“Η δόξα προσθέτει σε όλα όσα μας συμβαίνουν μια εκατονταπλάσια ηχώ. Δεν είναι καθόλου ευχάριστο να περιδιαβάζεις μέσα στον κόσμο σέρνοντας πίσω σου μια ηχώ. Ο Μπερνάρ κατάλαβε ξαφνικά πόσο ευάλωτος είχε γίνει τώρα τελευταία και σκέφθηκε ότι η δόξα ήταν ακριβώς αυτό που ουδέποτε είχε φιλοδοξήσει.
Εξυπακούεται ότι είχε επιθυμήσει την επιτυχία αλλά άλλο είναι η επιτυχία και άλλο η δόξα. Επιτυχία σημαίνει ότι ένας αριθμός ανθρώπων σας γνωρίζουν χωρίς εσείς να τους γνωρίζετε. Σε ό,τι σας αφορά, πιστεύουν πως όλα τους επιτρέπονται, θέλουν να τα ξέρουν όλα για σας και συμπεριφέρονται σαν να τους ανήκετε. Ηθοποιοί, τραγουδιστές, πολιτικοί, δοκιμάζουν σίγουρα ένα είδος ηδονής στο να προσφέρονται έτσι στους άλλους. Αυτή την ηδονή ο Μπερνάρ δεν την επιθυμούσε…
Ο Μπερνάρ ήθελε να είναι αυτός που θέτει τις ερωτήσεις και όχι εκείνος που είναι υποχρεωμένος να απαντά. Τώρα η δόξα ανήκει σε αυτόν που απαντά και όχι σε αυτόν που ρωτάει. Ο άνθρωπος που απαντάει είναι κάτω από το φως των προβολέων, ο άνθρωπος που ρωτάει φωτογραφίζεται από τη ράχη”.
“Η Αθανασία”, Μίλαν Κούντερα (σελ.176)
