Από την Ειρήνη Φραγκάκη 
Τυποποιημένα κονσερβοκούτια γεμάτα συντηρητικά και ημερομηνία λήξης.
Ανάσες που κλείνονται και συσκευάζονται ερμητικά, μην και τις μουχλιάσει η υγρασία της νοτισμένης απ’ τα δάκρυα, ψυχής.
Μην αλλοιωθούν τα συστατικά και δεν είναι προς … κατανάλωση … η ζωή τους.
Πόσο την φοβούνται οι συσκευασμένοι άνθρωποι την ψυχή …
Μεγαλώνετε τους λιλιπούτειους ανθρώπους που γεννήσατε, μαθαίνοντάς τους ΜΟΝΟ κανόνες, τρόπους, πειθαρχεία και κουνώντας τους το δάχτυλο τα προτρέπεται να γίνουν όσα ΔΕΝ γίνατε εσείς και δεν κάνετε το αυτονόητο. Να τους δώσετε φτερά για να μάθουν να πετούν τα όνειρά τους …
Δώρα στο κορίτσι μόνο κούκλες και κουζινικά. Να μάθει να νανουρίζει, να ταΐζει, να νταντεύει, να στρώνει τραπέζι και να σερβίρει. Να μάθει να στρώνει και το κρεβάτι της –πριγκιπικά παρακαλώ- γιατί έτσι θα κάνει κι όταν μεγαλώσει.
Πειράζει που εγώ το θέλω αλήτικα … ξεστρωμένο;
Πειράζει που μπορώ να κοιμηθώ και στρωματσάδα κάτω απ’ τ’ άστρα και το γουστάρω πολύ περισσότερο από τ’ αφράτα πουπουλένια στρωσίδια;
Στο αγοράκι να πάρετε μηχανές, αυτοκίνητα και όπλα. Τα ξεχάσαμε τα άλογα, δεν είναι πια ιππότες που διώχνουν τους δράκους απ’ τα κοριτσίστικα όνειρα, μα μαχητές των δρόμων και σκοτώνουν τους κακούς.
Πειράζει που εγώ περιμένω μια ζωή να δω αλήτικο χαμόγελο κι όχι χέρι οπλισμένο;
Παντρέψου παιδάκι μου. Μεγάλωσες. Πότε θα γίνεις γονιός;
Έεετσι … επειδή … τι θα πει ο κόσμος. Έεετσι επειδή η αποκατάστασή σου είναι έννοια άρτια δεμένη με τον σύντροφο που θα σου διαλέξω. Τι ξέρεις βρε εσύ; Εγώ θα σου πω ποιος είναι καλός για σένα.
Ααα, όλα κι όλα. Ναι μεν μεγάλωσες αλλά δεν παραμεγάλωσες. Ντιπ βόδι είσαι στις επιλογές σου. Λάθος τα κάνεις όλα.
Κάτσε να σε βάλω στο κουτάκι σου, θα σου βάλω και παρέα να μην είσαι μοναχούλι, θα στο στολίσω μ’ ένα ωραίο περιτύλιγμα και αν δω ότι δεν καλοπερνάς θα κλείσω τα μάτια γιατί δεν κάνει να χαλάω ότι φτιάχνω.
Να, εκεί που αναγράφεται η ημερομηνία λήξεως μπορώ να δω εγώ. Εσύ δεν μπορείς να την δεις αλλά εγώ που τα ξέρω όλα καλύτερα από εσένα … ε, ναι. Αποφασίζω. Ξέρω.
Όχι. Εγώ ξέρω. Και μόνο εγώ.
Δεν θα βάλω στα πόδια μου μπότες για να μην παγώσω, θα περπατήσω ξυπόλυτη πάνω στ’ αγκάθια κι ας πονέσω.
Απολαμβάνω τον αέρα που χτυπάει το πρόσωπό μου χωρίς να ψάχνω για κασκόλ μήπως κρυώσω. Δεν με νοιάζει να κρυώσω.
Δεν με νοιάζει γιατί το γιατρικό μου θα είναι ένα χαμόγελο – παυσίπονο. Γιατί ένα ζευγάρι χέρια θα γίνουν η κουβέρτα που θα με σκεπάσει.
