….δεν είναι η δική σου ζωή!
Είναι αυτοί που η ζωή τους είναι χάλια!
Αυτοί που είναι εγκλωβισμένοι μέσα σε νοσηρές καταστάσεις και δεν κάνουν κάτι για να τις αλλάξουν!
Γιατί;
Μα…., γιατί τις έχουν συνηθίσει βέβαια!
Άνθρωποι μίζεροι, που βιώνουν μια καθημερινή φτωχομπινεδιά.
Άνθρωποι που προσπαθούν να «ζήσουν» μέσα από τους άλλους.
Άνθρωποι που προτιμούν να παρακολουθούν τη ζωή, από τη βιτρίνα, ενώ θα μπορούσαν να είναι οι ίδιοι, μέσα στη βιτρίνα!..
…θα μπορούσαν οι ίδιοι να είναι το παράδειγμα!..
Όπως ο Γιώργος, τότε στις εποχές των ξενοδοχείων.
Ο Γιώργος, 27 ετών τότε, σερβιτόρος, παρότρυνε κάθε μέρα τον 21χρονο βοηθό του, να κυνηγάει όλο και περισσότερες τουρίστριες!
Ακόμα και όταν ο μικρός δεν ήθελε, ή δεν είχε όρεξη!
Κάθε φορά όμως που ο μικρός «σκόραρε», ο Γιώργος έκανε σα να το είχε κάνει ο ίδιος!
Ο Γιώργος. Είκοσι επτά ετών, όπως είπαμε και ήδη επτά από αυτά παντρεμένος και με δύο παιδιά!
Εγκλωβισμένος, μεταξύ παιδιών, γονιών (πάνω κάτω τα σπίτια), δουλειάς, λογαριασμών που «έτρεχαν», και πάνω απ’όλα, μιας συζύγου, η οποία δεν ήταν πλέον αυτή που γνώρισε.
Ο Γιώργος είχε βιαστεί και πλέον ο δρόμος του ήταν άνευ επιστροφής..
Έκανε λοιπόν, αυτά που ήθελε να κάνει, έμμεσα. Διαμέσου του νεαρότερου βοηθού του.
Έγλυφε λίγο από την κουτάλα, αυτός που θα μπορούσε να φάει με δέκα κουτάλες, αν…
Αν!
Όπως η Σοφία.
Μια ζωή στη μιζέρια η Σοφία.
Μίζερες σχέσεις, μίζερες δουλειές, μίζερα οικονομικά, γενικότερη, μίζερη αντίληψη.
Η Σοφία ανακούφιζε τη μιζέρια της ρωτώντας σε σημείο αδιακρισίας, για τα οικονομικά των «άλλων»
«Πόσα βγάζει αυτός, πόσα της δίνει αυτή, πόσα θα βγάλει αυτή από αυτή τη δουλειά;!» κλπ κλπ…
Άνθρωποι μίζεροι, που κοιτάν τη ζωή μέσα από την κλειδαρότρυπα, γιατί φοβούνται!
Φοβούνται να αλλάξουν.
Φοβούνται το καινούργιο!
Στο κάτω κάτω, η μιζέρια, τους είναι γνώριμη! Αυτή ξέρουν αυτήν εμπιστεύονται!
Για αυτό κοιτάν με μάτια, που άλλοτε τους τα γουρλώνει ο θαυμασμός και άλλοτε τους τα μισοκλείνει ο φθόνος..
Για αυτό, αν ποτέ νιώσετε πως σας κοιτούν έντονα, δεν πειράζει.
Σημαίνει πως τα πάτε καλά…
