από την Μαρίνα Δημητρέλλη

 

Κάθομαι στο γραφείο, μπροστά στη λευκή οθόνη, έξω χιόνισε. Στα πόδια μου ο σκύλος, ένα κανελί θηλυκό κοκόνι, ασχολείται εδώ και ώρα με το να γλείφει τις πατούσες του. Έγιναν πια ροζ.

Δεν έχω πολλή ώρα στη διάθεσή μου για να χαζέψω το σκύλο. Ούτε καν για να τον χαϊδέψω. Μερικές φορές το βλέμμα μου γίνεται απλανές, μπορεί και να μην είμαι καλά τώρα τελευταία, ίσως πρέπει να πάρω βιταμίνες. Νομίζω πως φοβάμαι. Ή είμαι πολύ κουρασμένη.

Χθες είδα ένα παράξενο όνειρο.

Το σπίτι μου είχε πλημμυρίσει από τα βρώμικα νερά του πλυντηρίου. Είχα την αίσθηση πως έπρεπε κάτι να κάνω και το είχα ξεχάσει εντελώς επειδή πάλευα να μαζέψω τα βρώμικα νερά από το πάτωμα.

Έπειτα από πολλή ώρα πήγα στην κρεβατοκάμαρα και βρήκα στην κούνια του ένα μωρό να κλαίει, νηστικό και τυλιγμένο μέσα σε μια λευκή πάνα. Ήταν το δικό μου μωρό, είχα ξεχάσει πως είχα κάπου εκεί τριγύρω ένα μωρό.

Ένα κύμα ενοχών με πλημμύρισε από την κορυφή ως τα νύχια. Πως ήταν δυνατόν να έκανα τέτοιο πράγμα! Το μωρό ήταν ετοιμοθάνατο! Το είχα ξεχάσει μέχρι θανάτου!

Ξύπνησα αναστατωμένη και εδώ και δυο μέρες η διάθεσή μου είναι χάλια. Ξέρω ποιο είναι το μωρό.

Εδώ και δυο μέρες προσπαθώ να του μιλήσω όσο πιο τρυφερά μπορώ. Έχω επιστρατεύσει τις πιο γλυκές μου λέξεις, κάθε πρωί τις βουτάω μέσα σε μέλι από πεύκα και τις στολίζω επάνω στο κάπως παγωμένο κορμί του.

Η διάθεσή μου παραμένει πολύ χαμηλά, όμως πρέπει να προσπαθήσω να το σώσω. Δεν είναι τόσο δύσκολο, χρειάζεται μόνο λίγη αγάπη. Πόσο δύσκολο μπορεί να είναι αυτό; Τόσοι και τόσοι άνθρωποι τα καταφέρνουν μια χαρά με την αγάπη. Σίγουρα μπορώ κι εγώ.

Θα ξεκινήσω με τα πιο απλά. Χρόνος.

Ας του αφιερώσω πρώτα απ`όλα περισσότερο χρόνο, στο κάτω κάτω τι άλλο χρειάζεται ένα μικρό παιδί;

Χρόνο να το ταίσω, χρόνο να το καθαρίσω, χρόνο να το νανουρίσω, χρόνο να το κανακέψω, χρόνο να το αγαπήσω.

Διάβαζα κάπου πως η αγάπη είναι ο χρόνος που αφιερώνουμε σε κάποιον προσπαθώντας να καλλιεργήσουμε την πνευματική ανάπτυξη του εαυτού μας ή κάποιου άλλου.

Ναι αυτό χρειάζεται το δικό μου, ξεχασμένο μωρό, πρωτίστως χρόνο. Δεν μπορώ να το αφήσω έτσι, όλα τα άλλα θα μπορέσουν να περιμένουν, όλοι θα τα καταφέρουν για λίγο και χωρίς εμένα. Χρειάζεται να του αφοσιωθώ.

Ο σκύλος μου φροντίζει ακόμα τις ροζ πατούσες του. Σαν να κρύβει μέσα του ένα μωρό, σαν να είναι η μάνα και το παιδί ταυτόχρονα. Οι σκύλοι τα ξέρουν αυτά από ένστικτο, γνωρίζουν πώς να αγαπήσουν το παιδί που κρύβουν μέσα τους.

Όλοι έχουμε ένα τέτοιο παιδί μέσα μας. Όταν το ζορίζουμε πολύ μπορεί να μεταμορφωθεί σε μωρό, μπορεί να μας φοβίσει στα όνειρά μας, να μας ταράξει, να μας θυμίσει βροντερά πως είναι εκεί μέσα και θέλει την αγάπη μας. Επειδή εμείς οι άνθρωποι δεν είμαστε σαν τους σκύλους που τα ξέρουν αυτά ενστικτωδώς. Χρειάζεται ο εγκέφαλός μας να μας θυμίζει κάποιες φορές αυτό το υπέρτατο καθήκον.

Οι ροζ πατουσίτσες του σκύλου μου είναι πια πεντακάθαρες. Πρέπει να κλείσω αυτό το κείμενο, το σκυλί ζητάει επίμονα να παίξουμε.

Δεν ησυχάζει με τίποτα αν δεν παίξω μαζί του, είναι ικανό να με κοιτάζει με τις ώρες ώσπου να του πετάξω το παιχνίδι του, με δαγκώνει, μου φωνάζει, προσπαθεί να με γλύψει. Ξέρετε, ζητάει προσοχή.