμμονές και αν ναι ποιές είναι αυτές;
Νομίζω πως όποιος εργάζεται στον χώρο μας έχει κάτι να τον απασχολεί έντονα και να τον ακολουθεί στην πορεία του. Οπότε εγώ γιατί ν’ αποτελώ εξαίρεση; Οι δικές μου εμμονές είναι περισσότερο ερμηνευτικής φύσεως και αν έπρεπε να τις συνοψίσω θα έλεγα πως έχουν ως άξονα τον τρόπο εκφοράς του κειμένου που υπηρετώ και του εσωτερικού ρυθμού – ιδιαίτερα στους μονολόγους.
6. Πώς θα αξιολογούσατε την κατάσταση που επικρατεί στο θέατρο και την τηλεόραση την δεδομένη χρονική περίοδο;
Μπορώ να απαντήσω μόνο με το ίδιο χιούμορ που χαρακτηρίζει την κατάσταση αυτήν. Κάπου είχα ακούσει μια εκπληκτική φράση από κάποια συνάδελφο, δυστυχώς το όνομά της μου διαφεύγει, η οποία έλεγε: «Βγήκα στο θέατρο για ένα σίγουρο μέλλον».
