Από τη Νίτσα Μανωλά 
Πρώτη Κυριακή του χρόνου…
Λίγο ροζέ σε κολονάτο ποτήρι, ένα δέντρο σκοτεινό στη γωνιά που περιμένει να πακεταριστεί όπως όπως μέχρι το … επόμενο τέλος του χρόνου και μια σκιά στρογγυλοκαθισμένη και έτοιμη να βγάλει τη μάσκα και ν’ αρχίσει τη μεγάλη αναμέτρηση.
Μια κλεφτή ματιά έξω από το παράθυρο. Χιόνισε σήμερα. Λευκό παντού. Το χρώμα της ελπίδας; Της χαράς; Το χρώμα της … αλήθειας;
Ίσως…
Τώρα που πέρασαν οι γιορτές, τώρα που έφυγε η φασαρία -ο εαυτός σου -απαιτεί να μάθει τη δική σου αλήθεια.
Θέλει… να ξορκίσει, να ευχαριστήσει, να συγχωρέσει και να ζητήσει συγνώμη από τις προηγούμενες χρονιές.
Μαζεύει σε ένα εικονικό σακί τα «λάθη», τα «πάθη» και τα «σωστά» σου και τα ετοιμάζει να παλέψουν για την πρωτιά.
Τα λάθη να μην επαναληφθούν, τα πάθη να χαλιναγωγηθούν και τα σωστά… να παραμείνουν και να γίνουν καλύτερα.
Ξόρκισμα, λοιπόν, στα δύσκολα που πέρασαν με την ελπίδα να μην ξανάρθουν.
Ένα ευχαριστώ σε εκείνους που έμειναν αλλά και εκείνους που κατάλαβαν πως ‘’δεν χωρούν’’ και έφυγαν για πάντα.(?) Η ζωή (ευτυχώς) έχει τον δικό της τρόπο ανακύκλωσης.
Μια συγνώμη στον ίδιο σου τον εαυτό για όσα του στέρησες από… φόβο.
Συγχώρεση σε όσους σε πλήγωσαν, εσκεμμένα ή μη.
Μέτρημα από τα «λάθη», τα «πάθη» και τα «σωστά» σου.
Κάθε πάθημα … σκαλί. Κάθε στραβοπάτημα… δύναμη. Κάθε πέσιμο… μια νέα αρχή.
Αναμέτρηση, λοιπόν, και… φόβος.
Φόβος για τις αλήθειες που θα ειπωθούν σιωπηλά και θα πρέπει να ακουστούν.
Φόβος για τις απαντήσεις που θα δοθούν στις απαιτητικές ερωτήσεις που θα γίνουν από το «ΕΓΩ» σου.
Φόβος, γιατί ξέρεις πολύ καλά πως δεν μπορείς να κρυφτείς από … εσένα.
Εσένα που δεν θέλεις να θάβεις πια.
Εσένα που κουράστηκες να σκεπάζεις όλα όσα σκέφτεσαι και θέλεις, μα φοβάσαι να ζητήσεις.
Εσένα που δεν θέλεις να κρύβεσαι πίσω από ανείπωτα λόγια που ΣΕ πονάνε και θέλεις επιτέλους να κάνεις τις κρυφές σκέψεις… λέξεις να ταξιδέψουν στο χρόνο, να ακουστούν.
Άλλαξες…
Αλλάζει ο άνθρωπος; (αναρωτιέσαι)
Όταν τον πονέσεις και τον πικράνεις αρκετά, αλλάζει. Οι πληγές του κλείνουν μα οι ουλές μένουν πάντα εκεί για να θυμίζουν… τις χρονιές, τα «λάθη», τα «πάθη» και τα «σωστά» του.
Άλλαξες… και ήρθε η ώρα να το δείξεις. Για … σενα.
