Από την Ειρήνη Φραγκάκη 
Να θυσιάζεις για μιαν αγάπη που αξίζει…
Έτσι μου είπαν…
Να θυσιάζεις, κορμί, μυαλό, στιγμές…
Και τα θυσίασα όλα για σένα. Γιατί πίστεψα ότι αγγίζοντας το κορμί μου θα το εκτιμούσες, αγγίζοντας το μυαλό μου θα το σεβόσουν, αγγίζοντας τις στιγμές μου θα ένιωθες πόσο πολύτιμες είναι.
Κι όμως αποδείχτηκες λίγος. Μικρός. Εκμεταλλευτής. Ένας ψεύτης ονειροπόλος που το μόνο που τον ενδιέφερε ήταν να γεμίσει το δικό του κενό.
Ανέντιμος ήσουν. Κι όμως για καιρό ήμουν εκεί. Να θυσιάζω, να παλεύω, να ελπίζω πώς θ’ αλλάξεις. Να ελπίζω ότι θα καταλάβεις το λάθος σου και θα το διορθώσεις. Να προσεύχομαι για σένα με όλο μου το είναι, να μην βρεθείς στη θέση που είσαι σήμερα.
Κρίμα.
Ναι, κρίμα γιατί αφιέρωσα τα πιο γλυκά, τα πιο πολύτιμα χρόνια μου για σένα. Γιατί έκανα όνειρα που εσύ με την πρώτη ευκαιρία ποδοπατούσες. Γιατί ανέβαλα συνεχώς τα δικά μου θέλω για να νιώθεις εσύ πλήρης.
Ναι, κρίμα. Γιατί σε άφησα να στραπατσάρεις τα φτερά που φύτρωσε η αγάπη μου για σένα, αφήνοντάς με να πέσω στο κενό.
Μα… όχι…
Δεν σου έκανα το χατίρι μέχρι τέλους. Του δικού σου τέλους.
Έδωσα ένα γερό χαστούκι στον εαυτό μου, με ανάγκασα να ξυπνήσω, με υποχρέωσα να σταθώ στα πόδια μου και να σου πω… φύγε.
Εσένα, που επέμενες να μένεις για σένα και όχι για μένα. Εσένα, που για ακόμη μια φορά, ακόμα κι αυτή την ύστατη, αδιαφόρησες για τα δικά μου συναισθήματα κι έβγαλες στην επιφάνεια, τον ακόμα χειρότερο εαυτό σου κατηγορώντας με.
Ναι, ναι… εμένα κατηγόρησες για προδοσία.
Εγώ έγινα το σακί που ξέσπασες τον θυμό που κουβαλούσες.
Εγώ έγινα το άχρηστο αντικείμενο που έπαψε οικειοθελώς να είναι παιχνιδάκι σου και θέλησες να το πετάξεις με κλωτσιές στον κάλαθο των αχρήστων.
Εσύ… που ευτυχώς για μένα, ξέροντάς σε, είχα υπολογίσει τις κινήσεις σου και δεν τις άφησα να με καταρρακώσουν ξανά.
Ευτυχώς για μένα έφυγες…
Μα και που έφυγες… τι;
Το μυαλό σου θα τριγυρνάει σε αυτό που έχασες, με κακία. Γιατί δεν φάνηκες άξιος να με κρατήσεις.
Η ψυχή σου θα κουβαλάει σιωπηλά και βαθιά κρυμμένες όλες τις ενοχές που σου φόρτωσε η σιωπή μου.
Γιατί ξέρεις… φεύγεις και ξέρεις… τι…
________________________________________________________
Ειρήνη Φραγκάκη
Με λένε Ειρήνη κι είχα την ευλογία να γεννηθώ και να μεγαλώσω σ’ ένα τόπο που τον άγγιξε ο Θεός. Στην παραδεισένια Σητεία της Κρήτης. Τα τελευταία χρόνια, ζω στην Αθήνα μαζί με τον σύζυγό και τα 5 παιδιά μας. Είναι τιμή μου να κουβαλάω ρίζες από την γενιά της μητέρας μου και να είμαι απόγονος του μεγάλου κρητικού ραψωδού Βιτσέντζου Κορνάρου. Ασχολούμαι με τη συγγραφή μυθιστορημάτων για ενήλικες “Η αγάπη που άνθισε στην ψυχή μου”, “Η πεταλούδα της νύχτας” τα οποία σύντομα θα επανακυκλοφορήσουν, και το τελευταίο μυθιστόρημα που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πνοή “Λευκά Όνειρα”, παιδικών βιβλίων “Το αστέρι κι η ευχή” που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ανάσα, ποίησης, στίχων -στο YouTube θα βρείτε το τραγούδι “Αλήθειες ζωής” σε στίχους δικούς μου- , λατρεύω να σκιτσάρω με μαύρο μολύβι και κάρβουνο, φτιάχνω κοσμήματα και κατασκευές. Γεννήθηκα αερικό… λέγανε ότι έπεσα στη Γη από άλλο πλανήτη, μάλλον γιατί ουδέποτε συμβιβάστηκα με τα δεδομένα των υπολοίπων… αντιδραστικό παιδί και ναι..πάντα παιδί. Γράφω γιατί εμπνέομαι από παντού. Γράφω γιατί αυτός είναι ο τρόπος μου να αναλύω καλύτερα τις καταστάσεις… γιατί αυτό είναι η ανάσα μου. Γράφω γιατί προβληματίζομαι, όχι επειδή είμαι πολίτης μιας χώρας που δεινοπαθεί και κάτοικος αυτού του πλανήτη που σιγά σιγά καταστρέφεται, αλλά επειδή αναρωτιέμαι τι στα κομμάτια είναι αυτό που μας πάει πίσω, κι ακόμα δεν το έχουμε καταλάβει… Γράφω γιατί αυτά που σκέφτομαι κι αυτά που νιώθω, θέλω να τα μοιράζομαι… Γράφω γιατί η γραφή για μένα είναι μαθηματικά. Ένα κι ένα κάνουν δύο. Κι επειδή τα μαθηματικά είναι η πιο καθαρή γλώσσα αυτήν χρησιμοποιώ μόνο που το κάνω με γράμματα, αντί για αριθμούς… Πως; Θα σου δώσω τις πράξεις, εσύ θα βρεις τις λύσεις. Γυρίζω την πλάτη μου στα… βοηθήματα. “Find hidden Words” γιατί ποτέ δεν δίνω μασημένη τροφή. Πάντα μα πάντα κάτι δικό σας θ’ ανακαλύπτεται στα κείμενά μου! Κάτι που πιστεύατε πως το είχατε δικό σας… secret… Μαζί θα γνωρίσουμε τους κόσμους που κρύβονται στις στιγμές, στις ψυχές και πίσω από τις ερμητικά κλειστές κουρτίνες των ανθρώπων.
