Από την Κέλλυ Βουράνη
Ένα παιδί, ο Μέλιος Καδράς, ένα φτωχό και ορφανό αγόρι «μετρούσε τˊ άστρα όλη τη νύχτα και τα βρήκε στη θέση τους», γράφει ο Μενέλαος Λουντέμης για το μικρό του ήρωα.
Έτσι είναι οι αγνές ψυχές των παιδιών. Επιθυμούν το καθάριο, το αληθινό, το άπιαστο, την ίδια στιγμή που ο ιστός της κοινωνίας προσπαθεί να τα φυλακίσει. Τα μάτια τους δε τα νόθευσε ο ανταγωνισμός, το πνεύμα τους είναι ελεύθερο, το σώμα τους αμόλυντο ακόμα… Κοιτάζουν εμάς τους μεγάλους άλλοτε με απορία, άλλοτε με θλίψη, κάποτε με φωτεινό χαμόγελο στα χείλη, προσφέροντάς μας ένα μικρό «ασήμαντο» δωράκι για να μας δείξουν την αγάπη τους. Ανυστερόβουλα…
…… «Και ο αέρας φύσαγε σα γύφτος. Έλεγες πως βάλθηκε να ανάψει κάπου μια θεόρατη φωτιά για να ζεστάνει τον κόσμο. Γιατί κρύωνε ο καημένος ο κόσμος τούτο το φθινόπωρο.» Κρύωναν οι άνθρωποι σε εκείνη την πόλη∙ κρυώνουν οι άνθρωποι και στη δικιά μας την πόλη..δεν έχει σημασία το όνομά της. Σημασία έχει πως ένας δικός μας «Μέλιος Καδράς» προσπαθεί να επιβιώσει μέσα σε αυτήν. Η διαφορά είναι πως ο ήρωας Μέλιος έβρισκε καταφύγιο στα βιβλία μέσα στη μοναξιά του. Δεν έχουν όμως όλα τα παιδιά την ίδια τύχη. Η ζωή τους έχει δείξει από νωρίς το σκληρό της πρόσωπο.
Για αυτά τα παιδιά μιλούμε όλοι, αντικρίζοντας φωτογραφίες, διαβάζοντας τα νέα που σφράγισαν το 2016. Κάνουμε ευχές για το 2017, κάνουμε απολογισμούς προσωπικούς και κοινωνικούς. Προσπαθούμε να ανασυντάξουμε τις δυνάμεις μας για ένα καλύτερο αύριο∙ για να σταματήσει η αδικία, ο πόνος, η απογοήτευση. Σκεφτόμαστε ότι χρειάζεται περισσότερη ανθρωπιά και παράλληλα Γνώση. Αλληλεγγύη και απαλλαγή από προκαταλήψεις που «στενεύουν» τη σκέψη και μας οδηγούν σε επώδυνες επιλογές.
Ο Λουντέμης μας δείχνει το δρόμο της επιμονής, μας ωθεί στην ανιδιοτελή προσφορά του γέρου που χάρισε στο Μέλιο βιβλία που τόσο πολύ λαχταρούσε, ενώ μέσα από το δάσκαλο του χωριού, που έμαθε τα πρώτα γράμματα στο μικρό αγόρι, φανερώνεται ο καθοδηγητικός και παιδευτικός ρόλος μας απέναντι στους απογόνους, ώστε να μπορούμε να ελπίζουμε σε μια αυριανή κοινωνία Ανθρώπων.
Το 2017, «τραβά την ανηφόρα», τη μεγάλη ανηφόρα της ζωής… Όλοι είμαστε έτοιμοι ουσιαστικά για αυτήν. Δεν έχουμε παρά να ακούσουμε το μικρό παιδί που κρύβεται μέσα στον καθένα μας και που μόνο αυτό ξέρει να λέει ευχαριστώ. Έτσι όπως ο Μέλιος στο μυθιστόρημα του Λουντέμη ευχαρίστησε το γύφτο φίλο του, Μπίθρο..
«Ευχαριστώ και εγώ, Μπίθρο… Ευχαριστώ πολύ, βαθιά, κι εγώ… ο Μέλιος, ο άντρας …το παιδί..ο άνθρωπος. Ευχαριστώ που μπορείς να διαβάζεις πιο βαθιά από όλους τους ευτυχισμένους…. Να κλαις πιο αληθινά από όλους τους λυπημένους. Και να αγαπάς, όπως πρέπει νˊ αγαπηθούν μια μέρα… όλοι οι άνθρωποι. Αμήν»
