από τον Πάνο Χατζηγεωργιάδη.
Αγαπώ, τις θλιμμένες
υπάρξεις που αγάπη ποτέ τους δεν
βρήκαν καμιά
που κανείς δεν αγκάλιασε με
του έρωτα πράξεις
που χαθήκαν για πάντα, στην
βουβή ερημιά.
Αγαπώ τις νεκρές που ποτέ
δεν θυμούνται
που στην ζήση περάσαν σαν
σκιές μονομιάς
που κανείς δεν γνωρίζει την
γωνιά που κοιμούνται
και που έσβησαν ήσυχα, στην
σιγή της νυχτιάς.
Αγαπώ τα μνημεία που απο
κάτω τις κρύβουν
που για πάντα σφαλίσαν τα
όμορφα τους τα μάτια
και τους τάφους αυτούς που
αιώνια θα πνίγουν
οτι ο θάνατος σύντριψε
ξαφνικά σε κομμάτια.
Αγαπώ. Αγαπώ, τα σφιγμένα
τους χείλη
έτσι νιώθω πως πρέπει να
κάνω
γιατι εγώ κι αν απόψε
πεθάνω
ποιον θα έχουν αγάπη να
στείλει !
