από την Μάρθα Πατλακουτζα.

Μετράς τις μέρες. Μπορείς να μετρήσεις πια ακόμα και τα λεπτά. Έχεις φτάσει στην άκρη, στα όρια σου, στο σημείο που μπορείς να οσμιστείς την αψάδα του τέλους. Αλλά από μια σαδιστική περιέργεια, δε σου φτάνει να ξέρεις πως υπάρχει εκεί, θέλεις και να το αγγίξεις. (Άπιστε Θωμά… ναι, πάντα είχες ένα θέμα με την πίστη, όχι προς τα Θεία, αλλά προς τον άνθρωπο…)

Οι τίτλοι τέλους πέφτουν αργά. Το σκοτάδι ρουφάει ακόμα και σένα.

Αυλαία! Φωνάζεις. Το λες για να το πιστέψεις.

Όλα πρέπει να γίνουν σωστά. Ποιο είναι το επόμενο βήμα; Να χειροκροτήσεις για την παράσταση της ζωής σου ή να αποχωρήσεις με έναν μορφασμό απογοήτευσης για τον χρόνο που επένδυσες σε κάποιον που αποδείχθηκε πουκάμισο αδειανό;

Θυμάσαι την αρχή. Είχε γίνει έτη πολλά πριν στην αρχή μιας χρονιάς. Αισιοδοξία, ευχές, υποσχέσεις κι εκείνος με τον αέρα του νικητή.

Ήθελες να πιστέψεις στην αγάπη. Το πάλεψες παλικαρίσια, αλλά δε σου βγήκε. Το ψέμα πάντα ήταν ένα βήμα πιο μπροστά από σένα. Σε τυραννούσε και το άφηνες. Στη δική σου την καμπούρα παίχτηκαν τα μεγαλύτερα θεατρικά.

Ώσπου χόρτασες από όλα.

Ο ρόλος σου δε σε χωρούσε άλλο και η πραγματικότητα είχε γίνει στενός κορσές. Και τότε μπήκε στο παιχνίδι η τακτική και το τακτ. Θεωρήθηκε ύψιστη εξυπνάδα να διώξεις τον άλλο από κοντά σου με στρατηγικές.

Είπαμε η ειλικρίνεια είναι ακριβή. Μην την περιμένεις από φτηνούς ανθρώπους.

Α, όλα και όλα. Η ζωή είναι μεγάλο πειραχτήρι. Ήθελε να είχε τον τελευταίο λόγο κι έτσι αποφάσισε. Το τέλος σας, το φύλαξε για δωράκι του τέλους τούτης της χρονιάς.

Δεν τα βάζεις με τη σοφία της. Υποκλίνεσαι στη θέλησή της.

Γιατί έχει σημασία ο κύκλος να κλείσει με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που είχε αρχινήσει.

Τότε μόνο θα ξέρεις πως είναι οριστικό. Δεν υπάρχει επιστροφή.

Ηρεμία και θυμός εναλλάσσονται σαν τη νύχτα με τη μέρα. Κάπου θα κάτσει το ζύγι. Κλείνεις το μάτι στο αύριο. Ξέρεις πως δεν υπάρχει λόγος να βιαστείς. Το μέλλον θα τηρήσει το ραντεβού σας.

Ο κέρσορας αναβοσβήνει σε έναν απόλυτο συγχρονισμό με τα φωτάκια του χριστουγεννιάτικου δέντρου. Μετράς τις πρωτοχρονιές που πέρασαν. Μπερδεύεσαι και αρχίζεις το μέτρημα πάλι από την αρχή.

Τελικά οι στιγμές της ζωής σου ήταν φωτάκια πολύχρωμα που αναβόσβηναν επίμονα για να στολίσουν τον εγωισμό ενός άκαμπτου υποκριτή.

Να του ευχηθείς να πάει στην Κόλαση; Μπα, δε σας χωρά και τους δυο.

Έχεις τελειώσει με τις τοξικότητες εκείνου του αρσενικού.

Όταν όλοι θα μετράνε ανάποδα… τρία, δύο, ένα…εσύ θα κλείσεις για πάντα το κομμάτι που απλόχερα είχες δώσει στην καρδιά σου.

Χρόνια πολλά!! Καλή χρονιά!!!

 

Υ.Γ

Πάμε δυνατά για τον 17ο χρόνο του 21ου αιώνα και όπου μας βγάλει.

Το ταξίδι που θα πάω και ο προορισμός που θα επιλέξω αφορά εμένα.

Αυτό δε θα μπορέσεις ποτέ να το ελέγξεις κύριε τακτ.