Από τη Δικαία Μαραβέλια 
Στους ανθρώπους από παιδί, πάντα πρόσεχα τα μάτια. Δεν έχει σημασία για μένα η εξωτερική εμφάνιση, αν μέσα, εσωτερικά, βαθιά στην ψυχή, επικρατεί το χάος. Λένε ότι στο πρόσωπο καθρεφτίζεται ο εαυτός μας, το ποιοι είμαστε.
Ο καθρέφτης μας, είναι τα μάτια μας. Είναι η πόρτα που ανοίγει την ψυχή μας, ή την καρδιά μας, ανάλογα. Γιατί την καρδιά μας, την ανοίγουμε πιο εύκολα, την ψυχή μας, όμως είναι λίγοι οι εκλεκτοί που θα την ανακαλύψουν. Δεν μπορούμε σε όλους να ανοιχτούμε, και να πούμε τα εσώψυχα μας. Πάντα θα υπάρχουν κάποιοι εκλεκτοί που θα γνωρίζουν τα πάντα για εμάς. Αυτοί θα έχουν το μικροσκοπικό κλειδάκι που θα ανοίγει της ψυχής μας, τα κρυμμένα μυστικά.
Σε αυτές, λοιπόν οι γυαλιστερές πολύχρωμες χάντρες, άλλοτε γαλάζιες, μαύρες, πράσινες, μελιές, σε αυτές βλέπεις τα πάντα. Μια εικόνα είναι χίλιες λέξεις, αλλά εγώ λέω πως και μια ματιά είναι χίλιες λέξεις. Τα λόγια τα ανείπωτα, εκεί ξεροσταλιάζουν, για πάντα. Πόσα τραγούδια, είναι αφιερωμένα στα μάτια; Πόσοι δεν τα έχουμε σιγοτραγουδήσει; Από τα μάτια θα ερωτευτούμε, θα αγαπηθούμε, θα εκτιμήσουμε, θα απογοητευθούμε, θα δακρύσουμε… Τρελαίνομαι να εξερευνώ ματιές. Στην αρχή, ψάχνω να δω πως περιπλανώνται στο χώρο, πώς κοιτούν άλλα μάτια. Λατρεύω και να ανακαλύπτω ανθρώπους, που έχουν το βλέμμα χαμηλωμένο, άνθρωποι ήρεμοι, ταπεινοί. Κι όταν βλέπω μάτια να βουρκώνουν και να δακρύζουν…λυγίζω. Υπάρχουν και τα άλλα, εκείνα που μόλις τα ανταμώσουν οι ματιές μας, παγώνουμε. Μάτια ψυχρά, που μας τρυπούν το στήθος με ριπές εγωισμού, ίσως και φθόνου. Μάτια, που δεν μας δίνουν το περιθώριο να ακουμπήσουμε το πόμολο να ανοίξουμε την πόρτα της καρδιάς τους, πόσο μάλλον να μας εμπιστευτούν το κλειδάκι της ψυχής τους… Ένα μεγάλο παγόβουνο, που χρειάζεται πολλά ζευγάρια ματιών να ακτινοβολήσουν αγάπη και ζεστασιά, για να καταφέρουν να λιώσουν τον πάγο τους. Αξίζει; Ναι, μακάρι να μπορέσουν να κοιτάξουν τη ζωή, τη στιγμή, εμένα, εσένα, διαφορετικά.
Ας κάνουμε τα δικά μας μάτια κεράκια αναμμένα, γι’ αυτούς. Ας προσευχηθούμε, γιατί εκτός από τα μάτια που κοιτάνε χαμηλά, αγαπώ κι εκείνα που σηκώνονται ψηλά και κοιτούν τον Θεό. Και τέλος, με μαγνητίζει και με διαπερνά η πληγωμένη ματιά. Ίσως να είναι ένα παιδί που αποζητά επιβράβευση ή ένας απεγνωσμένος. Ματιές που δεν θέλουν λόγια, μόνο μια ζεστή δική σου ματιά. Μάτια. Που μια γλώσσα καταλαβαίνουν όλα: το χαμόγελο…
______________________________________________________________
Δικαία Μαραβέλια
Γύρω στα 35 μου ανακάλυψα ότι έχουν μαζευτεί πολλά τετράδια και μολύβια που έμεναν άθικτα από τις σχολικές χρονιές που έφταναν στο τέλος τους, των παιδιών μου. Από τότε πάντα κυκλοφορώ και μετά δύο, ακολουθώντας τα χνάρια του, του Παπά -Τάσου, χωρίς όμως το γλυκό σταφύλι που λατρεύω. Τώρα με σημείο αναφοράς το πρώτο μου βιβλίο που έγραψα παρέα με την νεράιδα, Ζεστό ψωμί και κόκκινη κορδέλα, κόβω το νήμα της γραφής κάθε φορά που γράφω μια λέξη. Έχω δρόμο ακόμα, θα τον περπατήσουμε παρέα;
