από τον Γεώργιο Τασούδη
Γαρύφαλλα έδωσες;
Μάχαιρα θα λάβεις.
Αλλάξανε οι άνθρωποι αδερφέ λαέ
μαζί τους κι οι εποχές.
Ή τούμπλανιν. Μέστωσα
κι ακόμη να τ’ αποσαφηνίσω.
Αντιστροφές, αποστροφές, διαστροφές
λοιπές στροφές,
όλα μαζί και το καθένα μόνο
καινά σημεία αναφοράς.
Ετούτο δε χωρεί καμιάς αμφιβολίας.
Στρίβουμε την κόγχη αγεληδόν
κι όπου μας βγάλει.
Σώματα, χώματα γενεές να περιθάλπουν.
Άροτρα οι εύπιστοι στους ώμους τους ζεμένα
Αετονύχηδες τσιφλικάδες κρατούν τα γκέμια.
Οργώματα, φρεζάρισμα
οργώματα, φρεζάρισμα –αέναη φαυλότητα
και πάλι απ’ την αρχή.
Μα ο σπορέας άφαντος
Κι ο δικαστής σκιαμαχεί για υποψίες
υπεράνω κάθε υποψίας∙ μ’ ακλόνητ’ άλλοθι.
Ενός ζωή σιγή
οργώματα, φρεζάρισμα
νυν και αεί.
Λάβε ξανά τη μάχαιρα
αξιομακάριστε αδερφέ λαέ
και τα γαρύφαλλα… μ’ εξάμηνη επιταγή
κι ως τότε βλέπουμε!
Αντεπιστέλλουσα ελπίδα.
Να ζεις και να πεθαίνεις
προσμένοντας παρηγοριά
κι αυτή εν τέλει να σου
δίνεται ακάλυπτη.
Από τη συλλογή “Ανοικτό Συρτάρι”
