Από τη Νίτσα Μανωλά 
Να που φτάσαμε και πάλι στο… τέλος!
Ένα «τέλος» που έχει συσσωρευμένη μέσα του τόση ελπίδα και υποδηλώνει το έναυσμα για μια καινούρια αρχή!
Κι ο χρόνος, αυτός ο παιχνιδιάρης κύριος – που άλλοτε τρέχει σαν το νερό κάνοντας μας να τον κυνηγάμε κι άλλοτε μας παιδεύει και δε λέει να κουνηθεί από τη θέση του σαν κακομαθημένο παιδί – αρχίζει να μετρά αντίστροφα και να γελά.
Τικ-Τοκ, Τικ-τοκ, Τικ-τοκ !!!
Μερικές μονάχα ημέρες μας χωρίζουν από την αλλαγή!
Κάθε στροφή του δείκτη, κάθε μικρό ανεπαίσθητο «Τικ-τοκ» αποζητά επιτακτικά να μετρήσει και να αναμετρηθεί για μια ακόμη φορά… για μία ακόμη χρονιά!
Σε προτρέπει να κάνεις μια άνιση μάχη. Με τον δυσκολότερο αντίπαλο που θα μπορούσες να έχεις, τον ίδιο σου τον εαυτό!
Τον εαυτό που απαιτεί να κοιμίσει τα φαντάσματα του παρελθόντος, να κάνει ανακωχή με τις σκιές του παρόντος και ελπίζει να αναγεννηθεί στο φως που κυοφορεί το μέλλον.
Και ενώ ο χρόνος σου συνεχίζει να τρέχει, η άμμος που αναλογεί στις σκέψεις σου και τις καθοδήγει να μπουν στην σειρά πριν έρθει η ελπιδοφόρα νέα χρονιά , επιμένει να ξεγλιστρά με μεγάλη μαεστρία.
Οι στιγμές σου! Οι πολύτιμες στιγμές σου χάνονται. Εξανεμίζονται! Δίνουν τη θέση τους σε σκιές που ζητούν λύτρωση.
Και τα λάθη; Αυτά ντε, που απόψε θα στοιχειώσουν το μυαλό σου στα πλαίσια της αναμέτρησης; Θα υποσχεθείς να μην τα ξανακάνεις αυτά ΤΑ ίδια λάθη;
Ένα ποτήρι κόκκινο κρασί… ένας καθρέφτης…ένα ήσυχο δωμάτιο και τα λάθη σου, λοιπόν, για απόψε. Κι ας είναι το σπίτι φωταγωγημένο με χιλιάδες λαμπιόνια. Κι ας ακούγονται χαρούμενες φωνές από παντού. Εσύ αυτή τη φορά, λίγες ημέρες πριν έρθει η νέα χρονιά θες να στηθείς απέναντι από τον καθρέφτη και ν’ ακούσεις μονάχα. …ΕΣΕΝΑ! Αφουγκράζεσαι και αποζητάς τον ψίθυρο των «θέλω» σου απαιτώντας να γίνουν φωνή δυνατή. Σου το χρωστάς στο κάτω κάτω! Σου τη χρωστάς αυτή την αναμέτρηση, ρε γαμωτο!
Οι Ερινύες μοναδική σου συντροφιά περιμένουν να καταμετρήσουν και να σε καταδικάσουν για πράγματα που θα μπορούσες, που θα έπρεπε να είχες κάνει διαφορετικά. Αποφάσεις που πήρες ή που δεν έπρεπε να πάρεις. Λόγια που είπες ή δεν είπες όταν έπρεπε. Ένα Σ’ ΑΓΑΠΩ, μια ΣΥΓΝΩΜΗ, ένα ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ. Για το χέρι που με δισταγμό άπλωνες για να χαιδέψεις μα την τελευταία στιγμή το τραβούσες πάλι πίσω. ΓΙΑ ΟΛΑ. Είναι εδώ για να σε αναγκάσουν να δεις καθαρά. Και είσαι έτοιμος να υποσχεθείς πως δεν θα επαναλάβεις κανένα απο τα λάθη του παρελθόντος. Πως θα είσαι πιο προσεκτικός με τις σχέσεις σου, με τις αποφάσεις σου με τη ζωή σου γενικά. Γιατί μεγάλωσες πια. Γιατί έπαθες και έμαθες!
Και εκεί που ετοιμάζεσαι να απαρνηθείς το παρελθόν με την υπόσχεση της διαγραφής και μη επανάληψης προηγούμενων λανθασμένων αποφάσεων σκάει μύτη ο … εγωισμός σου.
Γιατί φίλε μου να μην ξανακάνεις λάθη; Όλα λάθος πρέπει να τα κάνεις!
ΌΛΑ!!!!
Ποιος θα είναι εκείνος που θα κρίνει και θα καταδικάσει λάθη σου; Ποιος είναι ο αλάνθαστος, ο ακέραιος που θα υποδείξει σε εσένα το σωστό; Τα λάθη μας κάνουν σοφότερους.
Θες να σου πω ένα μυστικό; Μάθε να συγχωρείς και να αγαπάς. Είναι τόσο απλό και ευκολο… δεν κοστίζει τίποτα.
Τις ημέρες, λοιπόν, ετούτες -αυτές που είναι πριν το «τέλος»- όλοι δίνουν ευχές κοινότυπες. .. υγεία, χαρά, καλή χρονιά και ευτυχία. Εγώ θα δώσω μια ευχή αλλιώτικη για να πρωτοτυπήσω.
Δεν θα πω… Πάει ο παλιός ο χρόνος. Ο παλιός χρόνος θα είναι πάντα εδώ, αφού έχει περάσει στο χρονοντούλαπο της σκέψης και στο σεντούκι της ψυχής του καθενός μας. Έχει αφήσει τα υπολοίματα του και την πικρή, γλυκιά ή ξυνή γεύση στο στόμα.
Εγω, θα ευχηθώ από καρδιάς να μπορέσει ο καθένας από εμάς να βρει τον χαμένο του εαυτό, να ξεφύγει από τις σκιές που τον ακολουθούν και να αποτινάξει τις σκέψεις που τον βαραίνουν. Να σπάσει τα δεσμά που τον καθηλώνουν στην ακινησία, να απαρνηθεί την αναλγησία, να καταφέρει επιτέλους να πετάξει, να νιώσει ελεύθερος και να κάνει πολλά πολλά λάθη! Γιατί το πέταγμα της σκέψης και η ελευθερία της ψυχής μας είναι … ευτυχία!
