Ήταν εκείνη την Πρωτοχρονιά, αρκετά χρόνια πριν.
Κλασικά, εκείνη την ημέρα, η οικογένεια μαζεύονταν στο σπίτι του Βασίλη, που όπως κάθε χρόνο, ανήμερα της ονομαστικής του εορτής, έκανε τραπέζι.
Θείοι, θείες, ξαδέλφια, γαμπροί και σώγαμπροι και λοποί οικογενειακοί φίλοι..
Κάθε χρόνο το ίδιο! Καμιά 30αριά και βάλε, άτομα..
…άνθρωποι, που το προηγούμενο δωδεκάμηνο, το μόνο που έκαναν, κατά κύριο λόγο, ήταν να ρουφιανεύουν οι ένας τον άλλο!
Άσπονδοι… συγγενείς, που 364 μέρες το χρόνο, κοίταγαν ο ένας τον άλλο, με μισό μάτι!
Κάθε Πρωτοχρονιά όμως, έβαζαν τα «καλά» τους, φόραγαν εκείνη την γκριμάτσα, που οι ίδιοι ονόμαζαν «χαμόγελο» και πήγαιναν να παραβρεθούν στο… Οικογενειακό Τραπέζι του Βασίλη!
Έτσι λοιπόν και εκείνη την Πρωτοχρονιά..
Από τους πρώτους που έφτασαν, ήταν εκείνος ο ανιψιός..
Εκείνος που χρόνια και χρόνια, είχε βαρεθεί την υποκρισία και το ψέμα.
Είχε σιχαθεί, να βλέπει τους συγγενείς του να «σφάζονται» και μετά να υποκρίνονται τους αγαπημένους, για το φαίνεσθαι..
Εκείνος, που λίγους μήνες πριν, είχε κλείσει τα 36, ήξερε πως δε μπορεί να «παίξει» αυτό το παιχνίδι!
Δεν ήθελε ρε παιδί μου!
Ήξερε το αποτέλεσμα του συγκεκριμένου παιχνιδιού.
Έβλεπε τους σημερινούς 60άρηδες, χθεσινούς 30ρηδες, που έφαγαν τη ζωή τους με το ασχολούνται και να θάβουν ο ένας τον άλλο!
Είχε βαρεθεί να ακούει τα ίδια και τα ίδια, ξανά και ξανά. Είχε κουραστεί..
Είχε, δε, αποφασίσει, να διώξει από τη ζωή του τους τοξικούς ανθρώπους και πάνω απ’ όλα, τις τοξικές συμπεριφορές.
Εκείνη την Πρωτοχρονιά όμως, για άλλη μία φορά, έσυρε τα βήματα του προς το σπίτι του Βασίλη.
Ίσως να φταίει και η δύναμη της συνήθειας.
Ίσως, να φταίει πως δεν είχε κανονίσει κάτι άλλο και να μην ήθελε να μείνει μόνος Πρωτοχρονιάτικα..
Πάντως πήγε..
..και πέντε λεπτά αργότερα το είχε μετανιώσει!..
Μια από τα ίδια!
Επιτηδευμένο «ενδιαφέρον» του ενός για τον άλλο, φωνές παρότρυνσης, να «περάσουμε καλά», μια υπόγεια ένταση και διάχυτη υποκρισία!
Πολλές φορές, προσπαθούμε να διορθώσουμε ένα λάθος, κάνοντας ένα άλλο.
Όχι όμως εκείνη την Πρωτοχρονιά!
Ο Ανιψιός λοιπόν, σηκώθηκε, ευχήθηκε και χωρίς πολλά, πολλά, πήρε το δρόμο της επιστροφής για το σπίτι του..
Τώρα, πριν έρθουν και άλλοι «αγαπημένοι» (my ass) συγγενείς!
Τώρα που στη βράση κολλάει το σίδερο!
Τώρα, πριν διστάσεις και το μετανιώσεις!
Φύγε!
Φύγε μαλάκα!
Αν μείνεις, θα γίνεις ίδιος!
Δυστυχισμένος, είναι κυρίως αυτός που δεν μπορεί να μείνει μόνος του.
Αυτός που δεν αντέχει τον εαυτό του..
Ο Ανιψιός, γύρισε σπίτι του.
Έβγαλε από την κατάψυξη τον κιμά που είχε μαγειρέψει λίγες μέρες πριν, τον ξεπάγωσε, μαγείρεψε, μακαρόνια, τριμμένη μυζήθρα τα σερβίρισε και τα έκανε «ΝΑ»!
Μετά άραξε χαλαρός και ευδιάθετος να διαλέξει ταινία να δει.
Η σκέψη του πήγε στο σπίτι του Βασίλη. Σκέφτηκε τι θα γίνονταν τώρα εκεί.
«Κουφάλες!», σκέφτηκε. «Εγώ σας ξέφυγα!»
Χαμογέλασε.
Εκείνη η χρονιά, ξεκίνησε με τον ίδιο να κάνει, επιτέλους, μια σωστή κίνηση..