Δεν θα μπω σε γυάλα, δεν θα μπω σε βάζο, δεν θα με κλείσετε σε κουτί.
Δεν έχω συντηρητικά γούστα ούτε τα βάζω πάνω μου. Μ’ αρέσει ν’ αρωματίζω το είναι μου με αλμύρα από τη θάλασσα και τριμμένο θυμάρι απ’ το βουνό. Καθάρια αρώματα κι όχι τροποποιημένα.
Μην το παλεύεις άδικα. Εγώ σε κουτάκια δεν μπαίνω.
Γουστάρεις την ετικέτα σου, γουστάρω το σημάδι από γεννησιμιού που έχω στο χέρι. Σφραγίδα μου. Αιώνια και μόνη.
Ζωή … κονσέρβα εγώ δεν ζω …
___________________________________________________________________________
Ειρήνη Φραγκάκη
Με λένε Ειρήνη κι είχα την ευλογία να γεννηθώ και να μεγαλώσω σ’ ένα τόπο που τον άγγιξε ο Θεός. Στην παραδεισένια Σητεία της Κρήτης. Τα τελευταία χρόνια, ζω στην Αθήνα μαζί με τον σύζυγό και τα 5 παιδιά μας. Είναι τιμή μου να κουβαλάω ρίζες από την γενιά της μητέρας μου και να είμαι απόγονος του μεγάλου κρητικού ραψωδού Βιτσέντζου Κορνάρου. Ασχολούμαι με τη συγγραφή μυθιστορημάτων για ενήλικες “Η αγάπη που άνθισε στην ψυχή μου”, “Η πεταλούδα της νύχτας” τα οποία σύντομα θα επανακυκλοφορήσουν, και το τελευταίο μυθιστόρημα που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πνοή “Λευκά Όνειρα”, παιδικών βιβλίων “Το αστέρι κι η ευχή” που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ανάσα, ποίησης, στίχων -στο YouTube θα βρείτε το τραγούδι “Αλήθειες ζωής” σε στίχους δικούς μου- , λατρεύω να σκιτσάρω με μαύρο μολύβι και κάρβουνο, φτιάχνω κοσμήματα και κατασκευές. Γεννήθηκα αερικό… λέγανε ότι έπεσα στη Γη από άλλο πλανήτη, μάλλον γιατί ουδέποτε συμβιβάστηκα με τα δεδομένα των υπολοίπων… αντιδραστικό παιδί και ναι..πάντα παιδί. Γράφω γιατί εμπνέομαι από παντού. Γράφω γιατί αυτός είναι ο τρόπος μου να αναλύω καλύτερα τις καταστάσεις… γιατί αυτό είναι η ανάσα μου. Γράφω γιατί προβληματίζομαι, όχι επειδή είμαι πολίτης μιας χώρας που δεινοπαθεί και κάτοικος αυτού του πλανήτη που σιγά σιγά καταστρέφεται, αλλά επειδή αναρωτιέμαι τι στα κομμάτια είναι αυτό που μας πάει πίσω, κι ακόμα δεν το έχουμε καταλάβει… Γράφω γιατί αυτά που σκέφτομαι κι αυτά που νιώθω, θέλω να τα μοιράζομαι… Γράφω γιατί η γραφή για μένα είναι μαθηματικά. Ένα κι ένα κάνουν δύο. Κι επειδή τα μαθηματικά είναι η πιο καθαρή γλώσσα αυτήν χρησιμοποιώ μόνο που το κάνω με γράμματα, αντί για αριθμούς… Πως; Θα σου δώσω τις πράξεις, εσύ θα βρεις τις λύσεις. Γυρίζω την πλάτη μου στα… βοηθήματα. “Find hidden Words” γιατί ποτέ δεν δίνω μασημένη τροφή. Πάντα μα πάντα κάτι δικό σας θ’ ανακαλύπτεται στα κείμενά μου! Κάτι που πιστεύατε πως το είχατε δικό σας… secret… Μαζί θα γνωρίσουμε τους κόσμους που κρύβονται στις στιγμές, στις ψυχές και πίσω από τις ερμητικά κλειστές κουρτίνες των ανθρώπων.
